Africa is not a country. Zo luidt de titel van het in 2022 uitgekomen boek van Dipo Fayolin. Toepasselijk, als je het mij vraagt, want ik denk dat geen van onze zes bewoonde werelddelen zo overmatig gegeneraliseerd wordt als Afrika. Niet heel Afrika is een savanne. Niet ieder land heeft leeuwen en olifanten rondlopen. In Afrika vind je met de Sahara 's werelds grootste woestijn. Je vindt er met het Kongobekken het op één na grootste regenwoud van de wereld. Je vindt er met Noord-Afrika een groot deel van de Arabische wereld. Je vindt er tropische eilanden als Zanzibar of de archipels van Kaapverdië en de Seychellen. Afrika bestaat uit 54 verschillende landen met ieder hun eigen, unieke cultuur. Of sterker nog, ik denk dat er geen werelddeel is in de wereld waarvan de landen binnen hun eigen landsgrenzen zo enorm veel verschillende culturen huisvesten, allemaal als gevolg van de scheve lijnen die tijdens de Scramble for Africa tijdens de Conferentie van Berlijn in 1884 en 1885 werden getrokken. Afrika, een continent van landen waarvan de grenzen door kleuters lijken getrokken.

Geertjes gezin heeft al lang affiniteit met Afrika. Of ja, met het zuidelijk gedeelte van Afrika eigenlijk, want nu ben ik alweer aan het generaliseren. Ze is een keer of vier in Zuid-Afrika geweest. Eén keer in eSwatini en één keer in Namibië. Of ja, dat was zonder mij. Tijdens de jaarwisseling van 2018 en 2019 mocht ik ook een keer mee naar zuidelijk Afrika, waarin Geertje voor de tweede keer Namibië bezocht, we Botswana aan de rest toevoegden en we ook even de grens met Zimbabwe overstaken.