Thailand… of je er nou geweest bent of niet; Thailand is een land waar iedereen op de een of andere manier wel een beeld bij heeft. Het is sowieso een van de bekendste landen van Azië en voor corona stond Thailand op de achtste plek als het gaat om toeristenaantallen. Niet zo gek, want jongens, wat is hier veel variatie te vinden. Van weelderige jungles tot dromerige, tropische eilanden, van kleurrijke tempels tot bruisende en chaotische steden. Om het af te maken ook nog eens een heel vriendelijke bevolking waar je vaak met een glimlach begroet wordt en veiliger ga je je op weinig plekken in de wereld voelen. Wat heeft Thailand niet? (Zeg geen gletsjers of zo, want dan ben je af.)

Ik heb een massage nodig. De reis van Khao Sok Village naar alweer onze laatste bestemming in Thailand, Koh Lipe, is niet binnen één dag af te leggen. Om er te komen, verblijven we een nachtje in, jawel, Koh Lanta. Hopelijk loopt ons volgende bezoek aan Koh Lanta beter af. Waarom ik een massage nodig heb? We doen er meer dan acht uur over om van Khao Sok naar Koh Lanta te gaan. In principe is dat niet zo erg, maar deze keer doen we zo’n rit per minivan (bussen gaan niet van hier nog dieper het zuiden in). Een minivan? Die is echt mini. Onze langste minivanrit was van Luang Prabang naar Vientiane, zo’n vijfenhalf uur. Dit tochtje is de helft langer. Zo’n minivan is niet gemaakt voor westerse reuzen van 1.90 meter zoals ik. Die zijn gemaakt voor mensen met dwerggroei als Geertje. De route hoeft overigens niet per se zo lang te duren, ware het niet dat onze chauffeur te veel ‘Zaai’ heeft gekeken en zich postbode Siemen waant: om de haverklap stoppen we weer om een nieuw pakket af te leveren bij een of ander hutje dat op een vrije zaterdagmiddag in drie uur tijd in elkaar geflanst is.

Khao Sok National Park… onze verwachtingen liggen hoog. Voor ons is Khao Sok in Thailand een beetje als de Eiffeltoren dat in Parijs is: ga je naar Parijs, dan is de Eiffeltoren in veel gevallen het bouwwerk waar je het meest naar uitkijkt om te zien. Khao Sok National Park stond voorafgaand aan de reis bovenaan ons verlanglijstje van plekken in Thailand die we wilden bezoeken. Een prachtig meer te midden van hoge karstbergen die je per boot verkent met kleine hutjes op het water waar we de nacht door gaan brengen. Dat kan niet tegenvallen, toch? We gaan het zien.

Dat Koh Samui niet bovenaan ons to-dolijstje van Thailand stond, wisten we al, maar als we ’s ochtends na een kort veerbootritje van ongeveer één uur arriveren bij Nathon Pier op het eiland Koh Samui en een taxi nemen van driekwartier (Koh Samui is een van de grotere eilanden) naar de andere kant van het eiland, weten we gelijk weer waarom. Een tweebaansweg loopt om heel het eiland heeft en overal waar je kijkt, zijn wel mensen te bekennen. Die rit van driekwartier had overigens niet zo lang hoeven duren: meer dan eens staan we door het drukke verkeer vast. Als we eenmaal aankomen, staan we in een overvolle straat die uitpuilt van tweederangs westerse restaurants, barretjes en massagesalons terwijl keiharde muziek uit alle kanten richting je trommelvlies worden gehamerd. Als klap op de vuurpijl schrikken we ons rot van een vliegtuig dat de daken van de eetgelegenheden probeert de aaien. Het centrum van het dorpje op Koh Samui waar het meest te beleven is, ligt pal naast een vliegveld. Ik bedenk me dat ik een hoeveelheid medicatie heb waar een doorsnee apotheker van onder de indruk zou zijn en alcohol er de eerste dagen nog niet in zit. Dat wordt nog een uitdaging: bijkomen op een eiland dat een beetje de vibe geeft alsof ik met m’n vrienden op m’n twintigste op een zuipoord als Mallorca of Chersonissos ben aangekomen.

Pokémon. Iedere aflevering beleeft Ash met z’n vrienden weer een ander avontuur. De ene keer is-ie weer in een of andere grot zijn Pikachu kwijt, dan is hij weer in een bos waar hij een gewonde vogelpokémon tegen het lijf loopt en dan is hij weer aan het vechten in een gym. Iedere aflevering een nieuw avontuur. Zo is dat voor Geertje en mij ook een beetje. Iedere dag, iedere locatie brengt weer iets nieuws, een ander avontuur en andere indrukken. Totdat Ash de Pokémon League bereikt. Als Ash de Pokémon League bereikt, dan komen er opeens allemaal afleveringen achter elkaar die allemaal één geheel vormen, die niet zoals al die eerdere afleveringen op zichzelf staande verhalen zijn. In Hua Hin waren we bij onze eigen Pokémon League aanbeland: een reeks aan bestemmingen die allemaal inherent aan elkaar verbonden zijn.

Voordat we in Hua Hin arriveren, slapen we nog een nachtje in Bangkok. En het is heel gek: het terugkeren in Bangkok voelt een beetje als thuiskomen. Wij gaan eigenlijk nooit twee keer naar een zelfde locatie terug, maar intussen is dit de derde keer in bijna evenzoveel maanden dat we in Bangkok zijn. Als je terugkomt op een vakantiebestemming waar je al ooit bent geweest, dan valt er om de een of andere reden een soort van misplaatste allure over je heen dat je de stad en de omgeving als je broekzak kent, terwijl je na drie bezoekjes natuurlijk helemaal niet kunt zeggen dat je de megastad Bangkok tot op het laatste level hebt uitgespeeld. Toch is het leuk om op het internationale vliegveld, waar we onze simkaarten kopen, rond te lopen en om ons heen te kijken naar de haastige, gestreste en acclimatiserende mensen die het vliegveld van Bangkok en al zijn bombarie in zich opnemen. De air die wij nu hebben is relaxt: we dollen wat met elkaar, lopen een beetje rond en lachen wat om de mensen die net geland zijn en nog totaal niet in die chille sfeer zitten waar wij nu in zitten. Hoe anders was dat drieënhalve maand geleden, toen we net geland waren?