De allerlaatste blog. Toch wel een beetje gek, hé? Dat vinden wij ook, ook al zitten we alweer ruim twee maanden naar grijze wolken en bijna constante regenbuien te kijken. Na zeven en een halve maand is het zover. Met heel veel plezier heb ik intussen zo’n zeventig blogs geschreven en heeft Geertje met net zo veel plezier kritisch naar de foto’s gekeken die al dan niet online mochten verschijnen. Die blogs doen we voornamelijk voor onszelf, als blijvende herinneringen aan deze reis, en daarom heeft het ons heel erg verbaasd dat er nog zoveel mensen zijn geweest (zo bleek na terugkomst) die keurig de blogs hebben bijgehouden. Ik ben de eerste die je zal vertellen dat dat niet zo’n heel gemakkelijke taak is, dus dat heeft ons enorm verrast. In positieve zin, uiteraard. Dus ook aan jullie, onze lieve, trouwe lezertjes, maar ook aan de globale gluurders: bedankt, ook voor de leuke reacties!

Zeven uur en negenentwintig minuten rijden. 696 kilometer over het West-Australische asfalt. Van Esperance aan het randje van de schaars bewoonde wereld van Western Australia, naar Perth, het levende centrum, de enige echte stad in de woestenij van het westen, als een helder lichtbaken in een ruimte vol duisternis. En dat terwijl Sjoerd koers gezet heeft naar outbackstad Kalgoorlie-Boulder, een plek die wij eigenlijk ook op de route hadden staan, maar die we geschrapt hebben. Zijn we Sjoerd na twee weken dan eindelijk beu? Is onze jarenlange vriendschap gesneuveld? Nee en nee. Wij trekken twee dagen eerder naar Perth maar zijn van plan om Sjoerd daarna weer te ontmoeten. Wij hebben namelijk besloten om onze reis op te breken en naar huis te gaan.

Het is een stukje rijden, dat Esperance. Het zuidwesten van Australië kenmerkt zich door de vele, dicht bij elkaar gelegen dorpen (dicht bij elkaar is hier ongeveer driekwartier rijden, wat voor de Australiër al benauwd voelt), maar Esperance vormt een uitzondering: het dorp ligt een paar uur ten zuiden van het epitome van saaiheid dat Norseman heet en als je op de kaart kijkt, lijkt het eerder een geïsoleerd mijndorp (maar dan aan de kust) dat beter bij de Nullarbor gevoegd kan worden. Maar ook dat is Esperance niet, want qua cultuur, infrastructuur en architectuur is het precies zo’n dorp als de zovele die we al aan de zuidwestkust gezien hebben. Wat maakt Esperance dan zo bijzonder? Geen idee, maar als we naar de locals luisteren, dan gaan we er vanzelf achter komen wat Esperance zo bijzonder maakt. Esperance is namelijk een plaatselijke publiekslieveling.

Tweede Paasdag. Bij Hamelin Bay hebben we geen chocoladeroggen gevonden, maar misschien hebben we in Albany, tot op heden de vloek van ons bestaan, wat meer geluk. Het is een lange rit die we tijdens Pasen voor de boeg hebben en we hebben ook nog eens een drietal stops op de planning staan (vier, als we Hamelin Bay meetellen) en als we gedrieën in Binky geluncht hebben in Pemberton (overal doemen weer hotels, restaurants en cafés op waar we drie weken geleden gesolliciteerd hebben) zetten we koers naar Walpole.

“I can take you guys to the visitor centre!” oppert de spontane, behulpzame en bijzonder vriendelijke Airbnb-host Melina, die haar kersverse woning (een maand geleden opgeleverd) in tweeën heeft gesplitst en de helft waar wij de komende twee nachten mogen vertoeven heeft omgetoverd tot een knus en gezellig onderkomen, terwijl de andere helft waar ze zelf in woont nog midden in de verbouwingsmodus staat. Dat Melina ons wil wegbrengen, komt maar wat goed uit: we arriveren rond kwart over twaalf in Busselton en de tour die we gepland hebben, begint om half één. Een stukje timemanagement blijkt ons vreemd, maar we springen snel de auto in en nog voor we goed en wel onze spullen hebben uitgepakt, zijn we al onderweg naar de eerste tour in de Margaret River regio waar wij een zalig Pasen wensen te hebben.

De avond begint te vallen op het moment dat we Bunbury inrijden en het voelt toch wel een beetje gek. Bunbury is met 75.000 inwoners de tweede stad van Western Australia en na bijna een maand in de Outback en in rustige, slaperige kustplaatsen gebivakkeerd te hebben, is het raar om ineens als een celibataire kluizenaar uit een hermetisch afgesloten kelder te kruipen en weer in de bewoonde wereld te belanden. Na een maand getwijfeld te hebben of we het enige leven op de aardbol waren, zien we nu weer tweebaanswegen die eigenlijk tot fantasieën verworden waren.