In geen land zijn we tot dusverre korter verbleven gedurende deze reis dan Cambodja. Tweeënhalve week. Maar gekenmerkt door een beetje haast, heeft Cambodja ons toch verrast en daarbij springt één zaak in het oog: een grote hoeveelheid diversiteit binnen één land. Boeiende geschiedenis, tropische eilanden, bruisende stadjes, levendige fauna en bijzondere tempels en in onze twee lijstjes der (minst) favoriete ga je die diversiteit goed terugzien. Cambodja heeft, buiten de vriendelijkste, meest humoristische, best Engels sprekende en gastvrije bevolking van de hele Banana-Pancake trail, een potje voor elk dekseltje. Natuurlijk, geen land is perfect, zo ook Cambodja niet. En we willen altijd het eerlijke beeld van een land blijven geven, maar niet getreurd, Cambodja is voornamelijk geweldig. Nou, daar gaan we maar weer!

De op drie na grootste stad van Cambodja voelt niet als zodanig. We komen rond de middag aan in Battambang en de aankomstdag doen we niet zo veel, vooral omdat het Blue Diamond Hostel waar we zitten zijn naam eer aandoet, want een diamantje met een helderblauw zwembad is een korte, maar bijzonder accurate omschrijving van dit hostel. We tuffen met een tuk-tuk naar het centrum om voor Geertje een paar Air Pods te kopen (ik mag dan wel petten verliezen, Geertje raakt peperdure draadloze oordopjes kwijt). Op het uitstapje naar het centrum is die uitspraak uit de eerste zin gebaseerd. Allereerst blijkt Battambang de vierde stad van Cambodja te zijn en niet de tweede (wat je om de een of andere reden overal op internet wel leest, dus een kleine rectificatie is even op z’n plaats) en als we met de tuk-tuk naar het centrum rijden, valt vooral op hoe rustig de straten zijn. Niet alleen een gebrek aan claxons (zoals in heel Cambodja), maar ook simpelweg een gebrek aan, tja, motoren, tuk-tuks en auto’s.

Nachtbussen. Als we ergens een haat-liefdeverhouding mee hebben, dan zijn het die nachtbussen wel. In Cambodja zijn de nachtbussen in principe geweldig en de negenenhalf uur durende tocht van Kampot naar Siem Reap brengen we knus in een tweepersoonsbed door, maar de gedachte aan de soloreiziger die een nachtbus in Cambodja boekt en onverhoopt langs een vieze oude man met een zeldzame vorm van acne en voetschimmel komt te liggen ontspringt mijn hoofd niet, maar goed, anderzijds kan zo’n tripje kan ook het startschot van een langdurige, innige romance zijn. Alleen maar liefde voor onze nachtbus, tot dusverre, maar waar komt dan die haat-liefdeverhouding vandaan?

Soms moet de vermoeidheid eruit komen. Op de route naar Kampot komt die vermoeidheid eruit. In de bus, wel te verstaan, want op de boot was hier door het ruige water geen gelegenheid voor. Een gunstig moment, in die bus. Koh Rong heeft ons goed gedaan. De batterij zit weer vol, maar van een paar dagen strand word je ook weer lui als een bejaarde heidewachtel. In de bus begint Geertje al na tien minuten schaapjes te tellen en ik zet mijn podcast over Madagaskar wel drie keer opnieuw aan. Niet omdat-ie niet interessant is, maar omdat ik mijn ogen simpelweg niet open kan houden. De weg van Sihanoukville (de plek waar de veerboot vanaf Koh Rong aanmeert) naar Kampot mag ondanks al zijn hobbeligheid en oneffenheden de pret van de slaap niet drukken.

Eilandtijd! Daar zijn we wel aan toe. Van stad naar stad geracet en diepe treurnis van het Cambodjaanse volk gevoeld, dus zijn we wel toe aan wat echte rust. Koh Rong leent zich daar perfect voor en zodoende pakken we halverwege de ochtend een bus naar Sihanoukville (voormalige backpackershemel, nu een Chinees bolwerk van veel te dure resorts en casino’s), vanwaar we met de veerboot naar Koh Rong gaan.

We komen aan in Cambodja! Na een zeven uur durende rit die allesbehalve soepel verloopt arriveren we in de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh in het guesthouse Stay Sweet. Allesbehalve soepel? We mogen dan weliswaar met z’n achten een grote tourbus delen en dus overal kunnen zitten waar we willen, verloopt de grensovergang ietwat chaotisch. De Cambodjaan die ons in de bus helpt met de grensovergang neemt onze paspoorten in voor onze stempels, maar na het passeren van de grens stappen we de bus in en rijdt hij weg zónder de man met onze paspoorten. “Did you get your passports back?” hoor ik een Britse medereizigster nog vragen. Dat vragen wij ons ook af. Waar zijn die paspoorten? Even later stoppen we voor de lunch en wanneer we weer instappen is de man op miraculeuze wijze met een omgekeerde Houdini-act weer in de bus verschenen. We hebben ons paspoort terug. Niels en Geertje, welkom in Cambodja.