Laos! Tot dusverre onze favoriete bestemming van Azië en ik voel me als een kind met een nieuwe Legoset als ik een lijstje mag maken van de dingen die ons bezoek in Laos helemaal top maakten. Dit is de eerste ‘top zeven’ die ik schrijf, dus leg ik even uit hoe dit festijn in z’n werk gaat. Van elk land waar we heen gaan, ga ik een top 7 maken (van 7 naar 1, spanning opbouwen is key) van dingen die we in dat land gedaan, gezien, gegeten, of wat dan ook hebben. Natuurlijk maken we ook misstappen en zet ik die er ook bij: een top drie van dingen die tegenvielen in Laos of die je beter kunt vermijden. Zie het ook als tips of geheugensteuntjes die je kunt gebruiken als je zelf naar dit land wilt. Klaar voor? Nee? Jammer joh, hij komt toch!

Muang Ngoy (spreek uit als ‘mongnoi’) is geen dorp van superlatieven. Geen honderdmeterhoge watervallen, geen ziplines die tussen de bomen doorrazen en ook geen Boeddhabeelden die een of ander willekeurig record breken. In Muang Ngoy heb je wel rust, reinheid en authenticiteit en authenticiteit. En vooral dat laatste maakt Muang Ngoy absoluut de moeite waard. Ik was natuurlijk al in recordtempo door de enige hoofdstraat van Muang Ngoy heengerend op de zaterdag dat we nog in Nong Khiaw waren, maar het kostte heel weinig moeite om Geertje te overtuigen er een nachtje te spenderen en dus is niet Nong Khiaw de laatste stop in Laos, maar nemen we jullie nog één keer mee door Laos, naar misschien wel het bijzonderste dorpje van dit prachtige, adembenemend mooie land.

Wat vliegt de tijd toch. Een kort ritje in de minivan van 3 uur (op een veel ‘betere’ weg dan de weg naar Vang Vieng) bracht ons van Luang Prabang naar Nong Khiaw, alweer onze laatste bestemming in Laos. God, we zitten hier alweer bijna drie weken en Vietnam ligt alweer om de hoek. Laten we van onze laatste dagen in Laos maar het beste maken, dachten we, maar dat liep allemaal nog niet zo soepel als verwacht.

Van Vientiane naar Vang Vieng was een rustig ritje. Je weet wel, de weg die tussen de hoofdstad en dit kleine dorpje ligt, is een tolweg. Plankgas, linkerbaan en zonder kuilen in de weg gaan met die banaan. Net geen twee uur nadat we in Vientiane in de bus stapten, stopten we alweer in Vang Vieng, een dorpje met een naam die klinkt alsof een kind uit groep drie het werkwoord ‘vangen’ in de eerste persoon enkelvoud in beide tijden moet vervoegen, maar een spelfout maakt in de verleden tijd. Op het moment van aankomst beseften we nog niet wat voor geweldige tijd we in Vang Vieng zouden gaan beleven.

Intussen hebben we al wat busreisjes achter de rug, maar geen van die busreizen kan opboksen tegen het traject tussen Luang Prabang en Vientiane. Of eigenlijk tussen Luang Prabang en Vang Vieng, want de eerste vierenhalf uur van dit ruim zesenhalf uur durend bustripje, was ronduit abominabel te noemen. In Houayxai zei ik nog tegen Geertje: “de kwaliteit van wegen valt nog best wel mee. Tuurlijk, we zijn niet meer in Thailand en hier en daar een gat in de weg of een stukje off road hoort erbij, maar dat Laos Botswana (kilometers verplicht slalommen tussen enorme kuilen in het asfalt) van de troon zou stoten als het gaat om slechte wegkwaliteit, had ik niet verwacht. Er loopt één weg van Luang Prabang naar Vang Vieng, maar of het een weg te noemen is, laat ik even in het midden. Ongeveer 180 kilometer aan één stuk weg scheidt de twee plaatsen van elkaar en daar deden we vierenhalf uur over. Vierenhalf uur! Hoe dan? Nou, dat 180-kilometerlang stuk asfalt kent alleen maar gaten. Sommige delen liggen onderwater, dan ligt er weer een modderstroom op de weg, dan steken er weer stukken asfalt op de een of andere manier naar boven uit en dan zit er weer een krater midden in het wegdek. Als klap op de vuurpijl hadden we het als enige westerlingen in de minivan niet heel erg getroffen met de chauffeur die niet onder stoelen of banken stak het niet zo op blanken te hebben. Bij de eerste tussenstop wilden we drinken halen, maar dat mocht niet omdat we als de wiedeweerga moesten gaan, maar op het moment dat we als vee de bus weer ingedreven werden, stapte een Laotiaanse passagier uit om nog even de weekboodschappen te doen (maar wij moesten blijven zitten) en bij de laatste stop haalden we wat eten, maar dat mocht absoluut niet in de bus genuttigd worden, terwijl de vrouw schuin achter de chauffeur schaamteloos een hele kip naar binnen werkte en natuurlijk hoefde zij niet op commentaar te rekenen. Tel daarbij op dat er geen stoelriemen waren en we minimaal zevenentwintig keer volledig van onze stoel gelanceerd werden en je hebt een behoorlijk enerverend busritje.

Luang Prabang! Rond vijven stappen we samen met Nick, George een koppel uit Heerlen en een Brits koppel een taxi in (weer een overheersend percentage Nederlanders, puur op toeval berust) die ons van de pier naar het centrum brengt, vanwaar we voorlopig afscheid nemen van Nick en met het Limburgse duo op zoek gaan naar ons guesthouse. Na een kleine tien minuten belandden we in Rattanakon en hoewel de naam anders doet denken, dopen we dit guesthouse om tot het beste plekje tot nu toe. Dat mag ook wel: we hebben besloten om ons budget van ongeveer vijf euro per nacht te verhogen naar het astronomisch hoge bedrag van zeven hele euro’s per nacht, per persoon (de financiën lopen tot nu toe iets beter dan verwacht) en we worden getrakteerd op een brandschoon kamertje, een gratis ontbijt een knus gedeeld balkon dat een beetje aandoet als een Franse balustrade en een heuse regendouche. Wel weer zo een waarbij de wc een gratis douchebeurt cadeau krijgt, maar dat hoort er nou eenmaal bij. Maar ach, kijk hier toch het ontbijtje dat we bij dit mooie verblijf erbij krijgen! Wij zijn tevreden.