Het Comomeer. Het kleinere, minder bekende zusje van het Gardameer, dat een kilometertje of 60 verderop ligt. En ook niet heel erg druk, wat natuurlijk onwijs fijn is. Dat is bij het Gardameer, naar mijn aanname, want ik ben er eigenlijk nog nooit geweest, wel anders. Op een steenworp afstand van Milaan, wat dus wel prettig was omdat dat betekende dat we niet zo lang hoefden te rijden. Het Comomeer is een fantastische plek en het is een plaats zoals we die nog niet eerder in Italië hadden gezien: een groot meer te midden van een paar hoge bergen aan de voet van de Alpen. Of de Dolomieten. Dat weten we eigenlijk niet zo goed. Goed, in elk geval een bergketen.

Na Pisa reden we door naar Milaan. We kwamen tamelijk laat aan in Milaan en hadden al veel indrukken gehad die dag. We realiseerden ons één ding: we hadden de hele vakantie nog geen sushi op! Niet echt Italiaans, nee, maar daarom niet minder lekker. We besloten in ons hotel de dichtstbijzijnde sushitent te googelen en daar lekker te gaan eten. Eenmaal bij die sushitent aangekomen, was er echter niemand te bekennen. Het was één dood oord waarbij alleen de eigenaar binnen was. Het was als uit een horrorfilm: één stille, rustige eigenaar en een stuk of vijftien lege, doch perfect gedekte, tafeltjes. Een macaber sfeertje. We gingen toch maar naar binnen - we hadden immers gereserveerd - en bestelden maar wat. De hele avond bleken we écht de enige klanten te zijn, maar de sushi was wel verrukkelijk! Laten we er maar vanuit gaan dat Milanezen gewoon niet zo'n sushi-eters zijn.

Denk je aan Italië, dan denk je aan de Toren van Pisa. Als je van Italië houdt, dan is de Toren van Pisa ook dé bezienswaardigheid waar je moet zijn geweest. Om te kijken of al die hype terecht is, besloten we dus naar Pisa te gaan, als tussenstop op de route naar Milaan, waar we zouden blijven slapen.

Na Rome kwam Toscane. Toscane is natuurlijk hét epitoom van de Italiaanse romantiek: glooiende heuvels, kronkelende weggetjes en ouderwetse boerderijtjes. Waar kun je beter je verjaardag vieren? We verbleven relatief lang - drie nachten - op een camping die in het kleine plaatsje Greve in Chianti lag. Een leuk campinkje, gelegen op de helling van een behoorlijk steile heuvel. De eerste dag van de twee besloten we even bij te komen en verbleven we op de camping. Dat was niet alleen omdat we niets gepland hadden, maar ook omdat we uitgeput waren van het culturele geweld van Rome en vanwege het prachtige zwembad dat de camping rijk was: aan de voet van de heuvel lag een zwembad, een zwembad met een rand vanwaar je een prachtig, verreikend uitzicht had over een tweetal typisch Toscaanse heuvels. Als uit een ansichtkaart!

Evenals de E45 van Napels richting het noorden, leiden alle wegen naar Rome. Aansluitend aan de beklimming van de Vesuvius, vertrokken we richting Rome. Een snelle, korte rit bracht ons halverwege de middag in een buurt nabij het centrum van de enorme stad. Ons hotel was een adresje in één van de hoge gebouwen die dit stadsdeel rijk was.

Onze volgende stop was Sorrento en een prachtige, heuvelachtige, binnenlandse route leidde ons hierheen. Over Sorrento kunnen we veel dingen zeggen: het is er enorm chaotisch, het is er bloedheet, maar het is er ook prachtig en er is enorm veel te doen. Gelukkig dat dit de eerste locatie is waar we drie nachten verblijven. Als je ooit in de regio van de Golf van Napels verblijft, trek dan sowieso twee weken uit. Minimaal. Wij hadden met drie volle dagen lang, maar dan ook lang niet genoeg tijd.