Toscane - Jarig in de groene heuvels

Na Rome kwam Toscane. Toscane is natuurlijk hét epitoom van de Italiaanse romantiek: glooiende heuvels, kronkelende weggetjes en ouderwetse boerderijtjes. Waar kun je beter je verjaardag vieren? We verbleven relatief lang - drie nachten - op een camping die in het kleine plaatsje Greve in Chianti lag. Een leuk campinkje, gelegen op de helling van een behoorlijk steile heuvel. De eerste dag van de twee besloten we even bij te komen en verbleven we op de camping. Dat was niet alleen omdat we niets gepland hadden, maar ook omdat we uitgeput waren van het culturele geweld van Rome en vanwege het prachtige zwembad dat de camping rijk was: aan de voet van de heuvel lag een zwembad, een zwembad met een rand vanwaar je een prachtig, verreikend uitzicht had over een tweetal typisch Toscaanse heuvels. Als uit een ansichtkaart!

's Avonds installeerden we ons op onze campingstoeltjes, zetten we de barbecue aan en speelden we wat spelletjes, in afwachting totdat het 12 uur was om mijn verjaardag te vieren. Helaas bleek het zandmannetje al eerder toe te slaan; tegen elven besloten we toch maar alvast op een oor te liggen. Uitrusten bleek die dag nét wat harder nodig.

1 Augustus was de dag dat ik geboren was, en in 2018 was het de dag dat ik 23 werd. Allemaal leuk en aardig, maar al gauw bleek dat niet iedereen dat met me wilde vieren. Met een paniekerige blik in haar ogen, snelde het campingmevrouwtje naar onze tent toe. Die Renault Kangoo, of die van ons was. Verbouwereerd knikten we en opgelucht haalde het meisje adem. Wat bleek: een idioot Vlaams koppel had de hele camping bij elkaar geschreeuwd omdat er een auto in de weg stond waardoor ze de camping niet konden verlaten. Met het schaamrood op de kaken haastte ik me naar de auto om hem voor de stampijmakers aan de kant te zetten, maar eenmaal bij de auto aangekomen verdween mijn schaamte als sneeuw voor de zon. Daar stonden ze, Sjonnie en Anita, schreeuwend vanuit hun pontificale camper dat het zo asociaal was dat mijn auto geparkeerd stond. Ik keek naar de auto en zag dat het linker achterwiel inderdaad het asfalt toucheerde, maar dat er nog zeker een ruimte van zo'n 3 meter 30 over was voor onze doorgeslagen zuiderburen om erlangs te rijden. Een belachelijk tafereel ontvouwde zich: scheldend en vermanend liepen de twee Belgen om mijn auto heen, terwijl ik probeerde in alle rust de auto aan te zetten om vrij baan te maken. Als klap op de vuurpijl deed de vrouw, die wat weg had van Puk van de Petteflet, alsof ik in het achteruit reden tegen haar aanreed, waarop de meneer, die op zijn beurt weer op Al Bundy leek, het nodig vond om driemaal luid te claxoneren. Gelukkig was dit het moment dat het voor de rest van de camping ook genoeg was: na deze wanstaltige vertoning was het even Vlaanderen tegen de rest. En de rest geschiedde: achteraf had ik Puk van de Petteflet beter wél kunnen raken. Weer een zorg minder voor deze overvolle aardkloot.

Goed begin van mijn verjaardag, denk je niet? Na wat bemoedigende opmerkingen (het is niet jouw schuld (waarschijnlijk, ik heb zelden zoveel verschillende Europese talen in twee minuten gehoord)) keerde ik weer terug bij de tent om verslag te doen. Geertje had al een hoop gehoord, ook al zat ze honderd meter verder.