Met een lach en een traan staan we vroeg naast ons bed. Onze laatste dag in Istanbul! Geen koffie bij Peyk Away ditmaal, want we hebben een lange reis voor de boeg: vandaag brengen we de hele dag door op één van de acht Prinseneilanden van Istanbul. De grootste: Büyükada. Büyükada ligt net als Kadiköy in Aziatisch Istanbul, dus om er te komen moeten we weer de trein onder de Bosporus door nemen, maar deze keer stappen we niet uit bij Kadiköy, maar in Maltepe, een havenplaatsje vanwaar de veerboten naar de Prinseneilanden gaan, waarvoor we ongeveer een uur moeten treinen.

We zitten alweer over de helft van ons tripje... en we hebben bij lange na nog niet de helft van Istanbul gezien. Vroeg uit de veren dus. We installeren ons weer bij ons nieuwe standaardkoffietentje Peyk Away, gooien er wat cafeïne in en beginnen onze wandeling. Niet richting het Sultanahmetplein deze keer, maar de andere kant op. De Grand Bazaar ligt blijkbaar ook maar op een kilometertje van ons hotel, dus ik haal een doosje baklava om de dag mee door te komen en we zetten onze benenwagens aan. Wat hebben we onze locatie toch uitstekend gekozen.

Dag twee. Oké, we hebben een Istanbulkaart, we weten hoe het ov werkt, we hebben een hoofddoek, we hebben keuzes gemaakt in de ontelbare bezienswaardigheden die de stad rijk is, dus op dag twee kunnen we écht op pad. Meters maken, geldt vandaag het devies.

Op zondag trekken we een pot nieuwe energie open en beginnen we aan onze eerste dag in Istanbul. De hamvraag vandaag: wat gaan we hier in godsnaam allemaal doen? Best een aardig stadje, want er wonen namelijk 17 miljoen mensen in Istanbul. 17 miljoen! Laat dat maar eens even bezinken, want da’s een heel stuk groter dan al die Aziatische metropolen die we twee jaar terug hebben bezocht. Samen met Moskou afwisselend de grootste stad van Europa, zelfs. Daar ligt dus wel voor een paar euro’s aan beton.

Last-minutevakanties zijn de beste vakanties. Of ja, vakanties in het algemeen mogen er altijd wel zijn, maar het heeft wel wat lekkers wanneer je opeens de zon opzoekt terwijl je je er eigenlijk op ingesteld hebt om een week lang naar vallende motregen in het Brabantse te kijken. Ja, op 26 juli zaten we om half vijf plotsklaps in de auto naar Düsseldorf Airport om onze vlucht naar Istanbul via Warschau te halen die we een luttele 28 uur eerder hadden geboekt.