Tautona Lodge was onze op één na laatste overnachting, onze laatste nacht in Botswana en de laatste keer dat we één nacht ergens verbleven. Vanaf Maun naar Ghanzi zag je de natuur droger en droger worden, omdat we in rap tempo de Okavango-delta verlieten en de onverbiddelijke droogte van de Kalahariwoestijn in reden. De Tautona Lodge was tevens de grootste: een groot, tweedelig zwembad en veel karakteristieke slaaphutten met rieten daken verspreid over een groot terrein. Als ik dan toch de alwetende rangorde der lodges erbij moet pakken, dan plaats ik deze op plek 5: net onder Waterberg Plateau Park, net boven de Jump Street Chalets in Maun. Het wordt nog een wedstrijd. De winnaar krijgt een sticker en een zakje chips.

We vertrokken vroeg naar de Jump Street Chalets in Maun, de derde stad van Botswana. De weg ernaartoe was wat we ervan verwachtten: kraters van gaten in de weg, olifantenblokkades en zo nu en dan de autobanden en de schoenen insoppen. Dennis werd er krankjorum van, Max, Geertje en ik konden er wel om lachen.

Van Kasane naar Gweta bleek een lange rit. Niet vanwege de afstand, maar omdat de nog altijd komische 'olifantenplaag' die Botswana 'teistert' een keer of drie/vier voor oponthoud op de weg heeft gezorgd doordat verschillende gezinnetjes van de grijze giganten besloten het asfalt als 's zomerse ligbedjes te gebruiken. Bovendien kwamen we nog langs een paar desinfectieposten, waar gelukkig alleen de schoenen en slippers die we op dat moment droegen, in plaats van de complete ruimbagage zoals dat bij de grensposten het geval was, door de wasserette moesten. Tel daarbij op dat de wegen hier bijna net zo slecht zijn als in België (waardoor je op 120-km/u-wegen soms naar 15 moest afremmen om door het mijnenveld van kuilen in de weg te navigeren), en je bent in voor lange, maar nooit saaie, autoritjes.

Tegen het vallen van de avond keerden we weer terug op Botswaans grondgebied en waren we weer in de Big Five Chobe Lodge. Zo heette de lodge, had ik dat nog niet verteld? Deze lodge lag aan de rivier de Chobe. Zou je enkele kilometers oostwaarts varen, dan zou je al op de Zambezi varen. Een leuke lodge, maar één van de mindere tot nu toe gebiedt de eerlijkheid te zeggen, maar de lat lag intussen dan ook al torenhoog. Een groot terras, waar iedereen behalve ik tijdens het diner van springbok- of impalavlees genoot, lag onder een rieten overkapping en onze huisjes waar we sliepen lagen verdeeld over een stuk grond wat verderop. Laat zouden we het niet maken. Het stikte hier van de insecten op het terras en de vermoeidheid sloop er bij iedereen wil in. Bovendien stond de volgende ochtend de tweede game drive op de planning, en wel om half 7 in de ochtend.