Wat gaat de tijd toch verschrikkelijk snel. De laatste stop lag alweer in het verschiet: de Sandune Lodge in Gobabis, Namibië. De route verliep soepeltjes nadat we vanwege de kater redelijk laat vertrokken. Geen leeuwen bij de lodge meer (die zijn ook niet gek), geen échte olifantenblokkades meer, weinig kraters in de wegen en het enige schoenenbadje vond plaats bij de grensovergang. Wel nog even een klein tussenstopje: Maus, Harrie en Max hadden na een paar dagen stationair gemanoeuvreer zin om het gaspedaal in te stappen, maar daar stak het Botswaanse politiekorps een stokje voor. Een flinke bekeuring verder en we arriveerden op onze laatste bestemming. En met een doel: na het spotten van de leeuw was de luipaard de laatste die nodig was om de Big Five compleet te maken.

Saskia's verjaardag! Gisteren hadden we die al vervroegd ingeluid, maar vanavond zouden er nog een extra borreltje op doen. Vandaag stond weer een autorit op het programma. Eén nachtje in de Tambuti Lodge, twee (inclusief oud en nieuw dus) in Camp Kwando en dus vertrokken we op tijd en toen we de poorten uitreden, konden we Angola zien! Grenzen vind ik altijd iets fascinerends hebben: een ogenschijnlijk identiek stuk land dat opeens toebehoort aan een ander land, omdat dat toevallig zo afgesproken is. Wanneer je vanaf Rundu oostwaarts rijdt, kom je in de Caprivistrook terecht. De Caprivistrook is een 30 kilometer brede strook land tussen Botswana en Angola (en op een zeker moment, Zambia) in. Als je op de kaart kijkt zie je wel wat ik ermee bedoel, een stuk land dat Namibië om de een of andere reden aan zichzelf heeft toegeëigend. Topografisch gezien een soort van Limburg van Namibië dus.

Next stop: Rundu. Een stadje op de grens met Angola. Weer eenzelfde eindeloos lange rechte weg die ons van A naar B bracht, maar dit keer was het uitzicht minder fraai. Triest zelfs. Overal waar we keken lag afval. Kilometers aan kilometers lag het plastic opgestapeld langs de weg. Mensen in deze contreien hebben geen plek om afval goed te dumpen en daar zit ook in de verste verte geen verbetering in, waardoor alles één grote bende is. Ruim een uur aan een stuk door bergen afval gezien. En dat is treurig. Dat doet je ook denken over de moeite die wij steken in het schoonhouden van de straten en in de manier waarop wij omgaan met afval. Schrikbarend wat het effect van de mens is op de aardbol die ons onderdak biedt, iets wat je écht niet kunt beseffen wanneer je alleen in Nederland, of zelfs Europa, bent. Maar de mensen die hier leven hebben dringendere zaken om zich zorgen over te maken, zoals het halen van de zonsopkomst van de volgende dag. Bizar.

We vervolgden onze route naar het noordoosten langs het kleine stadje Grootfontein naar lodge nummer drie: Roy's Rest Camp, de eerste lodge waar we twee nachten verblijven. En deze lodge overtrof de vorige weer. Huisjes van hout of donkere steen met rieten daken en overal kleine terrasjes en decoratie die bestond uit opgezette dieren, oude gereedschappen en inheemse kunst, gepaard met een klein zwembadje gaven echt het gevoel alsof je een indiaan in het Wilde Westen was: simpelweg geweldig! We kwamen de middag door met relaxen, potjes toepen en veel 'Windhoek draught', een Namibisch biermerk. Wel begon ik een beetje ziek te worden, en begon ik aan een dieet van paracetamols. Vanaf dat moment ging het op en af: het ene moment voelde ik me koortsig en misselijk. Paracetamolletje erin en het ging wel weer, maar een paar uur later begon ik meer slecht te voelen. Die dag, en de dag erna ook, was eigenlijk een eindeloze cirkel van paracetamol slikken. Ook Geertje was aan het kwakkelen: ze voelde zich wel goed maar ze had last van wazige, spontane knallers van bloedneuzen waarbij lange stukken (en echt lang, tien centimeter of zo) bebloed snot uit de neus kwamen. Niet top voor de beelddenkers onder ons, maar we moeten een realistisch beeld schetsen, niet waar? Of ja, beelddenkers, dat roepen we dan wel eens, maar dat is eigenlijk ook maar onzin. Alsof er mensen op de wereld zijn die in woorden denken of iets dergelijks. Dat je zegt dat je ergens een mooie waterval hebt gezien en dat er in het hoofd van zo'n persoon de letters w-a-t-e-r-v-a-l worden gespeld...

Buiten het restaurantje hebben we in Windhoek niets meer gedaan. Uitgeblust van de vlucht werd het tijd om op tijd naar bed te gaan en een dag later werd het tijd om naar het Waterberg Plateau te gaan.

Eerste kerstdag. Normaal gesproken een dag dat je met je semi-verplicht met je schoonfamilie aan de gourmettafel jezelf zit vol te vreten terwijl je meermaals tussen neus en lippen door laat doorschemeren dat je in het nieuwe jaar toch écht een gezondere leefstijl gaat hanteren, waarna je 's avonds voor de kerstboom zit, kijkend naar de cadeautjes waarvan de inhoud geen verrassing meer is omdat je toch al weet dat je later op de avond badschuim van Rituals, een Rumag-scheurkalender en een goedkoop B-merk parfummetje (Kruidvat) uit gaat pakken. Het is zo voorspelbaar. Behalve dit jaar. Dit jaar zitten we in het vliegtuig naar Windhoek, Namibië, waar we, weliswaar met diezelfde schoonfamilie én de familie Verbeek (waar familie Van de Loo jaarlijks mee naar het zuiden van Afrika gaat), in een tweeweekse rondreis ook buurland Botswana even meepakken. Flink veel kilometers in weinig tijd, maar dat zal vast wel goed komen!