Het valt niet mee om een top zeven van leukste dingen van Vietnam en een top drie van de minst leuke dingen aan Vietnam op te schrijven, maar dit zal niet de laatste keer zijn dat ik dat schrijf. Na Laos is Vietnam het tweede land waar we een favorietenlijstje van maken. In Laos zijn we drie weken geweest, dus leende Laos zich perfect voor een positieve top 7 en een negatieve top 3. In Vietnam zijn we meer zo’n vijf weken geweest, dus tel maar uit je winst. Meerdere fantastische herinneringen die de top 7 niet halen en (helaas) ook meerdere tegenvallers die de top 3 mislopen. Goed, het is wel gelukt, dus daar gaan we dan.

Wat vliegt de tijd. Op het moment dat we ’s avonds met de lokale bus in Ben Tré in de Mekongdelta arriveren, beseffen we dat we halverwege onze vijfde week in het land aan de Zuid-Chinese Zee alweer op de laatste bestemming in het mooie, maar hectische Vietnam zijn. Ben Tré, een relatief rustig stadje in de enorme Mekongdelta, een steenworp ten zuiden van Saigon. We hebben al uitgebreid over de Mekong gevaren in Laos en deze delta is de plek waar de Mekong uitmondt in de Zee en de naam zegt het al: er is sprake van een delta dus die enorme bruine aorta van Zuidoost-Azië vertakt hier ontelbare keren in verschillende rivieren waardoor het landschap hier bestaat uit een aaneenschakeling van binnenlandse eilanden die door al die verschillende vertakkingen van de Mekong gevormd worden. Een prachtig landschap. Vaak wordt gezegd dat Zuid-Vietnam minder mooi is dan het noorden, maar wat ons betreft is dat onterecht. Natuurlijk, in het zuiden mis je het absolute natuurgeweld van de bergen in Sa Pa en de prachtige karst in Ha Long en de Ninh Binh provincie, maar we merken dat mensen in het zuiden vriendelijker en minder opdringerig worden en we op plekken rond kunnen lopen zonder iedere vier/vijf passen een propper onze smoel in geduwd te krijgen. Dat is ook wel eens prettig. En hoewel de natuur niet zo intens overweldigend is als in het noorden van het land, kun je de natuur hier beter definiëren als 'anders'. En anders is niet per se minder mooi (alhoewel er van natuur niet echt sprake is, maar daarover later meer).

De vierde dag Saigon… wát een stad en wát een dag. De Cu Chi Tunnels zijn de reden dat we naar Ho Chi Minh City zijn gegaan en die staan op dag vier op de planning. Die stonden al eerder op de planning, maar ja, mijn ziek zijn heeft roet in het eten gegooid en de datum voor ons bezoek aan de befaamde tunnels in Zuid-Vietnam vertraagt. Hoewel ik nog steeds niet fit ben en we de stad weliswaar beter zijn gaan waarderen, willen we ook niet nog langer in dit rattenbroeinest blijven en oordeel ik mezelf fit genoeg om vandaag naar de Cu Chi Tunnels te gaan, zodat we later op de dag de stad kunnen verlaten en onze route kunnen vervolgen naar de Mekongdelta.

Wát een stad. Ik kan het me niet herinneren of dat ook in de eerste zin van de blogs van Bangkok en Hanoi geschreven is, maar je ontkomt er niet aan. Ik heb het al eerder gezegd: Hanoi is de hoofdstad, maar Ho Chi Minh City is met bijna tien miljoen inwoners de grootste stad van Vietnam. Als je nog nooit in zo’n stad geweest bent, kun je je niet voorstellen hoe immens dat is. Echt niet. Wij dachten dat drie maanden geleden ook al te kunnen, maar dat kunnen we eigenlijk nu pas. Meer dan zes keer de metropoolregio van Amsterdam. Zevenenvijftig keer zo groot als Nijmegen. 524 keer zo groot als Cuijk. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Nogmaals, wát een stad. En dat is zeker niet alleen positief. Deze blog is niet voor de zwakke maag. Zwakke magen kunnen sowieso niet lezen, maar mensen met een zwakke maag kunnen ‘m beter ook overslaan. De dagen die we in het voormalige Saigon doorbrengen zijn dagen met pieken, maar ook dagen met de diepste dalen.

Het viel nog niet mee om in Da Lat te komen. Ik ben er in de blog over Quy Nhon niet heel lang op in gegaan, maar of we überhaupt wel in de bus zouden komen, was lange tijd een raadsel. Toen we netjes één uur voor vertrektijd (20.00) onszelf meldden op de plek waar de bus ons zou oppikken, vonden we geen busstation en toen we op Google Maps onze weg zochten en een straat verder er wel een vonden, vertelde de vrouw ons via haar Translate-app dat er geen bussen naar Da Lat rijden. Da Lat stond toch echt als eindbestemming op ons ticket en vanwege de taalbarrière lukte het vrouwtje het niet om ons wijzer te maken. We besloten terug te gaan naar het punt dat op ons ticket aangegeven stond en jawel hoor, er was een incheckbalie te vinden, maar die had zichzelf héél goed weten te maskeren achter een stel auto’s en pas als je voor het raam staat waarachter chef bushalte zit, zie je dat hier sprake is van een incheckbalie. De bus liet lang op zich wachten. 21.00 zouden we Quy Nhon moeten verlaten, maar toen er om tien uur nog steeds geen bus in zicht was, begonnen we al te prakkeseren over een extra overnachting. Het hielp ook niet mee dat wij twee – wederom – de enigen waren die de bus pakten. Om 22.30 ging er een vlaag van opluchting door ons heen: de bus arriveert! In een bus vol Aziaten installeren we ons in onze bedden en rijden we richting Da Lat. In slaap komen duurt even: de chauffeur tovert zijn rijtuig namelijk om tot stoomlocomotief door elke tien minuten een nieuwe longkankerverwekker in zijn mik te steken.

Bij de bushalte naar Quy Nhon (spreek uit als: kie njon) ontmoeten we Preston en Miia weer. Het afscheid dat we een dag eerder van ze genomen hebben was dus een loos afscheid, want nu zitten we praktisch naast ze in de bus. Wel één verschil: wij gaan naar Quy Nhon en zij naar Da Lat en dezelfde sleeper rijdt naar beide bestemmingen, maar wij stappen dus zes uur eerder om middernacht uit. Als je wel eens in Vietnam geweest bent en je nog nooit van Quy Nhon gehoord hebt, kan dat wel eens kloppen: we gaan even lekker van het gebaande pad af en een gebied ontdekken dat eigenlijk helemaal niet door toeristen bezocht wordt. En dat blijkt ook wel: zodra de bus om half één ’s nachts stopt en de buschauffeur (eindelijk een vriendelijk chauf) ons op z’n tenen uit onze slaap wekt om de rest van de overvolle sleeperbus niet te storen, zijn er maar twee mensen die uitstappen: Niels en Geertje.