Van de drie overnachtingen in Ierland hebben we er één in de haven en twee wat meer richting de stad. Vanuit Ballycotton volgde een lange en saaie rit, maar met een - hopelijk - mooie eindbestemming: Dublin. Want we hebben nog wat goed te maken.

Ballycottin. Onze laatste overnachting voor we terug naar Dublin gaan. Onze overnachting was in een knus, gezellig huis op een heuvel met een ronduit afzichtelijke, felroze deur. Ballycottin is een rustig dorpje aan de zuidkust van Ierland, en in tegenstelling tot de ruige westkust, is de zuidkust juist een rustig stuk van Ierland. Geen hoge golven, geen harde wind, maar kalm water en een rustig, zwoel briesje. Ware het niet dat het nog steeds Ierland is en we dus moeten dealen met een temperatuur van 18 graden, had het net zo goed een rustig strand aan de Spaanse costa kunnen zijn.

En het einde is alweer in zicht... We hebben de drie laatste nachten in Dublin geboekt wat betekent dat we nog één nacht elders kunnen boeken. En warempel: op weinig plekken in Ierland waren we verder verwijderd van Dublin dan hier in Ballinvoher. Ons plan om de oostkust volledig te verkennen viel daarmee ook in duigen; het leek ons immers verstandiger om enigszins richting Dublin te rijden. Het probleem dat zich altijd voordoet tijdens welke reis dan ook, zo lijkt wel. Tijd is altijd het grootste probleem dat je hebt.

De zon was bezig met zijn ondergang en de huizen en dorpjes werden alsmaar schaarser. Leven werd steeds minder alomtegenwoordig op het moment dat onze auto het schiereiland Dingle betrad. Niet dat we ver op Dingle zouden gaan, want we wilden per slot van rekening dichtbij het grotere schiereiland Kerry overnachten dat net onder Dingle lag. De beroemde 'Ring of Kerry' zouden we de volgende dag gaan doen: een kustroute waarlangs talloze leuke, mooie en interessante stops liggen.

De Cliffs of Moher. Hét ansichtplaatje van Ierland en tevens het decor van een scène uit Harry Potter en de Halfbloed Prins. De typerende, kenmerkende kliffen die ogenschijnlijk kilometers verder door liepen stond bovenaan op onze toch wel korte bucketlist in Ierland. We dachten meteen terug aan Slieve League een paar dagen eerder: ook kliffen, maar toch ook heel erg grote verschillen. Wat meteen opviel, was dat deze kliffen veel lager waren. De hoogste klif in Moher is 'maar' 214 meter hoog. In Slieve League was de hoogste maar liefst 601 meter (wat dus betekende dat we dus verdorie behoorlijk onvoorbereid een klim van 601 meter hadden gemaakt, een schouderklopje waard). Hier waren de kliffen veel uitgestrekter en vlakker aan de bovenkant. Waar je ook keek, Moher was één en al klif. Ook het weer was anders. Drie dagen terug hadden we veel regen en harde wind. Vandaag hadden we weliswaar wind (goh, je staat op 214 meter boven de zee te koekeloeren), maar regende het zonnestralen in plaats van pijpenstelen. Ook qua drukte: bij de Slieve League waren de bezoekers op een paar handen te tellen, maar bij de kliffen van Moher kwamen bussen vol toeristen aan.

We parkeerden onze auto in de garage van ons hotel en we keken elkaar aan. Waar zijn we nu dan weer beland? Dat was de vraag die we ons hardop afvroegen. Voor het huisje van een receptie stond een groep jongens met een bierblikje Ierse voetballeuzen te scanderen, kregen we zo'n papieren festivalbandje dat we gedurende ons verblijf in Galway om moesten doen zodat we 's nachts aan de bewaker konden laten zien dat we hier ook daadwerkelijk sliepen en geen scharrel meenamen en lazen we recensies over het complex waarin verteld werd dat het niet ongebruikelijk was dat creatieve geesten waren die bedachten om 's nachts binnen te roken zodat het brandalarm af zou gaan, iedereen naar buiten zou moeten, en zo in de hectiek en chaos hun prooi van die avond toch nog ongemerkt tussen de lakens zouden kunnen krijgen. Ik waande me weer in Albufeira (Portugal), waar onder hard gelach groepen jongeren tegen de muren van de balkons omhoog klommen om hun slaapkamers te bereiken, waarop de overwerkte meneer van de receptie besloot zijn laptop op de grond te smijten en tot overmaat van ramp ook nog zijn bril molesteerde. Zouden we dit soort praktijken hier ook mee gaan maken? Dat zou ook wel weer wat hebben. We lachten.

Nadat we, toch behoorlijk lang, vertoefd hadden op St. John's Point, vervolgden we onze route naar Galway, maar we herinnerden ons de tafelberg die ons twee dagen terug de eerste keer van route deed veranderen: Ben Bulben Mountain zou ook deze keer op de route liggen. Een landelijke weg van anderhalf uur zou ons bij de berg brengen, maar na de helft van die tijd vergaapten we ons al aan de reusachtige tafelberg die in de verte zichtbaar was en die zo hoog was dat de toppen in de wolken verdwenen. Wetende dat we een minuut of tien terug een dubbele overnachting in Galway geboekt hadden, wisten we dat we de berg niet zouden kunnen beklimmen.

Onze eerste stop op ons rondje Donegal was Slieve League, een prachtige, ruige heuvelketen aan de Atlantische kust. Kijk je op de Ierse landkaart, dan zul je zien dat de Slieve League het zuidwestelijke puntje van Donegal bezet. Het weer dat we vanochtend bij Muckros Head hadden, was niet minder geworden. Geertje trok haar vijf lagen kleding weer aan en ik hulde me in mijn omniweatheroutfit die ik dezelfde week nog bij de Decathlon gescoord had. Rugzak vol met water, fruit en Ierse snoeprepen met een overschot aan suiker, en we konden op pad.

Dublin uit en op naar het westen. Drie kwartier buiten Dublin stopten we nog het Castletown House in Celbridge. Er vielen nog meer katten en honden uit de lucht dan gisteren en vanaf de parkeerplaats naar het paleis van de 18e eeuwse edelman William Conolly was een regenjas bijna een vereiste. Eenmaal binnen aanschouwden we de vroegere vertrekken van meneer Conolly, zijn familie en zijn hofhouding. Een leuk en interessant tussenstopje, maar ook hier had corona weer zijn stempel weten te drukken. De mevrouw van de ontvangst wist ons te vertellen dat de tweede en derde verdieping van het landhuis afgesloten waren vanwege de pandemie. Een frappante keuze: je zou zeggen dat meer ruimtes erin zouden resulteren dat er minder kans op het overdragen van Covid zou zijn. Meer ruimte voor hetzelfde aantal mensen, toch? Blijkbaar ging die logica niet op in Conolly's nalatenschap. Gelukkig was het er helemaal niet druk en konden we in alle rust een beeld vormen van het adellijke Ierse leven in de 18e eeuw.

Dublin! Onze eerste stop. Voordat ik vertel over onze ervaringen in de Ierse hoofdstad, neem ik je even mee in ons reiskeuzeproces van de zomer van 2021. Het boeken van de vliegtickets naar Ierland ging niet over één nacht ijs (of eigenlijk wel en dat lees je zo), maar daar ging een heleboel gehannes aan vooraf.