Dublin uit en op naar het westen. Drie kwartier buiten Dublin stopten we nog het Castletown House in Celbridge. Er vielen nog meer katten en honden uit de lucht dan gisteren en vanaf de parkeerplaats naar het paleis van de 18e eeuwse edelman William Conolly was een regenjas bijna een vereiste. Eenmaal binnen aanschouwden we de vroegere vertrekken van meneer Conolly, zijn familie en zijn hofhouding. Een leuk en interessant tussenstopje, maar ook hier had corona weer zijn stempel weten te drukken. De mevrouw van de ontvangst wist ons te vertellen dat de tweede en derde verdieping van het landhuis afgesloten waren vanwege de pandemie. Een frappante keuze: je zou zeggen dat meer ruimtes erin zouden resulteren dat er minder kans op het overdragen van Covid zou zijn. Meer ruimte voor hetzelfde aantal mensen, toch? Blijkbaar ging die logica niet op in Conolly's nalatenschap. Gelukkig was het er helemaal niet druk en konden we in alle rust een beeld vormen van het adellijke Ierse leven in de 18e eeuw.
Onze reis naar Muckros Head in de county Donegal is een herhaling van ons reiskeuzeproces gebleken. Op de bonnefooi trokken we het binnenland van Ierland in. Ons doel was ergens in de buurt van Galway te belanden, maar gaandeweg ontdekten we dat er een prachtige tafelberg (Ben Bulben) te vinden was, iets ten noorden van het kuststadje, nabij het stadje Sligo. Toen we onze koers ombogen richting Sligo, kregen we het idee om nóg verder noordwaarts te rijden richting de county Donegal, Ierlands meest noordelijke county. Omdat het zo 'out of the way' ligt, wordt het gebied nooit genoemd wanneer je 'reisroutes Ierland' op Google intikt. Des te meer redenen om daar dus toch even heen te gaan.
We kwamen aan in Largymore. Tenminste, dat is wat Polarsteps ons vertelt. Largymore bleek een verzameling van grote afgelegen huizen op de helling van een aantal hoge, groene bergen. Geraldine, onze gastvrouw, was de eigenaar van ons Bed & Breakfast en ze was in het bezit van één van de mooiste locaties waar we ooit hebben mogen overnachten. Een ruim, maar erg ouderwets huisje met een knusse, warme huiskamer waarin twee heerlijke stoelen stonden - van die stoelen die je tegenwoordig enkel op antiekmarkten aan zou kunnen treffen - die een fabelachtig uitzicht boden over de ruige Atlantische oceaan. Diezelfde avond vergaapten we onszelf meermaals aan dat uitzicht, genietend van een koud citroenbiertje, totdat het licht van de zon de andere aardhelft zou bestrijken en ons uitzicht door het duister van de nacht vertroebeld werd. Ik kan me een locatie herinneren in Namibië. De naam ontglipt me even, maar het was de plek waar we onze reis daar afsloten. Ocean Spray B&B opent onze reis in Ierland, maar is minstens net zo mooi.
Een dag later stonden we al vroeg klaar om Muckros Head te bezoeken, een rotsachtige klif met een strand bestaande uit stenen op slechts 10 minuten wandelen. Muckros Head bleek geweldig te zijn: onze eerste ontmoeting met de ruige Ierse natuur. En ja, alweer het woord 'ruig'. Ik heb zo'n gevoel dat ik heel erg vaak met dat woord in herhaling ga vallen, maar het is gewoon het woord dat gevoelsmatig altijd de lading dekt van al het natuurgeweld dat Ierland te bieden heeft. Dus ja, ruig zal vaak gebruikt worden, deal with it!
Goed, Muckros Head, nietwaar? Een strand van rotsen en een hoge grasvlakte die grenst aan een steile klif. De wind woei zo hard dat je oprecht je best moest doen om in evenwicht te blijven en de golven die tegen Muckros Head sloegen waren hoger dan we ooit hadden gezien, maar tegelijkertijd ook nietig omdat ze een kansloze strijd voerden tegen de enorme klif die Muckros Head heette. Het regende nog altijd even hard, maar dat maakte de ervaring des te vetter en (ja, daar komt hij weer) ruiger.
Het meest bijzondere van alles was de rust. Ik vergelijk het even met de rest van Europa. Dergelijke natuur hadden we nog nooit ergens gezien. Toegegeven; dit is de eerste keer dat we in Ierland zijn, maar dan denk ik aan de Italiaanse Amalfikust, de Plitvicemeren of het meer van Annecy. Overal stikt het van de mensen en ben je genoodzaakt om locatie met (veel te veel) anderen te delen. Maar hier niet. Niet op Muckros Head in het gemeenschapje Largymore ergens in het Ierse Donegal. Hier komen meer schapen dan mensen. En waarom? Muckros Head is net zo mooi als die andere plekken. Maar toch is er niemand te bekennen, en zijn we met z'n tweetjes hier om te genieten van wat de aarde ons op dit onontdekte plekje te bieden heeft. En dat zorgt voor een onbeschrijfelijke charme.
Reactie plaatsen
Reacties