Dublin! Onze eerste stop. Voordat ik vertel over onze ervaringen in de Ierse hoofdstad, neem ik je even mee in ons reiskeuzeproces van de zomer van 2021. Het boeken van de vliegtickets naar Ierland ging niet over één nacht ijs (of eigenlijk wel en dat lees je zo), maar daar ging een heleboel gehannes aan vooraf.
Deze zomer zou eigenlijk de zomer van Thailand worden, maar wegens medische redenen mag ik niet in open water, en viel Thailand vlak na de jaarwisseling dit jaar al af. En geen open water: dan kun je al veel bucketlistlocaties van de lijst wegstrepen. Zwemmen is namelijk een veel voorkomend fenomeen in zomerse tijden. Combineer dat met corona, en het lijstje van potentiële bestemmingen wordt wel héél karig. We lieten ons niet uit het veld slaan en sloegen medio februari snel om richting de Verenigde Staten. Een roadtrip vanaf New York door noordoostelijke staten als Maine, Vermont en Massachussets begon onze voorkeur te genieten en Geertje en ik begonnen al snel (veel te lange) reisroutes op papier te knallen. Toen begin juni nog geen enkele blijk was van versoepelingen in de V.S. en er, bij het nauwlettend in de gaten houden van het nieuws aldaar, ook vrijwel geen enkel aanknopingspunt op de radar verscheen dat een versoepeling rond augustus tot de mogelijkheden zou behoren, besloten we onze plannen maar weer om te gooien.
Het alomtegenwoordige RIVM besloot tegen die tijd om IJsland van de kleurcode groen te voorzien. Groen! Alsof het paradijs zelf zich in IJsland bevond! IJsland stond altijd al op de bucketlist, dus we besloten om gelijk een vlucht te boeken richting Reykjavik. We maakten onszelf warm met de mooiste kiekjes van pikzwarte vulkanische stranden, duizelingwekkende watervallen, metershoge geisers en azuurblauwe natuurbaden (open water? Ach, van eenmaal vloeken in de kerk heeft nog niemand het loodje gelegd). Halverwege juli begon het idee te leven dat een volledige vaccinatie wellicht twee weken nodig zou hebben om volledig in te werken en het bleek zo te zijn dat de hoge pieten van IJsland die gedachte ook kregen. En jawel hoor: ga je naar IJsland en ben je niet volledig (lees: heb je geen twee prikken of is de tweede prik nog niet twee weken terug gezet) gevaccineerd? Verplichte quarantaine van een vijf dagen! Ook IJsland degradeerde weer tot een land op de wensenlijst.
Slowakije was keuze nummer vier. Geen alledaagse keuze, maar daarom niet minder mooi. Googel maar eens op Slowakije. De foto's zijn niet mis. Er blijkt ook een trein vanuit Amsterdam naar Bratislava te rijden, dus we stoften de backpacks alweer af. De inreisbeperkingen van Slowakije waren behoorlijk vaag. Ik ga daar ook niet verder over uitweiden, maar het komt erop neer dat op 3 augustus (ja, twee dagen terug) nieuwe inreisbeperkingen zouden komen. We besloten daarop te wachten en gewoon last minute dat treinticket zouden boeken. Je weet het natuurlijk al, bij de nieuwe inreisbeperkingen lag de nadruk op dat laatste deel van die samenstelling. Slowakije verdween zodoende ook in de kast.
Toen kwamen we op Ierland uit. Onze vijfde keuze. Geen inreisbeperkingen en een dubbele vaccinatie zou al na één week een heilige QR-code opleveren in plaats van pas na twee weken, waardoor we slechts een dag of drie zonder zouden hoeven zitten. En zo geschiedde: twee dagen later zaten we om 22.30 in het vliegtuig naar Dublin. Met geen flauw benul van wat we gingen doen of waar we heen gingen, wat eerlijk gezegd des te meer charme had.
Die charme was weliswaar nog niet voelbaar bij aankomst. Als er iets is wat je niet vluchtig en gehaast moet doen, is het wel het reserveren van een huurauto. Op het vliegveld bleek de limiet van onze enige creditcard te laag te liggen voor het betalen van de borg en na ruim een uur frustratie was het nog altijd niet gelukt om de hele mikmak rond te krijgen en uiteindelijk hadden we een huurauto voor 8 dagen, terwijl we 12 dagen later terugvlogen. Een dag later kon de auto nog verlengd worden met een anderhalve dag, wat betekent dat het een vereiste was om op zaterdagavond weer terug te zijn in Dublin. Jammer, maar wel de realiteit.
Goed. Dublin! De hoofdstad van Ierland en tevens van de gelijknamige 'county', de Ierse equivalent van een provincie. Een dollemansrit (links rijden is behoorlijk wennen) bracht ons rond middernacht in een studentenhostel. Uitgeteld en klaar met de dag kostte het ons weinig moeite om meteen in slaap te vallen.
Op vrijdag zijn we Dublin te voet gaan verkennen. Eerlijkheidshalve viel Dublin eigenlijk behoorlijk tegen. De pandemie lijkt echt zijn invloed te hebben op de stad. De typische straatjes in de wijk Temple Bar waren vrij leeg en alle gezellige kroegjes gaven alleen toegang wanneer je een vaccinatiepaspoort in je bezit had (en ik zou dat maandag pas krijgen). Datzelfde paspoort was nodig voor de Guinessbrouwerij en de prachtige universiteitsbibliotheek vereiste een reservering ver van tevoren, ook weer vanwege Covid. Daarnaast regende het praktisch de hele dag. Het voelde als een keiharde realitycheck van de wereld waarin we beland waren. Corona is onder ons en gaat voorlopig niet weg en het heeft écht invloed op onze dagelijkse bewegingen. We besloten voor nu dat we snel weer weg wilden uit Dublin. We zouden zaterdag immers terugkomen en dan wel in het bezit zijn van een vaccinatiepaspoort.
Wat hebben we die dag wel gedaan? Bier gedronken. En veul ok. De zonweringen van een kroegje in een zijstraatje in de Temple Bar boden ons volledige droogte. De tap bleek ook voorzien van genoeg goudgeel geluk en om 10 uur 's avonds belandden we in bed. Ons idee om nog te gaan bowlen op de baan die ons hostel in de gemeenschapsruimte bood, vervloog op het moment dat onze hoofden de kussens raakten. Geen punt: dat halen we nog wel in. De ochtend erna checkten we uit en stapten we in de auto om richting de westkust te rijden. Een week later zullen we terugkeren in Dublin en tegen die tijd zal het ongetwijfeld beter vertoeven zijn.
Reactie plaatsen
Reacties