De Cliffs of Moher. Hét ansichtplaatje van Ierland en tevens het decor van een scène uit Harry Potter en de Halfbloed Prins. De typerende, kenmerkende kliffen die ogenschijnlijk kilometers verder door liepen stond bovenaan op onze toch wel korte bucketlist in Ierland. We dachten meteen terug aan Slieve League een paar dagen eerder: ook kliffen, maar toch ook heel erg grote verschillen. Wat meteen opviel, was dat deze kliffen veel lager waren. De hoogste klif in Moher is 'maar' 214 meter hoog. In Slieve League was de hoogste maar liefst 601 meter (wat dus betekende dat we dus verdorie behoorlijk onvoorbereid een klim van 601 meter hadden gemaakt, een schouderklopje waard). Hier waren de kliffen veel uitgestrekter en vlakker aan de bovenkant. Waar je ook keek, Moher was één en al klif. Ook het weer was anders. Drie dagen terug hadden we veel regen en harde wind. Vandaag hadden we weliswaar wind (goh, je staat op 214 meter boven de zee te koekeloeren), maar regende het zonnestralen in plaats van pijpenstelen. Ook qua drukte: bij de Slieve League waren de bezoekers op een paar handen te tellen, maar bij de kliffen van Moher kwamen bussen vol toeristen aan.
Het is vreemd hoe toerisme soms werkt. Dan sta je op de kliffen van Moher en dan staat het er bomvol met toeristen. Eerder ben je bij de Slieve League, waar de kliffen meer dan twee keer zo hoog zijn, en daar zie je bijna niemand. Natuurlijk, Slieve League ligt niet op echt op de route en het is qua topografie aanlokkelijker om vanaf Galway, Dublin, Limerick of Cork naar Moher te rijden dan naar Sliab Liag, maar dat er een verschil van dag en nacht tussen het aantal mensen bij beide kliffen is, blijft toch merkwaardig. Ach, het is ook maar net hoe vaak je beide locaties op de voorkant van een flyertje zet.
Maar dat alles maakt de kliffen van Moher niet minder mooi. De ervaring was compleet anders. Ander weer en een andere uitstraling. De kliffen van Slieve League waren heuvelachtig aan de bovenkant, ongelijk, puntig. De kliffen van Moher waren juist zo recht aan de bovenkant, met hier en daar een golfje, en zo oneindig. Bovendien gaf het weer weer een ander gevoel bij deze kliffen. En als je langs de dikke stenen muren aan de randen van de kliffen maar ver genoeg doorliep, kwam je vanzelf bij een stuk uit waar maar weinig mensen verder liepen: de paden hielden op, de hekken boden geen veiligheid meer. Je werd weer overgelaten aan je eigen boerenverstand: ga maar aan de rand van de klif staan, alleen jij bent verantwoordelijk of je valt of niet. En als je die vrijheid kunt ervaren in de natuur, dan maakt het niet uit waar je bent.
Reactie plaatsen
Reacties