De zon was bezig met zijn ondergang en de huizen en dorpjes werden alsmaar schaarser. Leven werd steeds minder alomtegenwoordig op het moment dat onze auto het schiereiland Dingle betrad. Niet dat we ver op Dingle zouden gaan, want we wilden per slot van rekening dichtbij het grotere schiereiland Kerry overnachten dat net onder Dingle lag. De beroemde 'Ring of Kerry' zouden we de volgende dag gaan doen: een kustroute waarlangs talloze leuke, mooie en interessante stops liggen.
Ons hostel lag in Ballinvoher. Ook nu moest Polarsteps ons hierbij helpen, want evenals Largymore een paar dagen terug was ook hier geen enkele aanwijzing voor leven in de nabije omgeving. We arriveerden bij een boerderij. Het zou slechts een kwestie van minuten zijn voor de zon onder zou gaan en we betraden, zoals een gast dat altijd doet, aarzelend het hostel, in de hoop ergens een levensvorm tegen het lijf te lopen. Dat gebeurde niet. De boerderij was leeg. Verlaten. Een trap omhoog bracht ons naar een tiental slaapkamers. Ook was er een gang van een meter of acht die nergens heen leidde. De gang was ook kaal en leeg, afgezien van een krukje dat versiert werd door een plantenpotje aan het einde van de gang. Achter dat plantenpotje vond je het enige raam in de gang, en als in een film scheen het maanlicht door precies dat ene raam heen. Een onheilspellende schaduw vormde zich achter het plantje. Buiten was ook niemand te bekennen. Een oude schuur met een felrode deur was gebarricadeerd en een bijl lag als een waarschuwing op het picknicktafeltje even verderop. Even verderop een doodstille kas. Daarachter een grasveld met één boom. Ik dacht aan 'The Conjuring'. Deze horrorboerderij zou onze uitvalsbasis voor de Ring of Kerry zijn. Tenminste, als we morgen zouden halen.
Ladies View
De Ring of Kerry. In één dag langs allemaal mooie, interessante plekjes op deze fantastische kustroutes. We gaan ieder plekje even kort af. Geen al te lange verhalen, maar korte beschrijvingen.
Onze route begon in Killarney National Park. Een prachtig nationaal park met veel meertjes, vennetjes en héél veel groen. En ook veel heuvels en heel veel mooie uitzichten. Eén van die uitzichten was Ladies View, een prachtig punt ergens midden in het park, waar we via veel kronkelige heuvelweggetjes arriveerden. Het was volkomen logisch waar die naam vandaan kwam: naast mij waren er volgens mij alleen maar vrouwen die van het uitzicht stonden te genieten.
Sneem
Na Killarney National Park, begon de Ring of Kerry pas écht. Killarney ligt meer richting het binnenland, maar vanaf het plaatsje Kenmare (wat een leuke dorpje schijnt te zijn, maar wij kozen ervoor om het over te slaan) begint de route langs de kust. De route bleek al snel erg variërend: reed je langs het water, dan kon je vijf minuten later al snel door een bos rijden om vervolgens weer langs een strandje te gaan. In Sneem stopten we, omdat het schattige parkje en de gekleurde huisjes ons erg aanspraken. Sneem is klein, maar heeft wel veel charme. Genoeg leuke winkeltjes en kraampjes die eten aan de straat verkopen. We kochten een ijsje en genoten in het parkje van het gemoedelijke, kleurrijke dorpje.
Carol's Cove Beach
Onze maag begon wat te rammelen en dus besloten we te stoppen op Carol's Cove Beach. Een klein strandje aan een klif met wat eettentjes nabij. Een leuke stop en het strand was wel wat anders dan Scheveningen: ruige golven vochten niet alleen met de rotspartijen in het water, maar ook met elkaar. Na een hapje te hebben gegeten, hebben we nog een klein kwartier door de ondiepe maar ijskoude wateren van het strandje gewandeld.
Loher Stone Fort
De Ring of Kerry kent heel veel stenen forten. Loher Stone Fort is één van die forten. Een smal weggetje langs de groene, waar we moesten oppassen dat we een paar schapen en een groep paarden geen prooi maakten voor onze bumper, bracht ons naar Loher Stone Fort.
We kozen dit fort omdat het totaal niet toeristisch was, maar toch nog heel goed intact. Wat we niet wisten, was dat Loher Stone Fort helemaal geen fort was. Teleurgesteld gingen we toch maar even kijken. De grote stenen cirkel bleek een oude boerderij te zijn, waar vroeger twee kleine huizen stonden. De stenen cirkel was de bescherming en binnen die cirkel was het fundament van twee huizen te vinden. Geen fort, maar wel minstens zo interessant. Een leuke stop die net wat anders was dan de andere stops. Echt, Ring of Kerry, wat ben je toch veelzijdig.
St. Finian's Beach
We doken de Skellig Ring in. De Ring of Kerry zou ons namelijk van Waterville direct naar Cahersiveen brengen, maar volgens de eigenaar van onze horrorboerderij was het de moeite waard om daar vanaf Waterville de Skellig Ring aan vast te plakken. Een klein omweggetje dat je langs een paar extra stops zou brengen.
De eerste van de twee waarvoor we kozen was St. Finian's Beach. Een klein strandje, maar wel een zoals we nog nooit gezien hadden. St. Finian's Beach blijkt echt een surfstrand te zijn! In de verte doemden hoge golven in de oceaan dreigend op, om zo'n vijftig meter voor het strand op het wateroppervlak ineen te storten. Golven die, afgaand op de silhouetten van de surfers die de golven in de verte probeerden te trotseren, zo'n 2,5 meter hoog waren. Voor diezelfde surfers misschien niets nieuws, maar wij keken onze ogen weer uit.
De kracht van het water bleek uit het pootje baden: het vereiste wel wat - niet veel, maar een beetje - kracht om verder de zee in te lopen. Lang deden we dat niet: al gauw bleek dit strandje een meetpoint voor kwallen te zijn. We wisten er een aantal in het water te ontwijken en al snel bleken de vreemde paarse keien in het zand ook gewoon aangespoelde kwallen te zijn. Of ze giftig zijn, wisten we niet. En eerlijk is eerlijk, erachter komen of ze dat waren stond ook niet hoog op ons verlanglijstje.
Kerry Cliffs
Alsof we er nog niet genoeg gezien hadden. De Cliffs of Kerry is een zoveelste verzameling van indrukwekkende kliffen aan de westkust van Ierland, maar ook al hebben we er intussen al zoveel gezien: het verveelt niet. De Cliffs of Kerry waren weliswaar afgezet net zoals die in Moher, maar het was er veel minder druk.
Een koffietentje met een caravan was de entree en een lang, breed grindpad bracht ons naar de kliffen. Onderweg zagen we een drietal bijenkorfhuizen - clochán - die in de vroege jaren van de middeleeuwen veel gebouwd werden. Het grindpad bracht ons daarna verder naar de kliffen, waar het pad zich in tweeën splitste. We kozen het linkerpad en dat bracht ons naar het steilste pad dat we in Ierland bewandeld hadden: een helling van die sowieso meer dan 45 graden omhoog liep. De enige compagnon die je had was een houten leuning aan je rechterzijde. Die was zeer welkom.
Boven werden we getuige van een aantal prachtige kliffen en die prikkeling die ik deze reis al vaker in mijn ogen voelde, was ook deze keer weer merkbaar. Stilzwijgend keken we weer onze ogen uit, alsof dat wat we zagen, eigenlijk niet bestond. Onze ogen bedrogen ons voor de zoveelste keer.
Reactie plaatsen
Reacties