Op zondag trekken we een pot nieuwe energie open en beginnen we aan onze eerste dag in Istanbul. De hamvraag vandaag: wat gaan we hier in godsnaam allemaal doen? Best een aardig stadje, want er wonen namelijk 17 miljoen mensen in Istanbul. 17 miljoen! Laat dat maar eens even bezinken, want da’s een heel stuk groter dan al die Aziatische metropolen die we twee jaar terug hebben bezocht. Samen met Moskou afwisselend de grootste stad van Europa, zelfs. Daar ligt dus wel voor een paar euro’s aan beton.
Logischerwijs is er dus ontiegelijk veel te zien in Istanbul. We hebben vier volle dagen en het duurt een kwestie van minuten voordat we doorhebben dat we al op onze eerste ochtend keuzes moeten gaan maken en moeten gaan strepen, want om echt alles in deze stad te zien, moet je gewoon twee weken uittrekken. Maar ja, is ook geen wereldramp, want dan gaan we gewoon naar de plekken die ons het leukst lijken.
We beginnen in ons eigen wijkie. Sultanahmet, een van de meest toeristische wijken van Istanbul en dat is niet zo gek. Op tien minuten lopen (echt één ministap in Istanbul) vinden we het historische hart van Constantinopel in de vorm van het Sultanahmetplein waar de prachtige Blauwe Moskee en de iconische Ayasofya (Hagia Sophia voor de westerlingen) aan de beide uiteinden van het plein staan. Het stikt hier weliswaar van de toeristen (zowel westers, oosters als Arabisch) en de kraampjes met gekookte maïs (wel lekker), maar wát een machtige aanblik op dit prachtige plein. Zonder een bedekt hoofd mag je de moskeeën niet in, dus we scoren een zijden hoofddoek op de sfeervolle Arasta Bazaar achter de Blauwe Moskee en na tactvol een paar winkeliers afgewimpeld te hebben, staan we weer op het Sultanahmetplein, alleen ditmaal met prachtige witte sjaal in onze gelederen. Maar een moskee gaan we niet in, besluiten we. Die verplaatsen we naar morgen!
In plaats van die moskee, verplaatsen we ons naar een terrasje om een Efes-biertje in de wacht te slepen en eens even een goed plan uit te stippelen voor de komende dagen. Istanbul is té groot: we móéten een plan hebben.
Uiteindelijk besluiten we dat de verstandigste keuze is om nu een Istanbulkaart (één op te waarderen kaart voor de trein, tram, metro en veerboot) te halen, zodat we de rest van de dagen zorgeloos van het OV gebruik mogen maken. We besluiten de kaart te testen op een tramtraject van een metertje of 300, maar komen er bij het uitchecken achter dat uitchecken helemaal niet tot de opties hier in Istanbul behoort, en dat je alleen incheckt. Je betaalt niet voor een traject, maar voor het gebruik van een tram of trein. Altijd dezelfde prijs dus, of je nu uitstapt na één keer met je ogen te knipperen, of dat je van zonsopgang tot -ondergang hetzelfde traject pendelt. Relatief duur tramritje dus.
Topkapi is niet top
Weet je wat ook duur is? Het Topkapi-paleis! Toen de Ottomanen nog met de scepter zwaaiden, was het Topkapi-paleis de zetel van de sultan. En wat betalen we tegenwoordig om dat paleis van binnen te bekijken? 50 euro! Een flinke som geld, maar aangezien het paleis toch wel een van de publiekstrekkers van Istanbul is, besluiten we om de portemonnee te trekken. Het paleis is groot en best mooi gelegen, zo op een heuvel, uitkijkend over de Bosporus en de Gouden Hoorn, maar waar we hoopten op een inkijkje in het leven van die Ottomaanse gezaghebbers en z’n volgelingen, was het eigenlijk meer een museum met attributen en waren veel kamers leeg en kaal. 50 euro was dus wel een héél groot prijskaartje in onze ogen. Maar goed, we kunnen in elk geval wel weer een groen check-vinkje zetten.
In de avond stond er een nachtcruise op het programma. Een koopje: twintig euro, driegangendiner, varen over de Bosporus met uitzichten op Istanbul en de hele avond vermaak in de vorm van volksdansers en buikdanseressen. Te mooi om waard te zijn? Hadden we in de aanloop richting de avond weliswaar vaak gedacht, maar voor een spotprijsje van twintig euro zijn we dik en dubbel tevreden! Prachtige uitzichten vanaf de zeestraat waar de zon inmiddels onder was gegaan, een driegangendiner dat voor de prijs meer dan goed was en het vertier van de avond was ook op en top. Tuurlijk, die hele cruise voelde bij momenten nog gemaakter dan het gezicht van Dirk Kuijt, maar om onze eerste dag in Istanbul voor dit prikkie af te sluiten voor zo’n bedrag, zeker na het financiële debacle van het Topkapi-paleis, geeft toch wel heel weinig reden tot klagen.
Reactie plaatsen
Reacties