Onze volgende stop was Sorrento en een prachtige, heuvelachtige, binnenlandse route leidde ons hierheen. Over Sorrento kunnen we veel dingen zeggen: het is er enorm chaotisch, het is er bloedheet, maar het is er ook prachtig en er is enorm veel te doen. Gelukkig dat dit de eerste locatie is waar we drie nachten verblijven. Als je ooit in de regio van de Golf van Napels verblijft, trek dan sowieso twee weken uit. Minimaal. Wij hadden met drie volle dagen lang, maar dan ook lang niet genoeg tijd.
We kwamen laat aan. Van Napels naar Sorrento (een route van zo'n 50 kilometer, hemelsbreed ongeveer de helft) hebben we non-stop in een file gestaan. We haalden onze mobiele barbecue maar eens tevoorschijn, zetten onze tent op en hielden het na een paar kaartspelletjes voor gezien.
De eerste dag stond de bekende Amalfikust op het programma. De Amalfikust is de kust aan de andere zijde van het stuk land waarop Sorrento ligt. Weet je nog dat we zeiden dat Bled fantastisch was? De Amalfikust was misschien wel net zo mooi en zeker één van de hoogtepunten van onze roadtrip. De Amalfikust is een kust waarvan de rotsen steil uit de zee opsteken, waarin een weg hoog boven de zeespiegel is aangelegd (continu een weergaloos uitzicht). Credits aan de buschauffeur: 50 meter boven de zee op zo'n smalle bochtige weg met krappe tunnels en toeterende tegenliggers navigeren is een knap staaltje stuurmanskunst.
De Amalfikust
Het grootste probleem van de Amalfikust: wat gaan we precies doen? We hebben drie dagen in deze streek en er zijn zóveel mooie plekken aan de Amalfikust... Eerst bracht de bus ons langs Positano. Positano is een prachtig dorp bestaande uit witte huizen die prachtig tegen de kust op zijn gebouwd. Het moet een droom zijn om hier te wonen en dat bleek ook waar te zijn: Positano staat bekend als de meest elitaire plaats van de Amalfikust en dat was te zien aan de vele jachten die in de baaien voeren en de prachtige zwembaden en tuinen die we vanuit de bus goed konden bespioneren. Maar dit was nog maar het begin, dachten we, dus we bleven nog even zitten.
Uiteindelijk stapten we uit in Amalfi. Het heette per slot van rekening toch de Amalfikust, dus de badplaats Amalfi moest ook wel mooi zijn, toch? Amalfi was bijna net zo prachtig als Positano. We pakten een terrasje aan het water en keken onze ogen uit naar de enorme kliffen die boven ons uit torenden. De middag brachten we aan het water door en rond een uur of drie doken we het stadje in, waar we heerlijke plaatselijke vis aten en nog getuige waren van bruiloft. De Amalfikust? Een absolute aanrader.
Op de terugweg bleek dat de vis Geertje niet goed gevallen was. Ik vond 'm heerlijk, maar bij Geertje kon hij er niet gauw genoeg uitkomen. De lange busreis terug bleek perfect getimed: toen we de bus uitkwamen, waren de struiken onmiddellijk de pineut. Geertje kotsend in de bosjes. Op dat moment nog leuk, maar het bleek een voorbode voor een vervelende nacht. Het luchtbed bleek leeggelopen te zijn en de elektrische pomp die we mee hadden bleek stuk. En dat terwijl Geertjes misselijkheid allesbehalve minder werd. Gelukkig bleek ik over behoorlijke improvisatieskills te bezitten en had ik, om ons nog enigszins van nachtrust te voorzien, in een mum van tijd een bed van kussens, slaapzakken en doeken in elkaar geflanst. Afijn, het was niet anders. De dag erna ging het gelukkig een stuk beter.
Pompeï
Dag twee in Sorrento. Een logisch begin van de dag was een wandeling door het centrum van Sorrento, een bezigheid die we mooi konden combineren met onze queeste naar een nieuwe pomp voor ons luchtbed. Het stadje van Sorrento was leuk en op zich wel gezellig, maar deed nogal standaard aan. Je kreeg er een beetje het gevoel dat je door een willekeurige Nederlandse stad op een daldag wandelde. Leuk, maar verder ook niet zo heel bijzonder.
Bij aanvang van de middag gingen we naar Pompeï. En dat was dan weer wel bijzonder. Pompeï is, zoals je waarschijnlijk wel weet, een van de best bewaarde Romeinse steden, omdat de stad in 79 n.C. getroffen werd door een uitbarsting van de naastgelegen Vesuvius. Wat er nu van Pompeï over is, is prachtig. Een indrukwekkende Ruïne van een ooit bruisende stad. Eeuwenoude badhuizen, woningen van weleer en talloze antieke gebruiksvoorwerpen maken dat je van de ene verwondering in de andere valt. Bovendien was de ruïne van Pompeï echt veel groter dan we verwacht hadden en waren we na een volle middag in de brandende zon nog steeds niet klaar met alles. Op het grote plein in het midden (naam vergeten) was het meest indrukwekkende, en tevens meest angstaanjagende, schouwspel te zien: de versteende lichamen van mensen en zelfs kinderen die bijna 2000 jaar geleden slachtoffer werden van de kracht van de Vesuvius. Pompeï is een absolute aanrader.
Die avond konden we heerlijk bijslapen op een opgepompt luchtbed zonder ieder halfuur van Geertjes gekokhals wakker te worden. Onze laatste nacht in het prachtige gebied van de Amalfikust. Maar niet onze laatste activiteit: een dag later stond, op de weg naar Rome, het beklimmen van de Vesuvius op het programma.
De Vesuvius
Wat een hitte. In Pompeï was het al heet, maar bij het beklimmen van de Vesuvius viel dat in het niet. Een steile klim in de brandende zon: het viel niet mee. Wel een fantastische ervaring. Al lopende richting de top zagen we een wolkendek dichterbij komen. Waar het ene moment een prachtig, ver reikend uitzicht hadden, ging dat uitzicht het andere moment volledig op in de wolken. Bovenop de Vesuvius was het genieten geblazen: een prachtige, donkere, dode krater ontpopte zich. De top van de Vesuvius. Wij waren blij en vonden het aanzicht prachtig, maar om ons heen leken de mensen enigszins teleurgesteld. Ik denk dat de meeste mensen niet hadden bedacht dat er geen kolkende lava zichtbaar zou zijn. Idioot, dan had je je maar een beetje in moeten lezen. Wij waren in elk geval dik tevreden. Dat was de Amalfikust. En dan hebben we nog een hoop plaatsjes van de Amalfikust nog niet eens gezien! En dan heb je nog het eiland Capri, dat met een boot vanaf de kust te bereiken was. En van Napels, de grootste stad in de omgeving, hebben we alleen de tolweg gezien. De Amalfikust heeft ontzettend veel te bieden, veel te veel voor de korte tijd dat we er waren. Met een mooie ervaring en een hoop souvenirs, waarvan de verkopers ons vertelden dat ze van vulkanisch gesteente waren, rijker, zijn we afgedaald en hebben we de route richting Rome vervolgd.
Reactie plaatsen
Reacties