Wil je op de hoogte blijven van onze reis en een melding krijgen zodra een nieuwe blog geplaatst wordt? Schrijf je dan hier in!
Last stop: Singapore! In de mail heb ik het al gezegd, maar ik licht het even kort nog een keer toe: de blogs van Singapore gaan even in een ander jasje gegoten worden dan normaal. Waarom? Singapore is pittoresk! We hebben op de site een mooie pagina aangemaakt voor Singapore en hoe lelijk is het nou eigenlijk als daar dadelijk maar één blog op staat? Dat ziet er niet uit, dus we gaan één blog per dag hanteren. Ook geen tips van wat je wel of niet moet doen als je zelf gaat, maar één samenvattende blog op het einde (zo’n vogelvluchtblogje, die vinden we geweldig om te maken).
Oké, goed, de randvoorwaarden zijn duidelijk: tijd voor Singapore. Het is halverwege de middag als we onze paspoorten tevoorschijn halen en de grens overgaan en Singapore betreden. Ja, Singapore is echt een apart, soeverein land en geen onderdeel van Maleisië: een eigen munt, een grensovergang en compleet andere regels (interessante regels, maar daar komen we ongetwijfeld nog op terug). We wisselen het restant van onze Maleisische ringgit om tegen Singaporese dollar en we zijn klaar om ons laatste avontuur in Azië te beginnen.
Singapore is duur. De stad Singapore heeft in de afgelopen elf jaar liefst negen keer de titel van ’s werelds duurste stad binnen gehengeld en ook in 2023 hebben ze het goud in de wacht gesleept (weliswaar een gedeelde eerste plek met het Zwitserse Zürich, maar toch) en het duurt niet lang voor we dat aan den lijve ondervinden. Ons eerste biertje dat we bij aankomst doen, kost zo’n twintig Singaporese dollar. Zegt je niks? Reken maar eens om: da’s dertien euro voor een pot bier. Toegegeven, we hebben een IPA’tje (daar zijn ze in Singapore dol op), maar desondanks is het wel duidelijk dat als we hier langer blijven dan de vijf nachten die we gepland hebben, we net zo goed een ticket terug kunnen boeken. Aan uiteten doen vandaag niet. We hadden een drietal broodjes van de Subway gekocht vlak voor we de bus in Melaka betraden, maar de pompeuze buschauffeur aldaar sprong zo hoog en laag als hij kon en zorgde ervoor dat we de broodjes niet mee de bus in kregen. Ons avondeten bestaat dus uit broodjes van de Subway die intussen klam geworden zijn, maar dat is dan weer wel goed voor de portemonnee.
Na de broodjes liggen we met z’n tweetjes knus op de benedenverdieping van ons stapelbed. We kijken wat series, drinken wat enigszins betaalbare biertjes die we bij de plaatselijke 7/11 gescoord hebben en vallen in slaap en alleen een nachtelijke plaspauze (die je overigens klaarwakker maakt omdat de route naar de wc een chaotisch doolhof is) onderbreekt onze verrassend goede slaap. Dag één in Singapore staat op het punt te beginnen: een dagje administratief werk bij het vliegveld.
Changi Airport
Ja, administratief werk. Op het eerste gezicht geen Hollywood-blockbuster, maar deze dag is toch wat interessanter dan je op het eerste gezicht zou denken. Onze vlucht naar Perth vertrekt over minder dan een week en hoewel we ons er bij neergelegd hebben dat werk vinden in Australië pas echt ter plekke moet gaan gebeuren, kunnen we al wel wat afspraken gaan maken voor het bekijken van campervans. Dat is dus het plan: even de kopzorgen wegwerken op de eerste dag, zodat we de rest van de dagen met volle teugen van Singapore kunnen gaan genieten. Dat wegwerken van die kopzorgen gaan we doen op de grootste luchthaven van Singapore, Changi Airport, en eigenlijk is het bezoekje aan Changi Airport op zich al genieten.
We gaan naar het vliegveld met de metro. Net als in de meeste moderne steden op onze aardkloot, heeft ook Singapore een modern, overzichtelijk en goed geregeld metronetwerk onder de stad liggen en buiten het feit dat de metro je feilloos naar elke hoek van de stad weet te brengen, is het belangrijkste voordeel dat de metro heeft op andere manieren van vervoer in de stad, de prijs ervan: als we onze creditcards checken na ons ritje van veertig minuten, is er het astronomische bedrag van 7 eurocent van onze rekening afgeschreven. Singapore is ’s werelds duurste stad, maar die titel hebben ze niet te danken aan de metro.
THe Jewel
We belanden op Changi Airport. We hebben ons laten wijsmaken dat Aziatische vliegvelden in welvarende steden moderne bolwerken zijn en dat het exemplaar in Singapore een schoolvoorbeeld is van die vooruitlopende technologie en als we besluiten naar ‘Jewel’ te gaan, blijkt dat de moderniteit van het vliegveld geen broodje-aapverhaal is. Het juweel van Singapore is een fabelachtig stukje creativiteit en technologisch vernuft: een koepelvormig winkelcentrum met in het midden een enorme, cilindervormige waterval die vanuit het dak naar beneden stroomt. Het hele gebeuren wordt omringd door keurige, duur uitziende paden gehuld in tropische planten (zowel echt als nep) wat het geheel tot een soort van futuristische botanische tuin maakt. Wat een prachtige plek.
We zoeken een koffietentje op dat dichtbij The Jewel ligt en installeren ons op een tweetal stoelen en bestellen wat immens dure koffie en even verderop haal ik een heerlijk broodje knak. Ja, in Singapore hebben ze van die bladerdeegbroodjes met een knakworst erin! Het zoeken naar campervans en werk kan beginnen en aan het eind van de dag hebben we twee afspraken staan, terwijl de imposante draaikolkwaterval van The Jewel in onze ooghoeken onophoudelijk naar beneden blijft kletteren. Al met al hebben we vandaag een heerlijk kantoortje uitgekozen.
De koek-en-zopie van vanmiddag levert om en nabij net zoveel schade op als een volledige dag mét overnachting in Laos of Vietnam, maar daar krijg je dus ook wel wat voor terug: alles in Singapore lijkt chique en gelikt en bij iedere stap die je zet heb je het gevoel dat je op een regenachtige dag per ongeluk in een paar plassen modder bent gaan staan en je je huis in loopt terwijl je vriendin net de vloer gedweild heeft. Singapore heeft de reputatie onwijs schoon te zijn en die reputatie klopt als een auto met vier wielen. Bovendien is het handig om na dik vijf maanden tijd weer alles in het Engels te zien staan: Engels is namelijk een van de vier officiële talen van Singapore (naast het Maleisisch, Mandarijn (wat we vaak Chinees noemen) en Tamil (een taal die in India gesproken wordt)) en de Singaporezen noemen het Engels dat ze zelf spreken, het Singlish, maar voor het ongetrainde oor is het niet meer dan een vloeiend Engels in een oosters accent. Prima te nassen voor het oor, dus.
Hawker Centres
Snel besluiten we maar een maaltijd op de kop te gaan tikken en gelukkig is precies dat een van de dingen die in Singapore nog redelijk te doen zijn, zolang je maar weet waar je moet zoeken. En gelukkig weten we dat. Nou, mensen, welkom bij het fenomeen van het Hawker Centre: food courts die over de hele stad verspreid zijn op de meest willekeurige plekken. Kleine kraampjes met voedsel uit alle windstreken die je voor een habbekrats in de wacht kunt slepen. Nou is een habbekrats in Singapore iets meer dan een habbekrats in pak ‘m beet Maleisië of Laos, maar nog steeds kun je in zo’n Hawker Centre relatief goedkoop eten. Ik bedoel, we zijn twaalf euro kwijt en hebben een volle maag. Dat is dus twee gevulde magen voor minder geld dan één IPA. Weet waar je moet zoeken, lieve lezers, weet waar je moet zoeken.
Het restant van de avond brengen we door in ons hostel. Iedere stap die je zet kost zowat een fortuin, dus we houden onze hand op de knip en gaan in ons stapelbed liggen. Ons hostel is geen denderend succes overigens: wegens de hoge prijzen hebben we voor het allergoedkoopste hostel in de hele stad gekozen en dat is te merken. Singapore is zo schoon als een vaatdoek die vers uit de verpakking komt, maar als je voor de allergoedkoopste optie van het hele land kiest, gaat die schoonheidsmaatstaf niet echt op. Buiten zit de schimmel op het plafond en in de krappe, kale kamer is de Franse slag met de bezem gehanteerd. Bovendien zouden we, als we Mandarijn zouden spreken, de geanimeerde gesprekken van onze buren kunnen volgen en klinkt het gekraak van de bedden als een luchtalarm op de eerste maandag van de maand, iedere keer wanneer we ons omdraaien. Ik ga maar niet boven liggen, want de kans dat dat stapelbed ergens de komende dagen in gaat storten, lijkt schrikbarend aannemelijk. Dag één in Singapore zit erop.
Reactie plaatsen
Reacties
Jaloers op het mooie vliegveld, waar ik als passant dus weer niet naar toe mocht.... :)