De roadtrip ging van start! Eigenlijk zouden we op 14 juli vertrekken, maar na een halfjaar zorgvuldig mooie plekjes en leuke campings zoeken, konden we op 13 juli niet wachten om te gaan. Dus weet je wat? We gaan toch gewoon een dagje eerder?
Google ingeschakeld, 'mooie plekjes in Duitsland' ingetypt, en voilà, we reden richting Kassel. Daar lag het park Bad Wilhelmshöhe. Höhe ja, vraag me niet hoe je het uitspreekt. Het gevoel toen we onderweg waren was fantastisch. Ik bedoel, je plant zoiets een lange tijd van tevoren, en dan is het ein-de-lijk zover!
We kwamen laat aan, rond een uur of 7 en we reden wat rond op zoek naar een camping. Ons humeur was een beetje omgeslagen, want we hadden een paar files moeten verduren en Kassel bleek een grauwe stad te zijn. Echt, het ademt totaal geen sfeer en je had er het gevoel dat je onderweg was naar een grasmaaierfabriek waar je een doodsaaie ploegendienst moest werken de hele nacht lang. Dat was hoe Kassel was.
Uiteindelijk vonden we een campinkje en wonder boven wonder was de camping nog enigszins de moeite waard in het bijzonder industriële Kassel. Naast een stromend beekje vonden we een vrij plekje op het gras. Dit was de plek waar het dan moest gaan gebeuren: het opzetten van de tent. We hadden al enkele generale repetities in onze achtertuinen gedaan, maar onder toeziend oog van allemaal pensionado's die maar wat graag een jong stelletje zagen stoeien met de haringen, bleek het toch een stuk lastiger. Onder schaapachtige blikken van onze medecampinggasten lukte het ons uiteindelijk om het zeil bol te krijgen. Rond tienen nog een hapje bij de Mac gegeten (Kassel bleek dood en begraven bij het vallen van de avond), een serietje in de tent en op tijd wakker voor de trots van Kassel: Bad Wilhelmshöhe!
En het stelde absoluut niet teleur: de grijze, industriële feel van Kassel was niet terug te vinden in dit betoverende bergpark. Het park is aan twee zijden te betreden, en ik denk dat wij de juiste zijde kozen: bij Schloss Wilhelmshöhe (een wat moderner kasteel gelegen aan de voet van de berg) was de plek waarbij we van onder de berg op keken en het gebouw met Herkules (de foto die je het meeste terugziet) goed konden zien. Een groene, boomloze route zou ons rechtstreeks naar boven kunnen leiden, maar de charme van het bergpark ligt vooral in de zijroutes van het park. De boomloze route naar boven werd aan weerszijden geflankeerd door bossen en het ontdekken van alle plekjes op de weg naar boven maakte Bad Wilhelmshöhe één grote speurtocht. We vonden watervalletjes, oude tombes, meertjes, mysterieuze kapellen, vervallen ruïnes en zelfs de restanten van een oud aquaduct. Iedere hoek van het park bood weer een nieuwe verrassing.
Uiteindelijk bereikten we de top van de berg en hadden we een fantastisch uitzicht op de route die we afgelegd hadden. Fantastisch! Helaas konden we het Herkulesgebouw (hoe het echt heette, weten we niet) niet binnen wegens restauratiewerkzaamheden, maar dat deerde de pret niet. Toen we eenmaal beneden nog van een heerlijke capuccino (iets wat een terugkerend motief zou gaan worden tijdens onze reis) genoten, alvorens we in de auto stapten op weg naar de volgende bestemming, drong het tot ons door: onze roadtrip is nu écht begonnen!
Reactie plaatsen
Reacties