Deildartunguhver
Onderweg naar onze volgende plek van overnachting, stopten we op meerdere plekjes. Allereerst stopten bij Deildartunguhver. Een mond vol. We dachten dat dit een warme natuurbron was, want de stoom kon je van 10 kilometer ver zien (gebrek aan bomen, weet je nog). Eenmaal aangekomen bleek het inderdaad een natuurbron, maar geen waar je in kon baden. De lava lag hier blijkbaar niet verder onder de grond, want we waren getuige van een enorm zwembad van kokend water van 100 graden celsius! Overal waar je keek ontploften bubbels en de stoom steeg meters hoog de lucht in. Zwemmen in een hot pot? Hier nog even niet.
Thristapar
De tweede stop was Thristapar, een mini-openluchtmuseum, wederom in the middle of nowhere, waar de laatste doodstraf in IJsland (in 1830) werd uitgevoerd. Agnes en Fridrik waren de ongelukkigen, omdat zij de arts vermoordden die Agnes in haar jeugd verkrachtte en mishandelde. Een pad van ongeveer 100 meter gevuld met informatiebordjes (Iran en Noord-Korea executeren blijkbaar nog altijd publiekelijk) leidt naar een heuveltje waar Agnes en Fridrik in de koude en strenge januariwind een kopje kleiner werden gehakt onder toeziend oog van wel 140 boeren. Omdat de doodstraf 98 jaar later niet meer zou worden uitgevoerd, werd hij maar afgeschaft. Een buitengewoon interessant stukje land en een aanrader om even te stoppen, zeker gezien het feit dat het maar twintig minuutjes van je reis kost.
Vídimýrarkirkja
Stop nummer 3 was bij één van de meest schilderachtige kerkjes die ik ooit gezien heb: de Vídimýrarkirkja. Ja, kirkja, kerk dus. Je begint IJslands te leren. Een klein groen houten kerkje dat als uit de grond verrezen een paar meter boven het grondoppervlak uitstak en al sinds 1200 gebruikt wordt en het materiaal van het huidige kerkje is net na het plaatsvinden van de laatste doodstraf in gebruik genomen. Een typisch IJslands turfkerkje dus, want in IJsland zie je dit soort oude woningen wel meer: ingegraven onder de aarde, zoals men vroeger huizen isoleerde. De rust en de sereniteit van het kerkje maakten het een prachtig plekje.
Gásir
De laatste (eigenlijk één na laatste, maar daar komen we zo op) stop was Gásir. Gásir was vroeger een vesting ten noorden van Akureyri (IJslands tweede stad na Reykjavik) waar handelsschepen aankwamen om met de plaatselijke bevolking handel te bedrijven. Van de ruïnes was eigenlijk heel weinig meer te vinden en bovendien was Gásir afgezien van de omgeving - het zwarte strand en de enorme groep vogels die vlak voor de kust op het wateroppervlak neergestreken was - niet heel bijzonder.
We zetten onze reis voort naar Húsavik, wat een lange tocht was, maar door regelmatig op bijzondere, pittoreske plekjes stoppen, is zo'n rit binnen de kortste keren voorbij. We stopten nog één keer vaker, na Gásir, maar die plek verdient een eigen vermelding.
Reactie plaatsen
Reacties