Koh Tao - Slome duikelaars

En die nachtbus, die was toch wel niet zó chill. Grote stoelen, uitklapbare voetenstukjes, gratis drinken, een dekentje, goede airco, ontbijtpakketje… Dat is natuurlijk super fijn, maar allemaal luxe waar de gemiddelde Thai met een doorsnee maandloontje niet voor in aanmerking komt. Enfin, even daarover nadenken is goed, maar nooit te lang in blijven hangen, denken we maar zo.

Eenmaal aangekomen in Changwat Chumphon werd het minder chill. Een boottocht naar Koh Tao van 2 uur stond op het menu. Je kunt je natuurlijk voorstellen dat je na zo’n nachtbus om 7 uur ’s ochtends niet zo heel veel energie hebt. Je slaapt wel, maar een wilde busrit en een tussenstop om 2.30u ’s nachts geniet toch niet de voorkeur boven een oerdegelijk bed natuurlijk, maar dat kun je je wel voorstellen. De overtocht naar het tropische eiland is op zich vrij rustig, maar wanneer je maar 4 uurtjes halve slaap achter de rug hebt en je zit twee uur op smalle houten bankjes te koekeloeren, voel je je wel eens vrolijker. Tel daarbij op dat er nog een zevental botte, asociale, luidruchtige Italianen deden alsof de boot hun achtertuin was en complete lak aan enige regels hadden door overal op te gaan zitten, keihard te schreeuwen (met bijbehorende handgebaartjes uiteraard) en overal hun tabakswaar te roken en die overtocht van twee uur lijkt gevoelsmatig ineens een maand te duren, maar gelukkig komt aan alles een eind. Zo ook aan deze poepediepappie-irritaties.

Eind goed al goed en we zijn op Koh Tao, om 9 uur in de morgen. Veel energie om al het moois (en dit eiland is werkelijk fabuleus, maar daarover later meer) in ons op te nemen, hadden we niet, dus we reden achterop een pick-up (was cool) naar ons kamertje op Ban’s Diving Resort om een flink gat in de dag te gaan slapen, want dat hadden we wel even nodig. We zouden pas op de 18^e om 17.00 (12.00 voor het gros des Hollandsche lezers) aan onze duikcursus beginnen, dus 17 en 18 september stonden vooral even in het teken van bijkomen, dus bijkomen is ook hetgeen wat we gedaan hebben.

Ban’s Diving Resort is iets een resortje, hoor. Het resort kent vier zwembaden, twee restaurants, een klein schoolgebouwtje waar de theorie van de duikcursus gegeven wordt, twee supermarktjes, een fitnesszaal en een museumpje. Nou zal ik vast wel wat vergeten, maar dat is maar even om een indruk te geven over de grootte van dit resort. Het leuke is zelfs dat er twee straten dwars door het resort heenlopen: één doorlopende weg waar je toch wel even goed links en rechts moet kijken en één smaller wandelpad waar alle restaurantjes en barretjes ook aan zitten verbonden (hoewel een wandelpad in Thailand ook betekent dat scooterrijders meer dan vrij spel hebben).

Van die eerste twee dagen valt niet veel te vertellen. Wat ik al zei, we hebben echt effe uitgerust. Op dag 1 hebben we de hele dag gelambald bij Swimming Pool 2 en op dag 2 de hele dag bij Swimming Pool 4. Wij gaan gewoon heel lekker op even getallen, dus vergeef ons dat autistisch trekje voor het gemak, oké? Als echte melkflessen zijn we natuurlijk allebei verbrand, maar dat mag de pret niet drukken, toch? Nee, die twee dagen bijkomen was echt even nodig. Die mogelijkheid hadden we onszelf na de vlucht, Bangkok en die nachtreis nog niet echt gegeven.

De eerste avond zijn we nog wel lekker wezen uiteten. Er stond pizza op het menu. Soms heb je even geen zin om plaatselijk te eten en is het gewoon lekker om even het westen en thuis in je mond te voelen. Het was pas hier dat we de schoonheid van Koh Tao echt ervoeren (logisch, als je de rest van de dag op je donder hebt gelegen). Het blokhouten restaurantje waar we aten, lag pal aan het strand en waar we niet bij stil gestaan hadden, was dat de zon in Koh Tao aan de kant van het water onderging. Dus daar zaten we: twee pizza’s voor onze neus, kijkend naar het water, naar de horizon van zee, waar de zon onderging. En de gouden gloed die de zon over de lucht heen wierp, was magisch. Dat we in Nederland geboren zijn, is natuurlijk een lot uit de loterij met alles wat hier zo goed geregeld is en wat voor vangnetten we allemaal hebben, maar als je op Koh Tao geboren wordt en elke dag zo’n zonsondergang mag aanschouwen… ik geloof niet dat dat ooit zal wennen.

(Hieronder nog wat 'kiekjes' van Bangkok naar Koh Tao).

Open-waterduikcursus: dag 1

Open-Waterduikcursus: dag 2

We deden de duikcursus met z’n vijven, een ander stelletje (Sander en Linda) en Arlo, een KLM-steward die vakantie had. Ik was afgelopen november natuurlijk geopereerd en Geertje heeft door haar scoliose een rug die net zo krom als een hoefijzer is, dus wij waren weer de twee manken die voor een check-up naar de plaatselijke dokter gestuurd werden. Goed, je wil wel dat brevetje in de wacht slepen, niet waar? Dus wij op een golfkarretje naar de dokter gebracht, blijkt het gebouw nog dicht te zijn. Ach, het loopt zoals het loopt. Halfuurtje gewacht en chef arts wenkt ons naar binnen om ons aan het meest warrige onderzoek aller tijden te onderwerpen. Eerst nam de assistente nog even onze bloeddruk op en eenmaal binnen keek de arts even in m’n oor, tilde hij mijn been op, luisterde even naar de ademhaling en tikte een keer of drie met zijn vuist op mijn rug. Bij Geertje zal hij wel ongeveer hetzelfde gedaan hebben. Precies 44 en ene halve seconde later stonden we weer buiten. “You can dive, bye bye,”  riep chef Arts nog achter ons aan. Nou, chef Arts is 400 baht rijker en wij hebben in ieder geval onze medische verklaring.

De tweede dag van de duikcursus stond in het teken van het oefenen van onze duikskills. Ja, vanaf dit ogenblik wordt er alleen nog maar in vakjargon gesproken. Duikskills zijn allemaal vaardigheden die je onder water moet kunnen en die oefen je in zwembaden. Gelukkig beschikt ons resort over die vier zwembaden en onze oefening vond plaats in Swimming Pool 1. Het was even slikken en het kostte wat mentale inspanning, maar uiteindelijk lukte het ons om over het feit heen te zetten dat we niet in een zwembad gekenmerkt door een even getal onze duikskills hoefden tentoon te stellen. Het zwembad waarin we oefenen is 2.70 meter diep en dat is behoorlijk, maar dat moet ook wel om de duikskills uit te kunnen voeren. Er zijn er een heleboel van en ik zal er een paar omschrijven: je moet bijvoorbeeld je masker op drie manieren (drie skills dus) vol laten lopen met (en onder) water en dan moet je hem vervolgens met een techniek die ‘klaren’ genoemd wordt, weer leeg laten lopen. Geertje kreeg hier letterlijk een paniekaanval van, want als je masker eenmaal vol zit, kun je natuurlijk niet meer door je doppen kijken omdat je al je zicht kwijt bent. Je moet ook weten hoe je je beademingsapparaat terug kunt vinden wanneer je het verloren bent en in de (oefen)praktijk lijk je net suïcidaal omdat je letterlijk je ademhaalapparaat (regulator) uit je mond trekt en hem over je schouder gooit alsof de sores van je leven even te veel geworden zijn. Je moet kunnen hoveren: op één plek blijven zweven en horizontaal binnen een meter blijven. De laatste skill die we moesten doen was blind zwemmen. Je moet immers ook kunnen aantonen dat je kunt overleven op het moment dat je je masker kwijtraakt. Dat lieten we dan weer zien door over de bodem op en neer te zwemmen en op de tast te voelen wanneer je bij de rand was. Geertje nam die skill weer iets te radicaal op, want ze gooide prompt haar regulator uit haar mond en wilde op 2.70 meter diepte even zonder zicht én zonder beademing rondjes gaan zwemmen. Moet ze zelf weten. Haar haar werd er in ieder geval spontaan een stuk blonder van.

Na het oefenen van de verschillende skills (die we tijdens de échte duiken ook zouden moeten gaan laten zien), sloten we de dag af met wat theorie en aten we een hapje met Sander en Linda. Dat hadden we wel verdiend: na meer dan vijf uur in dat zwembad gedobberd te hebben, leken onze handen toe te behoren aan lijken van net overleden 95-jarigen. En die zonsondergang… Ik zei al dat die hier op Koh Tao mooi was, maar moet je deze foto’s eens even kijken. Bij het ondergaan van de zon doemden er wat wolken voor de zon op, waardoor de zon een felrode gloed afwierp tegen het wolkendek aan de hemel. Hoe mooi de zonsondergang de afgelopen dagen was geweest, waren we intussen alweer vergeten. Alsof God zelf aan het menstrueren was daarboven. Mocht het dat zijn geweest, dan mag hij dat wel vaker doen. Lekker bordje Thais voedsel, een spotgoedkope happy hour cocktail en dan zo’n zonsondergang voorgeschoteld krijgen. We beginnen een beetje te begrijpen wat Lex en Saskia aan dit eiland gekluisterd houdt.

Open-Waterduikcursus: dag 3

Dag drie waren de eerste échte duiken. Geertje was bloednerveus, ze leek wel zo zenuwachtig als een kreupele die op het moment stond zijn debuut te maken bij een professionele voetbalwedstrijd, maar zoals het haar doorzettingsvermogen betaamd, is ze toch om half acht ’s ochtends met Arlo, Sander, Linda, duikinstructeurs Lex en Saskia en ondergetekende die boot op geklommen. Want zo kan dat gaan als je gaat duiken. Je kunt via het strand de zee in huppelen, maar je kunt ook via een klein motorbootje naar een grotere vissersboot gebracht worden, vanwaar je gaat duiken.

Om Koh Tao heen liggen volgens de kaart tenminste zesentwintig verschillende duiksites en ik denk dat het woord ‘duiksite’ al voldoende uitleg geeft over wat het is, maar weet natuurlijk wel dat duiksite een synoniem is en dat de variant waar ik het nu over heb in de verste verte niks met het internet te maken heeft. De twee duiken die vandaag plaatsvinden, zijn bij Mango Bay en bij Twins, ook in die volgorde. Lex geeft aan dat de omstandigheden perfect zijn: lekker weer, goede temperatuur en geen stroming. Daarnaast is Mango Bay een heel erg eenvoudige duiksite wat het de perfecte plek maakt voor een eerste duik. Nou, toppie. Hij zal er wel verstand van hebben, wij horen het lachend aan. Op de boot trek je alvast je uitrusting aan. Een inflatievest, twee ademhalingsapparaten (regulators), een pompje (om het inflatievest op te pompen en om lucht uit het vest te laten) en een manometer (om te checken hoeveel zuurstof er nog in de tank zit) behoren tot de uitrusting. Natuurlijk hebben we al lang en breed geleerd hoe we dat speelgoed moeten gebruiken. Ook trekken we een riem met loodblokken aan. Klinkt natuurlijk gek, maar in principe blijven we gewoon drijven in de zee, zeker met de uitrusting die we hebben waar hier en daar af en toe wat lucht in springt, dus dragen we riemen met lood om naar beneden te zinken. Toen we ons volledig in ons carnavalspak gehesen hadden, was het eindelijk tijd voor de eerste echte cursusduik. Spannend? Voor mij een beetje, maar Geertje scheet intussen regenboogkleurige stront van de zenuwen.

Maar die zenuwen waren snel weg. Wat is de onderwaterwereld fantastisch. Natuurlijk hadden we een dag eerder al gedoken in het zwembad, maar we kunnen je met zekerheid zeggen dat als je gaat duiken, je nooit het moment vergeet wanneer je onder water in de zee voor het eerst ademhaalt. Het is een bizar idee als je er heel even over nadenkt. Je vaart op een boot en onder je voeten bestaat gewoon een compleet andere wereld waar je zomaar niets van kan zien. Maar nu, op ietsje meer dan 10 meter diepte, zijn wij een onderdeel van die gemeenschap geworden. We zwemmen nog in een wat rustiger deel zonder koraal, omdat we eerst nog even wat skills gaan doen die we gisteren in het zwembad al hadden gedaan (want dat kun je natuurlijk niet te midden van vlijmscherp koraal oefenen), maar we vergaapten ons nu al zo aan het beetje leven dat we onder de oppervlakte zagen, dat het moeite kostte om de focus even op die skills te leggen. Je wilt namelijk op ontdekkingstocht, die skills, dat lukt intussen allemaal wel, maar nadat we allemaal ons masker gedeeltelijk vol hadden laten lopen en hadden geklaard en nadat we onze ademapparaat wegwierpen (die suïcidepoging waar ik het over had), konden we eindelijk verder. Ademloos (niet letterlijk) vergaapten we ons aan al het moois dat de zee te bieden had. Eén ding was voor ons toen al zeker: dit smaakt absoluut.

De tweede duik die dag was bij de Twins, een andere duiksite rondom Koh Tao. Toen we aan de oppervlakte kwamen vanaf Koh Tao, konden we niet wachten om er bij de Twins weer in te springen. Na één duik is het altijd verstandig om te wachten, om het stikstofgehalte in je bloed wat te laten wegnemen. Met duiken komt er namelijk stikstof in je bloed terecht en hoe dieper je duikt hoe hoger dat stikstofgehalte wordt. Er komt nog veel meer bij kijken dan dat en hoe dat zat zal ik je besparen, maar dat was iets wat we in de theorie hadden geleerd, maar we houden het er even op dat te veel stikstof in je bloed niet zo heel erg prettig is voor je gezondheid. Je wil geen geschud blikje cola worden, zeg maar. Duikgear weer om de schouders, een flinke bult water gedronken en klaar maken voor duik 2. Bij de Twins zouden we iets dieper gaan en uiteindelijk zou het diepste punt dat we aantikten, op 12 meter liggen. Als je in een zwembad duikt en je gaat wat diep, krijg je last van je oren en wil je het liefst zo snel mogelijk weer boven water komen. Dat is al na een metertje het geval. Hoe kunnen we in godsnaam dan 12 meter diep gaan? Dat is toch veel erger? Klopt, beste lezer, dat is ook veel erger, maar het is heel makkelijk om er iets tegen te doen: neus dichtknijpen en ertegenaan blazen. Oftewel, equalizen. En eerlijk, zwem je dan op 12 meter diepte en equalize je bij elk beetje druk? Dan is er niks aan het handje. Probeer het maar eens als je ergens gaat zwemmen (haha, zal nog wel effe duren voor jullie, want het begint herfst te worden en bij ons is het structureel 30 graden). Neem een duik, knijp je neus dicht en blaas ertegenaan. We hebben het hier in het zwembad alweer geoefend en we zwemmen moeiteloos op een drie meter diepe bodem.

Ook bij de Twins moesten we weer wat skills uitvoeren en dat was allemaal verbazend makkelijk. Niet alleen omdat we het allemaal al geoefend hadden, maar omdat je drijfvermogen (buoyancy) in zout water veel makkelijk te managen is dan in zoet water. In Jip-en-Janneketaal komt het er eigenlijk op neer dat je in zout water veel meer controle hebt over het doen en laten van je lichaam. De Twins was ook weer een geweldige duikervaring. We zwommen rustig om een rots heen en zagen talloze vissen. Je hebt daar ook ‘cleaner fishes’ en dat zijn kleine blauwe visjes die absoluut niet schuw zijn, maar juist om je heen zwemmen en je huid opzoeken om het vuil er vanaf te eten. Blijkbaar heb ik me de afgelopen dagen vreselijk gedoucht, want onze volledige duikerscrew wist me te vertellen dat mijn benen als een Arriva-trein in de spits waren voor die visjes. Ach, ik heb er niks van gemerkt.

Na de tweede duik moesten we terug. Ik kon nu al niet wachten op morgen. Geertje ook niet, maar ze zag er wel tegenop: de door haar zo gevreesde skill (op de bodem het masker volledig afzetten, terug opzetten en klaren) zou morgen aan bod gaan komen. Maar ja, zorgen voor morgen, nietwaar? Eind van de ochtend kwamen we weer aan land en die middag stond ons examen op de planning: vijftig vragen waarvan we er zeven fout mochten hebben. Klinkt streng? Valt reuze mee. We zaten daar met zijn vijven met een pen in onze rechter- en watertje in onze linkerhanden. Instructeurs waren een rondje wandelen, effe maffen, koprollen maken, of weet ik veel wat en wij mochten overleggen. Met z’n vijven. Geen tijdslimiet, overleggen en ook geen telefoons in hoeven leveren. Ik denk dat we met tachtig bier in de nek dat examen ook gewoon gehaald zouden hebben.

Open-Waterduikcursus: dag 4

De dag erna, dag vier van de cursus, was het tijd om ons duikbrevet in de wacht te slepen. Nog twee duiken verwijderd van ons nieuwste papiertje en onze eerste duik van de dag stond weer gepland bij de Twins. Geertjes buikpijn was intussen nog wat erger en het bord waarop de fruitsalade lag die ze bij het ontbijt besteld had, was na een halfuur nauwelijks leger. Bij duik drie (de eerste van die dag) moest het masker op de bodem van de zee namelijk afgezet worden. Na het ontbijt weer de boot op, de uitrusting aan, de briefing gedaan en de zee in. Naast die maskerskill moesten we ook een noodopstijging oefenen. Wat nou als je onder water geen lucht meer hebt? Dan moet je toch boven zien te komen. Maar te snel van onder naar boven kan ook weer levensgevaarlijk zijn. Dan moet je dus een CESA (Controlled Emergency Swimming Ascent) doen. Klonk heel moeilijker, maar in de praktijk was dit de makkelijkste van allemaal, aangezien we de CESA van vierenhalve meter diepte uitvoerden. Luchttoevoerpijp van het inflatievest omhoog, andere hand omhoog voor bescherming, rustig trappelen met je flippers en een hele lange ‘aahhhh’ zeggen alsof je in slow-motion een pasgeboren kitten aan het aaien bent en wat ik zeg, voor maar vierenhalve meter. In de praktijk waren we dus in vijf slagen al boven en dus bleek die skill net zo makkelijk als het oplossen van een legpuzzel van vier stukken.

Na de CESA werd het tijd voor Geertjes angstgegner: masker volledig af. Skills doe je in groepjes: Sander en Linda zaten bij Saskia. Geertje zat met Arlo en mij bij Lex. Alles wat we gaan doen spreken we af bij de briefing voor we onszelf het water in bonjouren, want ja, probeer op twaalf meter diepte maar eens met elkaar te praten. Dè gut nie. Eenmaal onderwater wordt alles met gebaren gedaan en we hadden dus ook al een hele hoop gebaren moeten leren, maar allemaal kenden we ze natuurlijk nog niet. Daar zaten we dan, in een kringetje van vier op de bodem van duiksite de Twins. Arlo mag eerst. Het masker gaat af en hij klaart hem in één ademhaling teug. Ik mag als tweede. Masker af, er prikt wat zout water door de spleetjes in mijn ogen, maar ik krijg hem vrij makkelijk weer om mijn hoofd heen. Helaas had ik net uitgeademd, dus wacht ik heel even met klaren, neem een flinke teug uit m’n regulator en klaar m’n masker. Prima. Geertje als laatste. Bewuste keuze van Lex. Als je zenuwachtig bent helpt het om even te kijken hoe anderen het doen. Alles bij het duiken gaat langzaam en gecontroleerd, dus alles wat je een ander ziet doen, gaat zo rustig dat het lijkt alsof je naar onderwatermeditatie aan het kijken bent. Die rust straalt dus een beetje op de ander af. Nogmaals, Geertje als laatste. Ik zie hoe de luchtbellen uit haar mond komen wat betekent dat ze uitademt. Ik zie dat ze weer inademt, want de bellen verdwijnen. Dat gaat een paar keer zo door. Je moet immers beginnen wanneer je er klaar voor bent. Ze ademt nog een keer in en nog een keer uit. En nog een keer in. En weer uit. In en uit. In en weer uit. Dan is het moment daar. Ik zie haar handen het masker van het hoofd trekken en precies op dat moment schiet het bandje aan de rechterkant uit het masker, waardoor het bandje alleen nog aan de linkerkant vastzit. Ze heeft er nog geen weet van: haar ogen zijn dicht en ze zit op haar knieën op twaalf meter diepte, en haar masker is zojuist kapot gegaan. In mijn ooghoek snelt Lex haar kant op, want die ziet het ook helemaal misgaan. Geertje is er zelf ook achter gekomen dat haar masker stuk is, want ze is wanhopig opzoek de elastiek die het masker om haar hoofd zou moeten drukken. Volgens mij begint ze te hoesten, want er komen enorme hoeveelheden luchtbellen ongecontroleerd uit haar regulator. Lex duwt het masker tegen haar hoofd. Ze klaart het masker en kan weer even zien. Ik zie niet goed hoe de situatie is, maar Lex is een enorm drukke ADHD’er, maar tegelijkertijd ook een instructeur die als geen ander weet hoe hij paniek bij mensen weg kan nemen. Nog steeds wordt het kapotte masker tegen Geertjes gezicht geduwd en er volgen veel handgebaren vanuit Lex’ kant. Het masker stroomt weer een beetje vol in een poging van Lex om het masker te maken. Ik zwem wat dichterbij en ontwaar wat gepriegel, maar het bandje gaat niet door de opening waardoor het heen zou moeten en Geertje zit weer zonder masker. Saskia komt aangezwommen en biedt haar masker aan, maar dat gebeurt niet. We keken naar Geertje en waar ik dacht dat ze volledig in paniek zou zijn, zat ze er koel als een ingevroren kikker bij. 12 meter onder water en daar zit ze alsof ze een slok koffie gaat nemen aan de ontbijttafel. Saskia en Lex besloten om Geertje te laten zitten en het masker te maken. Op dat moment dacht ik ineens: de kans dat dit gebeurt is zo klein, maar dat het bij Geertje gebeurt, is alleen maar goed. Ze blijft rustig zitten, ademt in, ademt uit. Blind op de bodem van de zee, maar er vertrouwen in hebben dat de mensen om je heen je helpen waar het nodig is. En zodoende. Lex wist het masker te maken en het bij Geertje op te zetten, ze klaarde en de skill werd gehaald. Apetrots was iedereen, en terecht. Dat was met recht een 10 met een griffel.

De duik duurde nog ruim een halfuur vanaf dat moment, dus je kunt je trots nog niet delen buiten een paar slow-motion high-fives onder water, maar na zo’n duik was Geertjes maskerverhaal toch wel het gesprek van het moment in plaats van de prachtige onderwateromgeving van de Twins. Achteraf bleek de rust die Geertje uitstraalde een wolf aan schaapskleren, want ze was compleet in paniek, maar blijkbaar hadden Linda en ik haar een klein steuntje in de rug gegeven: twee dingen hadden we gezegd: nooit snel naar boven of beneden zwemmen en altijd blijven ademhalen. En dat is ook zo, want doe je die twee dingen, dan komt het bij het duiken altijd goed.

Dan nog even over de duik zelf. Op de laatste cursusdag kregen we nog twee armbandjes om. Niet zomaar armbandjes voor de sier om hier op het strand van Koh Tao de blits te maken, maar een kompas en een duikcomputer. Met dat kompas moesten we ook nog een skill doen die niet eerder geoefend was, nog na Geertjes horrorfilm. Ik neem aan dat iedereen weet wat een kompas doet en onder water is dat niet veel anders, dus gezien de hoeveelheid woorden die ik al getypt heb, laat ik het daar effe bij. De duikcomputer moet je verplicht bij je hebben tijdens een duik. Dat is namelijk een klein horloge waar je op kan zien hoe diep je bent. Er staat ook bij hoeveel minuten je op die diepte mag blijven. En da’s natuurlijk heel belangrijk, want je weet het, hoe dieper je gaat in de zee, hoe meer stikstof er in je bloed komt en op basis van jouw stijgen en jouw dalen in het water, maakt dat computertje een berekeningetje op basis van alle dieptes van de gehele duik. Mooi spul, hé? Het is zelfs zo dat dat apparaatje, als je twee keer duikt, bijhoudt hoeveel stikstof je alweer bent verloren zodra je aan de oppervlakte komt, zodat hij weet met hoeveel stikstof je je tweede duik begint, wat ook weer doorberekend wordt op iedere diepte waar je tijdens je tweede duik komt. Technologie hé, soms is het ook wel prachtig spul.

Onze laatste duik was vooral een duik voor het plezier (en laten zien dat je een beetje overweg kunt met je carnavalspak, want je wil wel dat papiertje op zak hebben vanzelfsprekend) en die duik vond plaats bij een nieuwe duiksite, White Rock. De enige skills die we moesten doen bij White Rock, waren het hoveren en pivotten. Spreek ze wel even op z’n Engels uit, graag. Hoveren weet je, want anders heb je niet goed gelezen. Pivotten is wel grappig. Je gaat op je buik liggen en zorgt dat je vinnen de bodem raken en met behulp van je ademhaling moet je ervoor zorgen dat je omhoog en omlaag gaat terwijl je vinnen de bodem blijven raken. Ik moest gelijk denken aan die luchtbedpompen die je vroeg mee naar een basisschoolkamp nam. Je weet wel, die pompen waar je op moet gaan staan met je poten en dat je hem dan telkens in en uit stampt. Als je de volgende keer zo’n pompje ziet, dan noem je ‘m voortaan de pivotpomp, oké?

Voor ons was White Rock ook de mooiste duiksite. Natuurlijk heeft het er ook mee te maken dat het onze vierde duik was waardoor we veel meer ervaring hadden (je wordt héél snel héél veel beter) en niet zo veel meer bezig hoefden te zijn met onze ademhaling, met onze manier van zwemmen en met elkaar in de gaten houden en konden we echt al veel meer om ons heen kijken en echt onder het koraal kijken dan voorheen. Vanaf het moment dat we in het water sprongen en met ons opgeblazen inflatievest door onze duikbril naar beneden keken, zagen we een oceaan aan vissen. Er was hier ongelofelijk veel koraal te vinden en de vissen hier waren totaal niet schuw. We zwommen recht door scholen vissen heen die op luttele centimeters van onze duikmaskers te zien waren, zagen groepen grote vissen zich te goed doen aan stukken koraal en zagen op de bodem zelfs een prachtige rog met een lichtblauwe staart onder een stuk koraal liggen, waar we praktisch naast konden hoveren. We zijn zelfs tot achttien meter afgedaald, de maximaal toegestane diepte voor deze duikcursus. Ik zat precies op 18,0 meter (duikcomputertje onthoudt ook het diepste punt), maar Geertje was zelfs naar 18,9 meter geweest. Die heeft de smaak te pakken, die meid, maar dat is alleen maar goed, toch? Toen Geertje en ik boven kwamen en duik vier nagenoeg vlekkeloos verlopen was, keken we elkaar aan en één ding wisten we zeker: de reis is nog lang en we gaan veel fantastische dingen meemaken, maar we zijn ook heel benieuwd of deze duikcursus nog overtroffen kan worden.

Het duikbrevet was binnen. En dat voelde ook terecht. Duiken bleek echt wel moeilijk te zijn en van tevoren hadden we niet verwacht dat er zo veel bij zou komen kijken, maar we kwamen er wel achter dat we bijna alles wat we moesten doen, snel oppakten en eigenlijk meteen konden, terwijl je ook wel voelde dat niet alles wat je deed heel makkelijk was. Net als wij dat hadden gedaan, hadden ook Linda, Sander en Arlo hun brevet gehaald. Veel mensen zeggen dan: wij hebben ons PADI gehaald, in de veronderstelling dat PADI een duikbrevet is. Wij ook. We gaan ons PADI halen, zeggen we dan. Maar eigenlijk hebben we ons ‘Open Water’ gehaald. PADI is namelijk de naam van de overkoepelende organisatie die duikregels en weet ik veel allemaal wat vaststelt. Dat is natuurlijk wel fantastische marketing: de hele wereld praat over het halen van een PADI terwijl dat eigenlijk gewoon de naam van de organisatie is die onder andere de inhoud en de vormgeving van een duikcursus bepaalt. Dat is net als wanneer je een Fanta bestelt, maar eigenlijk gewoon sinas wil. Maar dat je toch Fanta zegt, terwijl dat helemaal geen drankje is, maar de naam is van een merk. Als je dat hebt bereikt, dan weet je dat je een uitstekende reclamecampagne hebt gevoerd.

Die middag vierden we het behalen van ons brevet in een zwembad met z’n zessen (Dairi was er ook bij). En wat is dat heerlijk dan, hé. Vier fantastische dagen gehad en om het af te sluiten heb je nog een certificaat, een hoop nieuwe vaardigheden en leuke mensen leren kennen ook. Niet iedereen was die middag heel blij. Terwijl we aan het kloten waren met een bal, lag Dairi te flaneren in het water. Arlo staat aan de kant met die bal aan z’n voet. Je voelt al waar het heengaat en je hebt wel eens van die moment dat gogme, talent en toeval samenkomen en verworden tot een stukje magie. Arlo haalt aan, zet zijn voet tegen de bal en zodra de bal zijn voet verlaat, is het alsof Cruijff, Maradonna en Pelé de bal gekust hebben en met een fabuleuze curve en een angstaanjagende snelheid vliegt de bal over het water. De eindbestemming van de bal is na een fractie van een seconde al helder: Dairi’s gezicht. Iedereen ziet het gebeuren. Iedereen, behalve Dairi zelf. Met een knal raakt de bal haar gezicht. Er was geen blok, ze dook niet weg. Frontaal in het gezicht. Ik begin het uit te proesten van het lachen en ook Linda houdt het niet stil. Geertje vraagt wat er is gebeurd en Sander begint ook wat te gniffelen. Tot dan had het nog niet geregend op Koh Tao, maar toen Dairi’s gezicht boven water kwamen, begon het plotsklaps te onweren. Ik hield mijn lach met moeite in, maar van binnen ging ik helemaal stuk. Ik denk niet dat Arlo die avond op bed nog een knuffel had gekregen. ‘Arlo, you never think about the consequences of your actions!’ Sorry Dairi, maar het was ongelofelijk grappig.