Na nog geen week in het bezit te zijn geweest van ons Open Water duikbrevet, gaan we alweer op voor ons Advanced Open Water. Gek eigenlijk, hé? Eén week geleden was het in de verste verte nog niet duidelijk wat er überhaupt van je verwacht wordt tijdens het duiken en knip één keer in je vingers en we zijn met de benenwagen onderweg naar Ban’s Diving Resort voor onze opleiding tot gevorderde. Het kan verkeren. Saskia is er deze keer niet bij en Geertje en ik krijgen eigenlijk een soort van privécursus van Lex. Voelt ergens ook wel weer heel elitair: advanced diving met een privéduikinstructeur. We hadden besloten daar wel aan te kunnen wennen.
Om ons Advanced Open Water te halen, moeten we vijf duiken in twee dagen voltooien. Het leuke aan deze duiken is dat we eigenlijk al kunnen duiken en alle duiken eigenlijk gewoon een soort van fundives zijn, alleen hebben ze allemaal een speciaal sausje. Die ga ik nog niet verklappen, want dan hoef je niet meer verder te lezen, maar wees gerust: zaken komen zodra ze komen. De dag begon met een heerlijk ontbijtje en zoals we nog wel vaker zouden gaan merken, is het handig qua eten om te luisteren naar iemand die enigszins de omgeving een beetje kent en zodoende belandden we bij Fishbowl (het restaurantje van Ban’s) met een werkelijk waar overheerlijk broodje van een tentje waar Lex vaker kwam. Een goede bodem om de theorie nog even door te nemen. Bij de Advanced Open Water komt eigenlijk weinig nieuwe theorie, maar wordt de nieuwe theorie even herhaald. Gelukkig was onze eerste cursus niet zo heel lang geleden en was de theorie nog helder, maar was het wel heel leuk om met Lex even wat meer de diepte (nog niet het water, maar de theorie) in te gaan.
Chumphon Pinnacle - Deep Dive
Al snel stonden we op de boot onszelf om te kleden om op weg te gaan naar onze eerste duik van de dag bij Chumphon Pinnacle. Stukje varen, want deze duiksite ligt niet zo dicht bij Koh Tao, maar was wel een halfuur à drie kwartier varen. Geen punt, want het was een van Lex’ favoriete duiksites, omdat je hier de walvishaai zo nu en dan eens gespot wordt. De walvishaai. Even besef, graag. Die enorme vrachtwagen van een beest zouden wij vandaag misschien gaan spotten!
De eerste duik zou het sausje ‘deep dive’ over zich heen gegoten krijgen, wat betekent dat we dieper dan achttien meter (de limiet voor de Open-Waterduikers) zouden duiken. De limiet voor Advanced-Open-Waterduikers ligt dan weer op 30 meter, dus daar mogen we dan weer niet onder. Even later hebben we ons carnavalskostuum aan, springen we van de boot en dalen we zo snel mogelijk af naar beneden. Als je duikt begin je het liefst diep en eindig je wat ondieper, maar als ik dat nu ga uitleggen, wordt deze blog wéér een scriptie van zeventig kantjes en ik wil ze iets inperken, dus ben je benieuwd waarom dat zo is? Laat dan je nieuwsgierigheid maar even los op Google.
We dalen af tot de bodem en warempel: precies 30 meter diepte. We bepalen zelf niet de duiksites waar we heen gaan, maar het lijkt wel echt alsof we het zo uitgekozen hebben. Eigenlijk verandert er weinig op 30 meter. Je blijft equalizen dus van oorpijn is nooit sprake en eigenlijk merk je alleen dat het water rond een meter of tweeëntwintig wat kouder werd, maar dat kan ook aan dit specifieke plekje liggen. Voor onze deep dive hadden we een tomaat, een ei en een blikje cola zero meegenomen. Vreemd boodschappenlijstje voor een bezoek aan de zeebodem, niet waar? Laat het me even uitleggen, want dit is echt geweldig. Hoe verder je onder water gaat, hoe minder de zon door het wateroppervlak raakt, wat betekent dat kleuren wegvallen. De eerste kleur die wegvalt, is de kleur rood dus die tomaat was op de bodem ineens groengeel geworden en dat was dus niet omdat hij over datum was. Het eitje hadden we meegenomen om met eigen ogen te zien wat de enorme waterdruk met objecten doet. Lex tikt dat eitje kapot op z’n duikcomputer (dat horloge, als je dat nog weet) en even later staan met z’n drieën te pingpongen met de dooier, die door de waterdruk intact wordt gehouden! Echt bizar. Natuurlijk dacht ik dat we er ook mee konden volleyballen, maar ik overschatte de kracht van het water op de zeebodem (voor zoverre dat mogelijk is) en ik ben natuurlijk degene die dat dooiertje kapot slaat. Ja, ik was de partypooper. Het gekste was nog dat blikje cola zero. Niet alleen werd het rood van het blikje paars, maar het was zelfs mogelijk om uit dat blikje cola te drinken! Het is wederom de waterdruk die ervoor zorgt dat de cola het blikje niet verlaat en met een rietje zaten we daar in niemandsland een blikje cola weg te tikken. En wat is dat ongelofelijk tof om dat allemaal te zien en te doen onder water.
We waren alweer een kwartier verder en het was tijd om wat te gaan stijgen, want lang op 30 meter diepte kan enorm gevaarlijk zijn. Gelukkig hebben we ons duikcomputertje en weten we hoe we ermee om moeten gaan, anders waren we al kei kapot geweest natuurlijk. We vervolgden onze duik, voerden onze tomaat aan nog wat hongerige visjes (was mooi) en een paar minuten voordat we weer op wilden stijgen, zagen we iets héél bijzonders. Geen walvishaai, die was helaas niet aan ons besteed vandaag, maar een enorme school van wel tienduizenden vissen (misschien zelfs honderdduizenden, maar dat is niet in te schatten). Wát een machtig gevoel geeft het wanneer daar opeens uit het niets een gigantische muur van zo veel vissen opdoemt. Die vissen werken als een geoliede machine samen. Onwerkelijk hoe zo veel vissen synchroon met elkaar zwemmen, samen van koers wijken en samen gevaar herkennen, alsof hun hersenen allemaal door één en dezelfde poppenspeler achter de schermen bestuurd worden. Weet je, ik ga door naar de volgende duik. Er zijn geen woorden om zo’n machtig schouwspel juist te omschrijven.
Aow Mao - Wreck Dive
Die deep dive was een fantastische. Samen met Lex kwamen we juichend boven water, want oh, wat was die school vissen vet om te zien. De tweede duik kreeg het sausje ‘wreck dive’ en voor degenen die wat minder begaan zijn met de Engelse taal: een wrakduik. En de naam zegt het al, je gaat naar een wrakduiken. Een wrakduik is een stuk uitdagender dan een gewone duik. Je hebt namelijk een hoop duikuitrusting op je lichaam geplakt zitten en een wrak heeft natuurlijk allemaal palen, wrakstukken en weet ik veel wat allemaal uitsteken, dus je kan heel makkelijk ergens vast komen te zitten. Bovendien mogen we niet het wrak in (helaas), want dat vereist weer een extra ‘specialty’. Door een wrak heen zwemmen komt veel meer bij kijken dan je in eerste instantie zou denken, maar dat verhaal vertaal ik wel een keer wanneer we deze specialty op ons palmares gaan toevoegen (mocht vrouwlief daarmee instemmen).
De wreck dive was overigens ook fantastisch. We bezochten een Amerikaans oorloggschip dat hier op tweeëntwintig meter diepte lag. Je zag de kapiteinshut, gangen en zelfs nog de kanonnen op de voor- en achterkant. Het zicht was erg slecht, maar voor een wrakduik vonden we dat niet zo erg: dat geeft de hele ambiance van zo’n wrak een heel griezelig idee. Bovendien is een wrakduik weer heel anders dan wat we al gedaan hadden en het gevoel dat in dat schip dat nu op de bodem ligt te verpieteren, ooit een complete bemanning aan mariniers had gestaan, geeft een heel bijzonder gevoel. Ik had al gezegd dat je vast kon komen te zitten bij een wrak. Deze keer was het niet Geertje in de penarie kwam, maar was ik het die met zijn duikflessen vast kwam te zitten in een dik, strak gespannen touw aan de voorkant van het wrak. Maak je maar geen zorgen, want de vuistregel in het duiken beheersen we intussen meer dan prima: ademhalen en niet in paniek raken. Dan komt alles goed. Overigens knalde ik ook een keer met mijn kop tegen een overhangende balk – nog een reden waarom wrakduiken andere koek is, onder water ben je minder mobiel dan op het land – maar dat mocht de pret van deze fantastische duik niet drukken. Wreck dives zullen we nog wel eens vaker gaan doen.
Na twee duiken werden we aan land gebracht en onze derde duik zou na het vallen van de avond plaatsvinden, maar eerst was het tijd voor een maaltijd. Omdat vanochtend zo goed bevallen was, gingen we weer met Lex mee om met z’n drieën te gaan eten en Lex bracht ons naar een lokaal tentje. We zijn er al zeker zestien keer hierlangs gelopen, maar dit is de eerste keer dat we dit tentje zien, want normaal gesproken is dit zo’n tentje dat niet opvalt tussen alle modernere eetgelegenheden die Koh Tao kent. Plastic krukjes, kleine tafeltjes, geen vloer als ik het me goed herinner en een kleine keuken die praktisch deel uitmaakte van het zitgedeelte zelf. Typisch Thais, dus. Maar och, wat had Lex weer gelijk, want het eten was voortreffelijk. We hebben het in Nederland wel goed en zo, maar aan eten ontbreekt het die Thai ook niet. We kregen een bord met rijst en vlees voorgeschoteld waarmee je een gemiddelde Somalische stad kunt voorzien, maar blijkbaar is mijn maag met de complete maaginhoud van alle inwoners van die stad te vergelijken, want het lukte me op een paar happen om dat complete bord te overmeesteren. Een goede bodem voor de nachtduik.
Hin Wong Bay - Night Dive
Dat was dus duik drie: de night dive. En het is precies wat het is: duiken, maar dan in het donker. Gelukkig gaat in Thailand de zon vrij vlug onder en hoeven we niet tot middernacht te wachten en konden we rond zevenen al het water in. Onze duiksite was Hin Wong Bay en dit was ook weer een hele mooie. Althans, het feit dat je in het donker duikt maakt het duiken al heel bijzonder. Ten eerste vervallen bijna alle gebarentekens die je hebt geleerd en komt er een compleet nieuw repertoire aan gebarentaal om de hoek kijken, want je hebt immers een zaklamp in je ene hand die je moet gebruiken om de gebaren die je met je andere hand maakt, duidelijk te maken aan je buddy. ’t Is wat, hé? Bovendien lijkt de onderwaterwereld in het donker op een buitenaardse planeet en is het alsof we als astronauten door de ruimte zweven. Een bizarre (woord al een aantal keer gebruikt, ik weet het) en buitenaardse ervaring.
Tijdens de nachtduik navigeerden we nog even op ons kompas (net als bij onze Open-Watercursus), maar dan met een zaklamp erbij en maakten we verder de duik af alsof het een normale duik was. De hoogtepunten van deze duiken waren twee roggen (een normale grijze en eentje met blauwe, lichtgevende stippen), wat prachtige, bijzondere beesten zijn om in het echt tegen het lijf te zwemmen, en de babyvariant van een porcupine puffer. Vissen zien er als ze jong zijn vaak anders uit in kleur en dat is bij de porcupine puffer net zo. Een puffer is een vis die zichzelf opblaast (niet als een terrorist, maar als een ballon) als hij zich bedreigt voelt en de porcupine puffer is normaal gesproken bruin, maar deze babyvariant was wit! Lex was helemaal door het dolle heen, want die had er nog nooit eentje gezien. En wij? Wij zijn nog op het punt dat iedere duik iets nieuws oplevert, dus we zijn met alles dik tevreden.
De vierde duik vond een dag later plaats. We hoefden pas om 11 uur aanwezig te zijn voor de briefing, dus die avond sloten we nog even af met Bart en Inge, want die zouden een dag later weer naar huis gaan. Het was die avond niet mijn avond en mijn lompste kant kwam weer bovendrijven. Na de laatste duik ging ik al onderuit en viel ik op m’n achterste waardoor mijn rechterkont compleet blauw is (beeld je dat maar niet in, want ik vind het best raar als je daar nu aan denkt) en toen we rustig een spelletje speelden met Bart en Inge, wist ik het voor elkaar te krijgen om mijn grote teen tot bloedens toe kapot te schoppen tegen een barkruk. Zonder kleerscheuren komen we niet thuis, dat is één ding dat zeker is.
Laem THian - Navigation Dive
Een navigatiesausje werd over de vierde duik gegooid. We gingen naar Hin Wong Pinnacle en de bedoeling was dat we een kaart tekenden van de duiksite en dat we daarna zelf de duik gingen doen. Lex zou achter ons aan zwemmen in plaats van andersom, dus dat was best wel een uitdaging. Wij keurig en netjes als voorbeeldige studenten het kaartje getekend, ons plan met elkaar doorgenomen, komt Lex naar ons toe. De kapitein besluit naar een andere duiksite te gaan! Laem Thian stond ditmaal op het programma. Ach, we rapen onszelf weer bij elkaar om de navigation dive toch een navigation dive te laten zijn, schetsten we snel een tekening van de nieuwe duiksite.
Laem Thian is een kustduiksite, wat betekent dat je langs de kust op navigeert en het navigeren met z’n tweeën onderwater bleek de ultieme verlovingstest te zijn. Je kunt namelijk niet praten. Logisch. Maar als je dan met z’n tweeën onderwater druk naar elkaar aan het gebaren bent, kunnen de frustraties af en toe hoog oplopen als je allebei iets anders bedoelt. Dan is het net of Geertje Chinees en ik Bulgaars spreek. Uiteindelijk ging het navigeren ons best goed af en was het heel erg leuk om eens zelf te bepalen waar we heen zwommen. Bovendien bood deze duiksite wéér wat nieuws. Prachtige kloven waar we tussendoor konden zwemmen die er af en toe bijna voor zorgden dat we vergaten adem te halen. We hadden ook twee triggerfishes gespot, een van de enige dieren op Koh Tao die enigszins defensief kunnen reageren. Triggerfishes zijn grote vissen die oliedom uit hun doppen kijken, maar ze zijn wel indrukwekkend om te zien, wetende dat je afstand moet bewaren. Al met al wederom een geslaagde duik (zie foto, van Google of course, maar dan hebben jullie een beetje een indruk van zo'n vis).
Tanote Bay - Fish ID
De laatste duik van onze Advanced Open Water was een Fish ID. Dat betekent niet dat we pasfoto’s gaan schieten van vissen om er vervolgens identiteitskaarten van te maken, maar dat we vissen leren herkennen. Er zijn ontelbaar veel gebaren om verschillende vissen te identificeren. Gelukkig hoefden we ze niet allemaal te kennen, maar focusten we ons op de gebaren van vissen die op Koh Tao veel voorkomen. In Tanote Bay (ja, daar waar die enorme dodemansrots uit het water stak) komen wel eens schildpadden voor, dus we hadden als doel gesteld om die eentje te vinden en dan het schildpadsignaal te geven: handen op elkaar met je handpalmen naar beneden, je vingers van de bovenste hand in de vingers van de onderste klemmen, en rondjes draaien met je duimen. Dan weet je dat er ergens in de buurt een schildpad is gespot. Helaas voor ons hadden we geen schildpad gezien, maar je kunt ook niet alles hebben. We zagen wel veel bannerfishes (doen als je je haar naar achter strijkt), angelfishes (zo’n engelenhalo boven je hoofd tekenen) en zelfs een scooter die tussen het koraal gezonken was. Helaas zagen we geen rog tijdens deze duik, want de rog heeft toch wel ons favoriete gebaar: botweg je middelvinger om de staart van een rog na te bootsen. Er was ooit echt iemand die dat bedacht had en een goed idee vond.
Het mooie van zo’n Fish ID is dat je de wat ‘normalere’ vissen beter leert waarderen. Omdat je nu écht aan het identificeren bent, let je ook veel beter op de details van de vissen wat het duiken alleen maar een stuk leuker maakt. Oh ja, tijdens deze duik kwamen we wéér zo’n enorme school vissen tegen. Dat was echt ongekend. Ik zei het al eerder, maar het is zó immens en machtig om zo’n enorme school feilloos op elkaar ingespeelde vissen te zien. Ditmaal hadden we meer tijd om met die vissen te zwemmen en als je erdoor heen zwemt en naar het midden van de school zwemt, vormen ze een soort draaikolk om je heen. Helaas kunnen we geen filmpjes plaatsen, dus zullen de foto’s moeten volstaan, maar door zo’n school heen zwemmen is tot nu toe wel het gaafste wat het duiken ons gebracht heeft.
Koh Tao loopt op z'n einde
Eind goed al goed: na de Fish ID kwamen we aan boord van de duikersboot als echte Advanced-Open-Waterdivers! Yes, yes, yes, we hebben onze AOW weer binnen hoor. Waar we ons Open Water nog groots vierden met Arlo, Sander, Linda en Dairi, doen we dat nu samen wat kleinschaliger. Een Pad Thai om de hoek van ons Guesthouse met de finale én de reünie van B&B vol liefde is ook een manier om even bij ons nieuwe diplomaatje stil te staan. Het hoeft niet altijd groots.
Onze laatste dag op Koh Tao viel een beetje in het water. We wilden graag naar Koh Nuangyan gaan, een klein eilandje op roeiafstand van de noordwestelijke kust van Koh Tao, maar het regende de hele dag. Het kan hier dus ook heel erg Nederlands weer zijn. Van tevoren dachten we dat Thailand af en toe dikke stortbuien had, maar dat het verder zonnig zou zijn. Nou, niet op onze laatste dag Koh Tao. De hele dag grijs, bewolkt en regenachtig. Ook wij gaan vrolijk mee met de Nederlandse herfst, zo blijkt. Na even keihard gejankt te hebben met z’n tweetjes, hadden we Koh Nuangyan dus maar even van de to-dolijst gestreept. Lekker lunchen, een Thaise massage, wat winkeltjes in en uit, een hoop uitrusten en eten bij dat ene Mexicaanse restaurantje dat we al een week op het oog hadden, want een dag later begint de tocht naar Chiang Mai in het noorden, een duizelingwekkende tocht van wel 26 uur, met boot, bus en trein.
Om 9.30 stonden we op de pier om de helse boottocht (dankzij de Italianen) over te doen, maar ditmaal legden we natuurlijk de omgekeerde route af. Bij de 7/11 zaten daar ineens Manon en Anandi, die we gisteren heel kortstondig ontmoet hadden bij de Mexicaan. Ze zouden ons de hele reis naar Bangkok vergezellen, want zij hebben met z’n tweeën drie maanden uitgetrokken om Zuidoost-Azië te verkennen. Zelfde route als wij van plan zijn, maar dan tegen de klok in (Cambodja-Vietnam-Laos in plaats van andersom).
De houten bankjes waar we de heenweg opzaten, spookten alweer door ons hoofd en we waren bijzonder waakzaam voor Italiaanse stemmen. Gelukkig was van beide geen sprake en bleek dat we behoorlijk stom geweest waren. Ditmaal namen we de trap naar onder en wat bleek: die boten hebben een complete benedenverdieping met heerlijke stoeltjes! Als we dat de heenweg geweten hadden…
In Chumphon aangekomen, checkten we in en jawel hoor, van alle bussen die ons op stonden te wachten hadden we dezelfde bus als Manon en Anandi en jawel hoor, eenmaal de bus ingestapt hadden we ook nog eens de plekken achter onze twee nieuwe kompanen. Prima busreis, om 20.30 in Bangkok gearriveerd en Manon en Anandi gedag gezegd. Even een snelle hap op Soi Rambuttri (wat op een vreemde manier ineens heel erg vertrouwd voelde, alsof het misplaatst ‘onze’ straat was) en tijd om een taxi naar treinstation Don Mueang te pakken. En verrek, daar komen Manon en Anandi weer onze richting op gewandeld. Wat blijkt, Don Mueang heeft een treinstation én een vliegveld en het vliegtuig van Manon en Anandi vertrekt vanaf dat vliegveld! Moeten we ook nog eens dezelfde taxi pakken. Een reisdag is niet de beste manier om elkaar gezellig en beter te leren kennen, maar toch kwamen we tot de conclusie dat er hier en daar best wel wat gelachen werd die dag, dus na elkaar toch écht definitief gedag gezegd te hebben, spraken we de wens uit elkaar te meeten als onze routes elkaar weer zouden kruisen. Toch weer een leuk vooruitzicht, je weet het maar nooit. Een onverwachte plottwist (Manon en Anandi moeten tóch de trein naar Chiang Mai hebben) zat er niet in en we installeerden onze luie achterwerken in een van de bedden van de nachttrein. Om 23.00 vertrok het gevaarte en een dag later om 13.00 zou de trein tot stilstand komen in Chiang Mai. Veertien uur trein dus. Lang? Ja. Comfortabel? Ook. Kijk maar eens naar de kiekjes, het was bijna jammer toen de trein tot stilstand kwam.
Reactie plaatsen
Reacties
Jullie zijn een wandelende, duikende encyclopedie! Gefeliciteerd met die brevetten. Wat een mooie foto's en ook de bijbehorende verhalen. Het toetje, de blauwe kont, is goed te visualiseren (sorry Niels!). De tot bloedens toe kapot geschopte teen .... wat hebben jullie met tenen, schoppen en bloed??
Ik zal het je voor deze keer vergeven Marianne ;). We zijn over het algemeen gewoon wat lomp denk ik. Zonder kleerscheuren gaan we niet thuiskomen, dat mag inmiddels duidelijk zijn..!
Lange reis gehad!!! Mooi om het iedere keer te lezen❤️
Tjongejonge wat een informatie allemaal!
Proficiat met de behaalde brevetten.
En nu, weer lekker op pad naar het volgende avontuur. Zonder blauwe konten (die heb ik dus echt in beeld gehad, Nilis) en bloedende tenen graag.
Wil je misschien een foto of gaat dat te ver?