Het bleek opeens al 11.00 te zijn. We waren behoorlijk lang in Ásbyrgi zo bleek, en om 12.30 hadden we ons plekje in Mývatn al gereserveerd. Haastig, te snel bedacht nadat de walvistour omgeboekt werd. Mývatn was nog ruim een uur rijden. In een ideale situatie was dat natuurlijk onze laatste stop geweest, dus reden we alle hoogtepunten aan de Diamond Circle voorbij, om vervolgens dezelfde kilometers weer terug te rijden. Lekker milieubewust bezig dus.
Mývatn is een natuurbad met water dat door de onderaardse magma verwarmd wordt tot perfecte temperaturen tussen de 30 en 42 graden. En dat gecombineerd met buitentemperaturen onder de 0 maakten dit tot een paar heerlijke ontspannen uurtjes. Na het omkleden wisten we niet hoe snel we het water in moesten. En het water is prachtig lichtblauw, maar ongelofelijk troebel. Het water is ongeveer 70 centimeter diep, maar kun je je voorstellen dat de bodem bedekt is met pik, maar dan ook pikzwart zand? Nee? Wij ook niet, maar als je je hand 15 centimeter onderwater hield zag je hem ook al niet meer.
Natuurlijk heeft Mývatn een betekenis. Mý is mug en vatn is meer. Het muggenmeer. Naar het schijnt stikt het hier van de muggen, maar dan alleen de mannelijke of vrouwelijke variant. Gelukkig is het de niet stekende van de twee, maar ik ben even vergeten welke dat is. Het was vandaag 1 mei, Labour Day, dus misschien namen de muggen vandaag vrijaf want we hebben er dus geen één gezien. Wat wél klopt, zijn de waarschuwingen over de enorme zwavellucht hier. Want man, wat stinkt het hier zeven uur in de wind. Als je niet weet hoe zwavel ruikt: stel je een aantal rotte eieren voor met een vieze bierkak op de zondagmorgen en gooi dat bij elkaar en je hebt zwavel. Wat een putlucht. Maar goed, geloof het of niet die lucht went echt. En vrij snel al, dus na een minuut of tien á vijftien konden we met volle teugen van het heerlijke water van de baden.
Mount Namafjall
Na volledig zen uit het water gekomen te zijn, brachten we nog een bezoekje aan de kokende modderkuilen en fumarolen van Henrir, nabij Mount Namafjall. Waar Mývatn al naar zwavel stonk, werd hier nog een gierton of drie bij gemikt, want waar we dachten gewend te zijn aan de lucht, was het hier nog tien keer erger.
De kokende modderkuilen op zich zijn wel een bizar natuurfenomeen om te zien. Stoom ontstijgt zich van de modderkuilen en fumarolen (gasbron waar hete gassen en damp uit magmastromen via spleten uit de grond ontsnappen) als een fluitketel die al uren op het vuur staat. Het gevoel bekruipt je dat er elk moment een explosie ontstaat, omdat de stoom met zo'n kracht uit die spleten en kuilen komt dat je het idee krijgt dat de druk elk moment te hoog kan worden. Echt een bizar natuurfenomeen, maar wasknijpers op je neus waren geen slecht idee geweest.
Reactie plaatsen
Reacties