Om 16.00 waren we klaar met de boottour en zetten we koers richting Vík in het uiterste zuiden van IJsland. Een halfuur later zouden we langs de Svartifoss rijden en de hamvraag in de auto was of we wel of niet naar de waterval zouden gaan. Drie kwartier wandelen heen, drie kwartier terug. Waarschijnlijk nog zeker een kwartier de waterval bewonderen… en we moesten ook nog naar de supermarkt en de dichtstbijzijnde was pas in Vík. Supermarkten zitten hier niet op iedere hoek van de straat, maar daar moet men gewoon twee uur voor rijden als het even tegenzit. De rit tot aan Svartifoss hebben we onze mening elke minuut veranderd: we zijn er nu toch! Dan gaan we toch maar even? Of ja, we hebben al zoveel watervallen gezien, zou deze nou echt de moeite waard zijn? Maar ja, misschien komen we niet meer terug en vergooien we onze eerste kans… of we hebben geen avondeten omdat de supermarkten reeds gesloten zijn. En als we nou flink doorstappen? Zouden we de wandeling dan binnen een halfuur kunnen doen?
Die laatste gedachte was ons standpunt op het moment dat we de aflsag naar de Svartifoss passeerden en dus besloot het lot dat we toch maar even een kijkje gingen nemen. En inderdaad, 27 minuten later zagen we de Svartifoss. 27 minuten! De heenweg is louter bergop en sommige stukken hebben joggend afgelegd. Afgepeigerd, hijgend en 20 jaar ouder stonden dan op het uitzichtpunt van de Svartifoss, de zwarte waterval. Waar de naam vandaan komt, is duidelijk: in de bergketen doemt een zwarte kom van perfect afgeronde basaltstenen op waar in het midden een smalle, maar hoge waterval op de grond klettert. De Svartifoss blijkt zo inspirerend te zijn, dat een architect de Hallgrimskirkja (die grote kerk in Reykjavik) op deze waterval gebaseerd heeft. En dat is niet verwonderlijk, want de waterval is, vooral door die zwarte basaltstenen kom, een schilderachtig plaatje en steekt enorm opvallend af tegen de rest van de omgeving. We zouden nog dichterbij kunnen komen, maar dan zouden we onze spint naar boven teniet doen en dan zouden we écht in tijdnood komen. Hoewel de Svartifoss wel de moeite waard is, zou het nog meer de moeite waard zijn om er echt de tijd voor te nemen en dichtbij te komen. De terugweg was gelukkig bergafwaarts en met een wat rustiger tempo zetten we toch dezelfde tijd neer. Toch weer wat extra’s gedaan en de Svartifoss kan ook weer afgevinkt worden.
Reactie plaatsen
Reacties