De laatste dag in IJsland die we hebben. En vandaag staat de snorkeltour in de Silfrakloof van Thingvellir National Park op het programma, dé tour waarmee we af wilden sluiten omdat het de tour was waar we vooraf het meest naar uitkeken. Of het aan onze verwachtingen voldeed? Je raadt het antwoord al: ja, en nog meer dan dat.
Net als bij de boottour in Fjallsárlón en de walvistour in Húsavík kregen we ook hier weer een enorm pak aan waardoor we rechtstreeks uit Sjakie en de Chocoladefabriek leken te komen als figurerende oempaloempa's. Deze keer was het pak echter nog meer opgeblazen: onze thermokleding zat verstopt onder een moddervet warmtekostuum met daaroverheen nog een loeizwaar luchtsnorkelkostuum, ontworpen voor mensen die nog nooit zwemles hadden gehad en dus niet konden verdrinken. Daarbij nog een hippe duikbril, een snorkel en flippers die je dwongen om als pinguïn richting het water te waggelen, en het hilarische plaatje was compleet. Bekijk het voor jezelf, de foto's staan hieronder en botvier alle energie van je lachspieren even op deze kiekjes. Ach ja, het was ook een snorkeltour en geen duiktour: die laatste is alleen weggelegd voor degenen met een PADI-duikbrevet. Een brevet dat we in de nabije toekomst zeker een keer willen gaan behalen.
De Silfrakloof is een kloof (duh) in het Thingvellir National Park in IJsland en het is een kloof die tussen Noord-Amerikaanse en de Euraziatische plaat loopt. Even in Jip-en-Janneketaal: de wereld bestaat uit 16 tektonische platen die in de meeste gevallen door de zeeën en oceanen lopen, maar de grens van deze tektonische platen loopt dwars door IJsland heen en is het best zichtbaar in Thingvellir. Wie weet ken je de kiekjes wel van mensen die in de Silfrakloof snorkelen en met hun handen op twee rotsen steunen en er gekscherend 'Touching two different continents" roepen, alsof de Silfrakloof het enige is tussen de twee tektonische platen. Lariekoek. In werkelijkheid zitten we in niemandsland en liggen de twee platen, gebaseerd op mijn linkertimmermansoog, zo'n 200 á 300 meter uit elkaar en is de Silfrakloof maar één van de onderdelen uit dit niemandsland.
Het snorkelen in de Silfrakloof bleek niet tegen te vallen. Sterker nog, toen we uit het water strompelden, waren we het er onmiddellijk over eens dat dit de aller, allermooiste ervaring was van deze unieke, gevarieerde, fantastische reis. Het water, dat zou je vanaf boven niet zeggen, behoort tot de helderste en zuiverste wateren ter wereld, omdat de ecologie in het water perfect op elkaar aansluit en de hele kloof en het bijbehorende meer eigenlijk bestaat uit smeltwater van de gletsjers dat tientallen jaren ondergronds gefilterd en gezuiverd is, waardoor je ieder hoekje en ieder gaatje onwijs helder kunt zien. Sterker nog, er werd ons sterk aangeraden om water dat in je snorkel kwam op drinken, omdat het water zuiverder is dan al het water dat wij kennen, zowel mineraal- als kraanwater. Afgezien van het feit dat mijn duikbril niet strak genoeg zat en ik het eerste kwartier om de minuut mijn duikbril moest legen omdat er water van 2 graden celsius in sloop, viel er werkelijk waar helemaal niks op deze ervaring aan te merken en was het ruim een uur puur en alleen genieten.
Na ons uit ons loodzware snorkelpak gehesen te hebben, en we onwijs dankbaar voor deze fantastische ervaring, waren we nog niet klaar om Thingvellir vaarwel te zeggen. Buiten het feit dat dit een prachtig natuurpark is en je de kliffen van beide tektonische platen kunt zien, is het ook nog eens één van IJslands belangrijkste historische plekken, zoals het vakantiehuisje van de president van IJsland staat hier gebouwd naast de Thingvallakirkja, een kerkhofje met een aantal graven van noemenswaardige overledenen (waarvan ik de naam uiteraard even niet meer weet) en de Lögberg, de 'rots van de wet' waar honderden jaren het IJslandse 'parlement' huisvestte (lees: een drietal hutjes met de meest invloedrijke IJslandse boeren van dat moment) waar gekibbel dat plaatselijk niet opgelost kon worden beslecht werd. Ik zie het al voor me, als honder jaar terug in de tijd een ruzie uit de hand liep in Borgarfjördur Eystri. 's Winters. 'Dag schat, ik moet even naar Thingvellir. Over vijf maanden wordt er uitspraak gedaan over de geluidsoverlast van de buren.'
Ons korte wandelingetje bracht ons ook naar een behoorlijk ijzingwekkende plek: Drekkingarhylur, de verdrinkvijver, een meertje aan de Noord-Amerikaanse tektonische plaat met een klein watervalletje. De plek waar in vervlogen tijden de doodstraf uitgevoerd werd. Vrouwen werden altijd verdronken. Mannen werden in de meeste gevallen onthoofd, maar in sommige gevallen ook verband op de stapel of opgehangen. Dit was de plek waar de verdrinkingen plaatsvonden. Een rilling loopt over je rug bij de gedachte dat hier, vlak voor je neus, in de afgelopen duizend jaar zeker 15 vrouwen zijn verdronken wegens overspel, incest of kindermoord. Overigens, van 15 doodstraffen zijn documenten gevonden. De verwachting is dat er veel meer vrouwen in het meer de verdrinkingsdood gevonden hebben.
Akelig, maar interessant tegelijk. Genoeg gezien. Op naar de Blue Lagoon, IJslands toeristenattractie nummer één om de hele reis eens goed te laten bezinken.
Reactie plaatsen
Reacties