Perth - Binky's kinderziektes

Naar Optus stadium - WWE Elimination Chamber

Wij hebben iets anders op de planning staan vanmiddag: we gaan Perth in en bezoeken WWE Elimination Chamber in het Optus Stadium. Als kind keek ik vroeger op YouTube honderden, zo niet duizenden filmpjes van showworstelaars en was het een droom om een keer in het echt zo’n gevecht bij te wonen. Jaren vervagen, hobby’s veranderen en interesses worden verlegd en dat hele showworstelgebeuren werd een ding uit het verleden. Het toeval wilde dat precies twee dagen nadat we in Perth geland waren, zo’n evenement in het grootste stadion van Perth plaatsvindt en wel van ’s werelds grootste showworstelorganisatie: WWE. Dat was voor mij dé cue om een kaartje voor zowel Geertje als mij te bestellen. Kinderdromen in vervulling laten gaan: wat is er nou mooier dan dat?

En dan het publiek. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. Het publiek wordt compleet verzwolgen door het spektakel. Schreeuwen, zingen, brullen: zolang er maar geluid uit de stembanden komt. Je krijgt er gewoon kippenvel van. Ik begin die worstelaars steeds meer te begrijpen: na zo’n wedstrijd mag je dan wel een kwartaal in de lappenmand moeten liggen, maar als je alleen al bij binnenkomst het gevoel mag ervaren dat 50.000 man je naam scanderen en je toejuichen, dan moet dat wel niet zo’n machtig gevoel opleveren. Dat het allemaal in scène gezet is, maakt eigenlijk ook geen moer meer uit. Dat zijn films en series ook, dus we proberen dit ook maar als zodanig te zien.

De laatste wedstrijd is een wedstrijd voor het wereldkampioenschap van vrouwen (er zijn overigens meer vrouwen- dan mannenwedstrijden, dus dat stukje emancipatie hebben ze wel door hier). Nia Jax, de uitdaagster, is de eerste vrouw die de ring in komt gelopen en getrakteerd wordt op een oorverdovend fluitconcert. Ik weet niet wat ze gedaan heeft, maar het zal geen snoepje van de Kruidvat jatten geweest zijn. Een monster van een vrouw overigens, maar als de muziek van de kampioene door de speakers galmt, is al snel duidelijk waarom Nia een fluitconcert kreeg, want de regerend wereldkampioen is Rhea Ripley, een vrouw die er zowaar nog monsterlijker uitziet (groter dan ik, ongetwijfeld, en armen als heftrucks) en blijkbaar uit het Australische Adelaide komt. Dat is dus alsof we in Amsterdam zitten en Rico Verhoeven vecht tegen een halve gare Ecuadoriaan. Dan juicht er ook niemand voor die Ecuadoriaan.

Dat maakt wel dat de spanning er al een heel eind vanaf is, helaas, want in de main event laten de scriptschrijvers in een Australisch stadion de Australiër echt niet verliezen, maar dat maakt het gevecht niet minder spectaculair. Op een gegeven moment weet Rhea zelfs de naar schatting 150 kilo wegende Nia op haar schouders te tillen en weg te gooien alsof het een leeg blikje bier is. En het publiek? Gaat weer helemaal uit z’n plaat en al helemaal wanneer Rhea haar titel met succes verdedigt.

In een overvolle trein zetten we weer koers naar het onderkomen van James. Treinen zijn gratis gemaakt vanavond, dus dat scheelt ons weer een kaartje. We eten nog wat bij een Mexicaans restaurantje in naar wat lijkt op de uitgaansstraat van Perth, maar we duiken zelf het nachtleven niet meer in, omdat er nog genoeg geregeld moet worden voor onze Binky op zondag. Tevreden belanden we in bed en eindelijk hebben we even wat ontspanning gehad na de eerste hectische dagen in Perth. Wat een fantastische show hebben we vanavond gezien en wie weet komt er de komende tijd weer wat meer WWE-nieuws op de feed.

Binky's verzekering regelen

Op zondag staan we weer met beide benen op de grond. De betaling van Binky is nog steeds niet op de rekening van Jillian en Neil verschenen en bovendien is Binky nog wat nerveus om de weg op te gaan en wil hij graag dat we een verzekering voor ‘m gaan afsluiten, dus we komen onze nieuwe reisgezel wat tegemoet: vandaag gaan we een verzekering regelen, maar zoals alle regelzaken tot nu toe, blijkt een verzekering regelen nog een behoorlijke kluif te zijn.

James en Jill vertelden ons allebei dat een verzekering online makkelijk te regelen is; je hebt keuzes te over, de sites zijn overzichtelijk en het is een kwestie van een halfuurtje. Helaas blijkt het tegendeel waar. Sites zijn inderdaad overzichtelijk ingericht: je tikt de gegevens van je auto in en je auto verschijnt ten tonele. Eén probleem: bij de eerste vier verzekeraars waar ik dat proces doorloop, is Binky onvindbaar. We tasten nog in het duister hoe dat mogelijk is, dus ga ik maar bellen. Het is helaas wel zondag, dus de meeste verzekeraars zijn onbereikbaar (Australië sluit zich op zondagen hermetisch af voor de gemiddelde inwoner), maar alleen RAC is bereikbaar en als ik die bel, weten ze Binky wel te vinden (hoe, dat weten we niet, maar hij is gevonden). Het volgende probleem: Binky staat te boek als commercieel voertuig, dus dan gaat RAC ‘m niet verzekeren.

Maar goed, RAC verzekert ons dus niet. Wie dan wel? De tip is om aan te kloppen bij een of andere verzekeraarsvakbond in Sydney voor tips. Je hebt vast wel eens Australië op de kaart bekeken en Sydney ligt op zo’n 41 uur rijden van Perth. Dat is nog acht uur langer dan van Nederland naar Turkije rijden en je steekt niet eens een landsgrens over (bekijk dit kaartje hieronder maar eens om een beeld te krijgen van de astronomische grootte van Australië), dus die optie valt af. Andere verzekeraars proberen dan maar, maar het feit dat de weekkalender zondag aangeeft, werkt nauwelijks stimulerend. James geeft nog wat tips voor verzekeraars en toont zich eens te meer een buitengewoon behulpzame gastheer, maar ook dat mag niet baten. Coles, waar James verzekert is, kan Binky gewoonweg niet vinden, ook niet als we bellen en Bingle Insurance heeft hetzelfde probleem als RAC: commerciële voertuigen doen ze niet. Die verzekeraars worden overigens gewoon gebeld op het noodnummer, want zoals ik al zei: niemand stelt zich hier op zondagen beschikbaar. Uiteindelijk ben ik meer dan vijf uur bezig met bellen en zoeken en het gros van de verzekeraars vindt Binky niet en van de enkele verzekeraars die ‘m wel vinden, vallen commerciële voertuigen niet onder de te verzekeren mogelijkheden.

De stress neemt grote vormen aan. Hebben we zojuist 13.000 euro betaald aan een auto die niet verzekerd kán worden? Hebben we überhaupt wel een auto, aangezien het er meer en meer op begint te lijken dat dat geld ergens in een bodemloze put van banken is verdwenen omdat het geld nog niet op de rekening van Jillian en Neil staat? Zijn ze überhaupt wel te vertrouwen, of zijn ze gaan rennen met het geld en kunnen we het beste Kees van der Spek inschakelen? Doemscenario op doemscenario speelt zich af in onze hoofden en ik doe even een car check om uit te sluiten dat Binky niet total loss is verklaard of gestolen is. Gelukkig blijkt dat niet het geval. Er volgt wat opluchting, maar toch besluiten we maar even iets anders te gaan doen. Even geen verzekeraars meer bellen.

’s Avonds neemt de stress wel weer toe. Tot nu toe is er niets soepel volgens plan verlopen en we bereiden ons er mentaal weer op voor dat we, als we morgen bellen, het volgende addertje onder het gras weer tegen het lijf lopen. Oh, wat hebben we zin om eindelijk weg te kunnen rijden. ’s Ochtends staat op maandagochtend de wekker om kwart voor zeven. Zeven uur is de normale lijn van NRMA bereikbaar en ben ik van plan om achter mekaar die verzekeraar te bellen en het duurt zo’n vijftig minuten, maar als ik de telefoonverbinding verbreek is de opluchting eindelijk daar: Binky is verzekerd!

Boodschappen voor Binky

Als kers op de taart krijgen we rond negen uur bericht dat de betaling de rekening van Jillian en Neil heeft bereikt. De vlaggen gaan uit en we kunnen eindelijk op pad. Er staan nog een paar zaken op de planning: interieurshoppen, een bankrekening openen voor het werk dat we willen gaan doen en een mechanische check om Binky’s kinderziektes in beeld te krijgen en dat gaan we ook in die volgorde doen. We gaan naar het winkelcentrum Westfield Booragoon waar we intussen al zo vaak zijn geweest en halen voor om en nabij 180 euro alles wat je maar kunt bedenken om Binky en ons gelukkig te maken: koelvloeistof en motorolie, een pannenset en een gaspitje, beddengoed, wasknijpers, stoffer en blik, een waterkoker, schoonmaakspullen: je krijgt het zo gek niet bedacht. Dat doen we bij de K-Mart, een Australische (eigenlijk Amerikaanse) winkel waar je werkelijk alles kunt kopen als het roadtrips gaat. We keren nog even terug bij James, waar we afscheid van ‘m nemen, nog even aan de blog typen, Binky volledig inrichten en een leuke eerste kampeerplek net buiten de stad uitzoeken, alvorens we er iets na vijven vandoor gaan.

Eindelijk kamperen! Toch?

Maar nog niet alles is rozengeur en maneschijn. Als we aankomen op de camping waar we willen kamperen, is de receptie al gesloten. Het begint al stilletjes aan wat donkerder te worden en we moeten snel op zoek naar een plek waar we de nacht kunnen doorbrengen. We hebben een beginnersfout gemaakt: heel veel campings sluiten hun deuren tussen vijf en zes. Online vinden we nog een camping die tot zeven geopend is, dus bellen we ‘m op, maar die zit helemaal vol. De stress begint weer terug te komen, want we rijden nog steeds maar wat rond en we hebben geen standplaats om te slapen.

Geertje bericht James: misschien kunnen we op zijn parkeerplaats wel kamperen vannacht, maar James heeft zijn telefoon op de wc laten liggen of zo, want een snelle reactie is er niet. We boeken een andere AirBNB, maar die zegt even later alweer af. Wel krijgen we een tip: aan de kust van Perth is een standplaats waar veel campers en vans gratis de nacht doorbrengen. Een soort openbare parkeerplaats waar je de hele nacht mag staan. Veel keuze hebben we niet, dus we wagen het gokje maar en we belanden op soort weg op een schiereiland naar een vuurtoren die aan beide kanten door de zee begrensd wordt. We denken dat het behoorlijk vet is om hier morgen wakker te worden, maar wat we niet voorzien hebben, is de extreme wind. Want het waait hier. En hard ook.

Het is half tien als James reageert. “Tuurlijk mag dat! Zet ‘m maar op de parkeerplaats neer. Als je moet plassen of naar binnen moet, ligt de sleutel onder de mat!” Dat laten we ons geen twee keer zetten. Geertje pakt haar glas wijn en ik zet mijn halflege blik IPA naast me in de drankhouder en we rijden in twintig minuten weg van de windtunnel waarin we beland zijn en parkeren Binky bij James. Onze eerste nacht kamperen we op de oprit van James. Wat is hij toch gastvrij.

Sowieso zijn we ontzettend positief verrast door de gastvrijheid van de gemiddelde Australiër. James bij wie we op de tafel kunnen schijten en er mee weg kunnen komen, Jillian en Neil die ons nauwelijks kennen en ons zomaar zeven uur lang als gasten ontvangen. Maar ook Di van de telefoonwinkel, met wie we geanimeerde gesprekken hebben, een caissière van een supermarkt, die bijzonder benieuwd is waar we vandaan komen en oprecht geïnteresseerd een leuk gesprek met ons voert, of de medewerker van de K-Mart die ons accent hoort en ons overlaadt met tips en plekken waar we werk kunnen zoeken ten zuiden van Perth, een gesprek dat overigens door een klant uit een plaatsje genaamd Esperance (ten zuidoosten van Perth) overhoord wordt, waarna ze zich zomaar invoegt om ons nog meer tips te geven. Bijzonder, maar dat houdt je wel op de been tijdens zulke stressvolle dagen.

Bankpassen: het volgende obstakel

Op dinsdag gaan we de rest van ons lijstje afvinken, te beginnen met het openen van een bankrekening. We rijden naar de ANZ-bank nabij Westfield Booragoon dat inmiddels onze thuishaven geworden is en worden vriendelijk te woord gestaan door een medewerker, maar als we één ding hebben geleerd van onze kleine week in Australië, dan is het wel dat er niets voorspoedig verloopt. Je raadt het al: datzelfde geldt voor het openen van een bankrekening.

Het invoeren van de gegevens verloopt allemaal vrij goed en eenvoudig, maar op het moment dat we allebei de app van de bank willen downloaden, begint het weer als vanouds tegen te zitten. De app krijgen we niet gedownload omdat onze telefoon geregistreerd staat als een Nederlandse. Even omzetten naar Australië? Klinkt eenvoudiger dan dat het in werkelijkheid is, want om de een of andere reden zit er zo veel beveiliging op die dingen, dat het omzetten niet lukt. Het duurt ongeveer twee uur voordat we eindelijk de apps gedownload hebben en onze telefoons nu doorgewinterd Australisch zijn, maar hoe we dat voor elkaar hebben gekregen… Joost mag het weten. We kunnen hier geen logische kaas van maken, omdat we zelf geen idee hebben wat we allemaal geprobeerd hebben, maar hier even een opsomming van een greep uit de dingen die tegenzaten en die we moesten omzeilen (die blijkbaar te maken hebben met het downloaden van een buitenlandse app en het omzetten van de nationaliteit van je telefoon en we hebben geen idee waarom, maar het is zo):

• Ons googleaccount is Nederlands, dus hebben we vanuit hier een nieuw g-mailaccount met louter Australische gegevens aangemaakt.
• Geertje had nog geld (4,39 euro) in haar playstoreportemonnee, dus heeft ze een sterrenkijkapp gekocht om de portemonnee leeg te maken.
• Onze Creditcards weigerden te koppelen aan het nieuwe appstoreaccount, waardoor Geertje een Paypalaccount heeft aangemaakt met een Australisch VPN (bedankt SurfShark, maak maar wat geld over naar onze rekening voor deze sluikreclame) om Paypal te laten denken dat alles wat we deden, in Australië gebeurde (wat eigenlijk ook het geval was, maar het account, om wat voor reden dan ook, wilde dat niet erkennen).

Bijna twee uur daar gezeten! Snap jij iets van die dingen die we gedaan hebben? Van gekkigheid wist zelfs de meneer van de bank af en toe niet meer wat we moesten doen en dat we bij het openen van een bankrekening onszelf bezig moesten houden met g-mailaccounts, VPN’s en sterrenkijkapps, is iets wat we nooit hadden gedacht. Hoe het ook zij, we stappen naar buiten met een Australische bankrekening. Het bankpasje? Dat komt over vijf á tien werkdagen binnen op ons woonadres. Dat hebben we niet, maar James van de AirBnB toont zich eens te meer zo gastvrij om zijn woonadres door ons als thuisadres te laten gebruiken. Hij bewaart onze pinpassen totdat we over om en nabij anderhalve maand weer terug zijn in Perth. Overigens, we hebben zijn woonadres ook mogen gebruiken als plek waar ons belastingnummer geregistreerd staat en waar onze auto gevestigd is. James, je bent een helder lichtbaken in dit pikdonkere oerwoud van gezeik en gedoe. Zo’n man houdt je dan toch behoorlijk op de been, zeg.

Een bankrekening rijker en nog een zorg minder, vertrekken we dan eindelijk uit Perth. Niet om weg te blijven, maar morgen komen we weer terug (en ondanks al het gezeik en gedoe is het gewoon een heel erg leuke stad waar we in de toekomst meer van gaan zien), want voor de mechanische check hebben we vandaag geen tijd meer gehad omdat het openen van die bankrekening zo godsgruwelijk lang duurde, we een flinke rit voor de boeg hebben en we vandaag niet net zoals gisteren voor een dichte receptiedeur willen komen te staan. Op naar York. Onze eerste echt roadtrip in Australië gaat beginnen!