Wil je op de hoogte blijven van onze reis en een melding krijgen zodra er een nieuwe blog geplaatst wordt? Schrijf je dan hier in!

De titel verklapt alweer voldoende: van de weidse theeplantages van de Cameron Highlands gaan we naar het oudste regenwoud ter wereld: Taman Negara. Als je denkt dat je Taman Negara al eerder langs hebt horen komen, wees gerust; je begint niet gek te worden en je bent ook nog lang niet rijp voor een opname in een psychiatrisch centrum, want je had ook al een Taman Negara op Penang: Taman Negara Pulau Pinang. Nou, als je hoofd nu op hol slaat, is daar één belangrijke reden voor. In het rijtje creatieve namen in Azië, past Taman Negara naadloos: het is namelijk Maleisisch voor Nationaal Park.

Is het je opgevallen dat ik in de vorige alinea ‘Maleisisch’ zeg? Vast niet, maar toch is er even een kleine rectificatie nodig. Naar de Maleisische taal heb ik tot nu toe gerefereerd als het Maleis, maar het blijkt dus gewoon de Maleisische taal te zijn. In Maleisië spreken ze Maleisisch, niet Maleis. Klein verschilletje maar wel belangrijk, want als je het hebt over ‘Maleis’ dan heb je het over een groep talen die tot dezelfde familie behoren, zoals de talen die in Maleisië en Indonesië gesproken worden. Wat Indonesiërs uitkramen, valt dus ook weer onder het Maleis, maar dus niet Maleisisch. Het is eigenlijk een beetje zo: je hebt Latijnse talen, je hebt Maleise talen. Interessant hé? Niet? Nou, dan lees maar gauw verder. Ik zal er niet meer op terugkomen.

Hoewel de hemelsbrede afstand tussen Tanah Rata in de Cameron Highlands en Kuala Tahan, onze uitvalsbasis in Taman Negara, eigenlijk een steenworp afstand lijkt (relatief natuurlijk, hé), duurt het inclusief een overstap zo’n vijf uur om in het slaperige Kuala Tahan te komen. Dichter bij de Maleisische oostkust gaan we ook niet komen: we komen er namelijk achter dat februari nou niet bepaald bovenaan staat als je een top 12 beste maanden om Maleisië te bezoeken maakt. De oostkust van het schiereiland heeft een hoop plekken die gewoon afgesloten zijn rond deze tijd van het jaar door de regen en het eiland Borneo gaat in z’n geheel onder de regen gebukt. De westkust (en de snelste route van Thailand naar Singapore) is gelukkig wel goed en Taman Negara ligt een beetje op het randje van het begaanbare en zou volgens de kenners nu aan het einde van het regenseizoen moeten zitten. Hopend dat de weergoden ons toelachen (een regenbui tijdens een jungle hike is het laatst wat je wil, op een afgezakte sok in je schoen na), lopen we in het bloedhete Kuala Tahan naar Tahan Guesthouse, ons onderkomen voor de komende twee dagen. Niet geheel onbelangrijk: ik heb geboekt. Dan weet je wel weer hoe laat het is, hé?

Kuala Tahan: ik faal opnieuw

Verkoeling

De dutchies groepsapps

Na een heerlijk en vruchtbaar middagje zwemmen en oriëntatie op Ozzy gaan we eten met Maud. Voor de tweedaagse hike door de jungle, moet je met vier mensen zijn. Hoewel het met Geertje wel eens voelt alsof je in plaats van met z’n tweeën met z’n vieren bent, gaat die babbeltruc niet op bij tourorganisatie en raadplegen we de Dutchies app. Als je ooit wilt reizen en introverter bent dan een verlamde mol, moet je eens googelen naar reiswhatsappgroepen in Nederland (of je appt ons effe). Voor een tig aantal bestemmingen bestaat er namelijk een groepsapp met Nederlanders (Thailand heeft er vier, want ja, massatoerisme) waarin je voorzien wordt van informatie, tips en hulp en bovendien is het een laagdrempelige en makkelijke manier om mensen te ontmoeten op een vreemde bestemming. Eigenlijk een soort van groepstinder, maar dan voor het vinden van reismaatjes. Als kers op de taart krijg je er ook nog handenvol tips van.

Verzamelen voor de tweedaagse trekking

Het is half tien wanneer we klaar staan. Als je een rekensommetje had gemaakt bij het minimum aantal inschrijvingen voor een tweedaagse hike en tot de conclusie was gekomen dat Niels + Geertje + Maud geen vier opleverde, dan had je gelijk. ’s Ochtends ontmoeten we Kaj Hendriks uit Venray. Verrek, niet alleen een heel bekende naam (zodra de ‘j’ in een ‘y’ verandert) maar ook nog eens iemand uit de buurt. Naast Kaj is er ook nog een groepje Zwitsers (Melina, Manuela en Katrina) en een Duitser (Bastian) aangesloten, dus samen met gids Ripi (of hoe je dat ook zou moeten spellen, maar we mochten hem ook James Bond noemen) zijn we met negen.

We pakken onze tassen in: noedels, brood, een yogamatje, een beker, een sinaasappel een slaapzak en drie flessen van anderhalve liter lichaamsvocht in de vorm van water, wanneer Ripi ons streng en duidelijk toespreekt. Met leuzen als ‘you have to keep on walking’, ‘you signed up for this’ en ‘walking in the jungle is no fun’ is de toon gezet: deze tweedaagse wordt wel wat zwaarder dan een avondwandelingetje langs de Cuijkse Maas. Taman Negara, het oudste regenwoud van de wereld, is menens.

De canopy walk

Voor de hike begint, doen we nog even de canopy walk, een wandeling over touwbruggen door de boomtoppen. Een introductie van Taman Negara, nu de beentjes nog fris zijn, met mooie uitzichten. We lachen nog, maar zodra we weer beneden zijn, de boot opstappen, een uur stroomopwaarts varen over een bij vlagen wilde rivier en Geertje en ik meermaals het slachtoffer zijn van een ninjawaardige watergolf en uitstappen bij het begin van de trail, merken we al snel dat het lachen ons snel zal vergaan.

Dag één van de hike

Laat me vooropstellen: een tweedaagse junglehike in Taman Negara is geen gezellig blokje om. Je doet het niet voor de lol. Je doet het voor de ervaring, want zo’n tweedaagse is vaak meer afzien dan genieten. Zo’n jungle is geen keurig geplaveide boulevard in Scheveningen, maar een platgestampte wandelroute waarbij je meer naar de grond kijkt om ervoor te zorgen dat je niet valt, dan dat je om je heen kijkt en ziet waar je überhaupt loopt. De wandeling begint met een afdaling en het duurt zo’n achttien meter voor Kaj en Geertje voor het eerst onderuitgaan. Kaj omdat hij pal achter Ripi loopt en voor ons het terrein verkent en Geertje omdat ze te druk is met kwaken richting Maud en het vervolgens niet doorheeft dat er een glad en glibberig stuk volgt. Verrassend? Allerminst.

Op vlakkere stukken probeer ik mijn oren en ogen scherp te houden. In Taman Negara leven namelijk zwarte panters, tijgers en olifanten en de Freek Vonk in mijn lichaam hoopt ze alle drie te spotten, maar da’s moeilijk. We zijn te gast in de achtertuin van deze machtige beesten en bovendien zijn er weinig stukken die voor langere tijd vlak zijn, waardoor je meer bezig bent met kijken of je je voeten wel op een veilige plek neerzet, dan dat je bezig bent met het spotten van wildlife. We vinden nog wat pootafdrukken van een zwarte panter (check de foto's maar eens goed), maar daar zien we verder niets meer van terug. We gaan een heuvel op, we gaan een heuvel af. En weer op, en weer af. Van boomstronken die tot Geertjes neus reiken waar we overheen moeten, kijken we na een uur stevig doorstappen niet meer op en waar het eerste riviertje dat we doorkruisen de nodige concentratie vergt, balanceren we naadloos over de losliggende boomstammen van het zesde riviertje heen. Stukken waar we tot de enkels in de modder zakken en door boomwortels gevormde trappen die ons voor de zoveelste keer een heuvel op dwingen. Geen moment laat Taman Negara onze spieren ontspannen.

Aankomst bij de grot

Het avondeten bestaat uit een sinaasappeltheetje vooraf en droge rijst met wat groente als hoofdgerecht. Als dat saai klinkt, dan heb je gelijk, maar de waarheid is dat alles wat je eet na zo’n dag die zoveel energie vreet, smaakt als een entrecote in champignonsaus van een restaurant met twee michelinsterren. Na al die uren baggeren door de jungle, na zelf het vuur te hebben aangewakkerd (oké, het was vooral Manuela die haar scoutingskills inzette), na als groep onze slaapplek te hebben geïnstalleerd… Gooi een hoop modder op een bord en dat zal gewoon naar chocolade bavarois smaken. Dat is de beloning. Dat is de ervaring waar je het voor doet.

Een wedstrijdje verhalen vertellen

’s Avonds is het tijd voor kampvuurverhalen. We zitten weliswaar op het zeil waar we gegeten hebben en het kampvuur knappert vier meter verderop, maar dat terzijde. Ik vertel over onze hike de berg op in IJsland en Geertje over een aanvaring met een haai in een kooi in Zuid-Afrika. Maud kwam met een verhaal op de proppen dat vertelde dat ze met een wielrenfiets in het donker de weg kwijtraakte ergens in een National Park in Ninh Binh, Vietnam en Bastian dacht een nachtduikje te maken in Indonesië maar belandde prompt in een school haaien. Zo had iedereen wel wat. Maar de meesterverteller is toch wel echt Ripi, onze James Bond van de jungle.

“Three animals you don’t want to see are king cobra, tiger and black panther,” zegt hij. Ik wil al bijna m’n armen kruisen voor m’n borst en Wakanda Forever schreeuwen, maar het gaat hier dus niet om de Afrikaanse superheld, maar over het daadwerkelijke roofdier: de zwarte panter. Je hebt altijd een idyllisch plaatje bij zo’n jungle. Is niet erg, heb ik ook; ik wilde per slot van rekening al die beesten wel zien. De machtigste, mooiste dieren spotten, verstopt achter de groene dekmantel die de jungle is. Wie wil dat nou niet? De realiteit is dat Ripi vijf keer per dag bidt en iedere keer dat hij bidt, smeekt hij God om die beesten niet tegen het lijf te lopen. “There’s only fear running down your entire body if you see them.”

En da’s waar. Waarom wil je een tijger spotten in het wild? Of een zwarte panter? Het zijn natuurlijk prachtige, majestueuze dieren en na al die documentaires van tv lijkt het zien van zulke dieren een droom die uitkomt, maar de waarheid is dat de kans dat je zo’n aanvaring kunt navertellen, niet zo groot is. Gelukkig (straks wilden we ze nog zien, nu is onze mening 180 graden gedraaid) is die kans niet zo groot. Ripi is opgegroeid in een stam die in Taman Negara leeft en is al vijfentwintig jaar gids en heeft in al die jaren twee tijgers en twee zwarte panters gezien. Ik zei het al: we wandelen door en slapen in de achtertuin van de dieren. Hun achtertuin, niet de onze. Wij zijn te gast. Nog een belangrijke reden waarom je goed de pas erin moet houden: laat die roofdieren weten dat je hun territorium doorkruist, dat je weer van plan bent weg te gaan. Niet dat je hun territorium eigen wilt maken door jezelf te traag door de jungle te bewegen. En die tijgers en zwarte panters? Die hebben Ripi waarschijnlijk al honderden keren gezien. Zij zien jou, in plaats van wij hen. Zijn wij even blij dat die voetsporen van de zwarte panter onze enige ontmoeting met dat beest waren voor vandaag.

En die koningscobra? Die is-ie al vaker tegen het lijf gelopen. Ook zo’n monster bij wie je niet op de staart wil gaan staan. Word je gebeten? Dan blaas je over een halfuur je laatste adem uit. De jungle is geen lolletje. Geen spelletje van Tarzan & Jane of een scène uit Indiana Jones. De jungle is een continue strijd om leven en dood. “You feel weak. You feel fear. When you see them, you know it’s up to them. You’re not in control, they are. If they want to get you, they’ll get you. And there’s nothing you can do about it.”

Er zijn toeristen die in Taman Negara een paar uur zoek zijn geweest. Er zijn mensen die na een dag of twee gevonden worden door de gidsen die een kleinschalig zoekplan opstellen, maar er zijn er ook geweest die langer door de jungle gedoold hebben. Ben je na vijf dagen nog niet gevonden omdat je de gevaren van de jungle onderschat hebt en er met je naïeve, stoere hoofd in je eentje op uit bent gegaan? Dan wordt er een grootschalige zoekmissie ingezet met toestanden als helikopters om je waarschijnlijk dode karkas ergens uit de jungle te vissen. Ja, er vinden ook toeristen de dood hier. Ripi heeft met vijf andere gidsen levenloze lichamen door de jungle getild, om ze terug te brengen naar de bewoonde wereld, in de weet dat de lucht des levens door die persoon nooit meer uitgeblazen zou worden. Toch is er ook een record en hoewel records meestal de competitiviteit in mij naar boven halen, sla ik het verbreken van dit record toch even over. Een meisje, een Amerikaanse als we het ons goed herinneren, is na negentien dagen levend terug gevonden. Negentien! Dat record laat ik aan me voorbijschieten. dat snap je wel. Van 75 naar 35 kilo, weliswaar, en vier maanden moeten revalideren in het ziekenhuis en alleen levend op rivierwater (want evenals de dieren, zijn er ook meer dan genoeg dodelijke planten te vinden in Taman Negara), maar ze heeft het overleefd. Als je denkt dat je in de jungle kan overleven, denk dan nog maar een keer na.

Dag twee van de trekking

We ruimen op, pakken in (van de drie flessen water zit er bij mij nog een en bij Geertje nog anderhalve vol) en zetten koers terug. De zestien kilometer die we gisteren aflegden hadden minder obstakels dan vandaag, maar vandaag hoeven we maar negen kilometers te trotseren. De focus van de wandeling is wel gedraaid: waar we gisteren nog de rangers in onszelf naar boven haalden, overtuigd van het spotten van tijgers, koningscobra’s en zwarte panters, kijken we nu om ons heen in de hoop dat we ze níét zien. Na een halfuur vinden we wel de pootafdrukken van een tijger, maar Ripi ruikt (ja, serieus, hij ruikt die beesten) ze niet. Wellicht dat er eentje ergens om ons heen cirkelt, oordelend of we snel genoeg hun territorium uitgaan, maar daar denken we niet te veel over na. Gewoon doorlopen dus.

We bezoeken ook nog een stam in de jungle, maar dat is maar een formaliteitje, want Ripi wenkt ons na een kwartier alweer wanneer we alleen maar wat rondgelopen hebben en hebben geleerd om met een blaaspijp te schieten. Die stammen in de jungle, waar Ripi’s wieg dus ook ligt, gebruiken die blaaspijpen om op vogels, eekhoorns en apen te jagen. Dieronvriendelijk? Nee, want die stammen zijn een onderdeel van het ecosysteem dat Taman Negara is. En zij moeten ook eten.

Goodbye, Taman Negara

Moe maar voldaan ploffen we op bed, nadat we de avond met Kaj en Maud nog even hebben afgesloten. Een dag later vertrekt onze bus naar Kuala Lumpur, de Maleisische hoofdstad, een route die we samen met Maud afleggen. Wel is het afscheid niet alleen een afscheid van een ongelofelijk bijzondere ervaring, maar ook van twee fantastische mensen die we hebben mogen leren kennen. Vanaf Kuala Lumpur zet Maud koers naar George Town, terwijl we van Kaj eerder al afscheid nemen. Die gaat direct naar de Cameron Highlands. Ja, de vloek dat de leuke mensen die we ontmoeten structureel in tegengestelde richting lijken te reizen, blijft nog steeds voortduren. Of het is zo dat mensen ons ontmoeten en abrupt hun reisroute aanpassen om niet meer met ons mee te hoeven reizen. Dat sluiten we ook niet helemaal uit.

Taman Negara. Wát een plek. Wát een avontuur. De jungle maakt je nederig. De jungle dwingt respect af. Ken je dat teletubbyverhaal nog? Mensen die zeggen dat Dipsy hun favoriete teletubby is, zijn dezelfde mensen die zeggen dat ze zo een week in de jungle kunnen overleven. Dat kunnen ze niet. Wij, de huidige mens, kan dat niet. De jungle is niet onze tuin. Je moet er opgegroeid zijn, je moet iedere hoek van de jungle kennen, je moet de gevaren weten, je moet weten wat je wel en niet in je strot kan duwen. Wil je wel op eigen houtje overleven in de jungle? Licht van tevoren alvast je verzekeraar en je familie in, dan kunnen ze alvast een mooie crematie op touw gaan zetten. In Taman Negara zijn we meer dan ooit bezoekers geweest en dat doe je niet voor de lol. Dat doe je voor de ervaring.

Wat moet je wél doen?

1. De tweedaagse tour. Ja, kom op, deze blog staat gewoon in het teken van die tweedaagse tour. Het is een van de absolute hoogtepunten van de reis, dus wat denk je zelf, dat ik 'm niet ga noemen? Weet wel waar je aan begint, want het is geen blokje om met je golden retriever, maar een flinke hike waar je diep uit het goeie vaatje moet tappen. En onthoud: je doet het voor de ervaring. Er zit wel een kleine 'maar' aan, maar dat lees je zo wel.
2. De canopywalk. Geen zin in de tweedaagse? Er zijn nog genoeg andere tours waar we ons ligt niet op kunnen schijnen omdat we voor de overnight tour gekozen hebben, maar als je de tweedaagse niet doet, dan is zo'n wandelingetje over de canopy walk een goed alternatief. Je hebt ook nog een hike van één dag, een nachtwandeling en een boottocht. Er is zelfs een vierdaagse (niet in Nijmegen) hike, die we best hadden willen doen, maar het is een behoorlijke opgave om genoeg mensen te vinden die bereid zijn om met je mee te baggeren.

Wat moet je níét doen?

1. Lichtzinnig nadenken over de overnight tour. Jongens, hij is echt zwaar. Geloof me nou maar. Heb je een slechte wandelconditie? Geeft je weegschaal eigenlijk een paar kilo te veel aan? Wil je niet vies worden? Slaap je liever gewoon in een lekker bed? De overnight tour is geweldig en er zijn heel veel redenen om 'm te doen, maar ook evenzoveel redenen om 'm  niet te doen. Denk er niet te lichtzinnig over, maar bedenk goed of die tour er een is die je wilt doen of niet.

2. In je eentje Taman Negara in. Je bent niet in Attractiepark Slagharen. Er zijn nog steeds mensen met chronische zelfoverschatting naïef en dom genoeg om alleen Taman Negara in te huppelen en de weg kwijt te raken. Is het niet een tijger die je dood betekent, dan is het wel een giftige plant, de moedeloos makende eenzaamheid of de honger en de dorst. Alleen Taman Negara in staat gelijk aan het tekenen van je eigen doodsvonnis. Doe dat dus NIET.

3. Een rustdag inplannen. Plan die rustdag lekker in in Kuala Lumpur of in George Town, maar niet in Kuala Tahan. Kuala Tahan is als een sauna die 24/7 aanstaat en bovendien wil je op een rustdag genoeg faciliteiten om je heen hebben om de dag relaxt door te komen. Dat wordt in Kuala Tahan heel lastig, hebben we gemerkt, maar er zijn in Maleisië meer dan voldoende plekken die je een betere rustdag kunnen geven. Doe zo'n rustdag dan elders.