We arriveerden al vrij vroeg in Venetië. Niet gek, want de weg ernaartoe is redelijk recht en relatief kort. De meesten van jullie die naar Venetië zijn geweest, zijn waarschijnlijk per vliegtuig gegaan. Tenminste dat neem ik aan. Van het vaste land gaat er één snelweg naar Venetië, maar omdat Venetië geen wegen kent, stopt die weg daar meteen en staat er een aantal grote parkeergarages waar bezoekers hun auto kwijt kunnen. We hadden van tevoren een parkeerplaats gereserveerd en zoals bleek toen we daar stonden, doet werkelijk niemand dat. En daarom is het des te meer aan te raden. We raakten namelijk verstrikt in een file van auto's die de parkeergarage in wilden. Rechts was een strook voor gereserveerde parkeerplekken, of tenminste, dat wist Google translate te vertellen. Maar er waren zóveel auto's en echt - maar dan ook echt - NIEMAND reed over die rijstrook voor gereserveerde plekken. Het contrast was zó groot, dat je daar, zelfs met reservering in de aanslag, die rijstrook gewoon niet op durfde. Uiteindelijk gingen we overstag. Stoute schoenen aan en hup, die rijstrook op. Arrogante blikken, boze ogen, maar we reden erlangsop. Je verwacht natuurlijk niet dat het goed gaat, omdat je werkelijk de enige auto van honderden bent. Een Italiaan spreekt me bij het poortje toe, ik flash mijn reservering en bam, we zijn binnen. Een uur bespaard. En ongelofelijk dat wij de enigen waren die dat zo deden.
We hadden een plekje op het dak van de parkeergarage. De parkeergarage was groot, zo'n 15 hoog en een paar 100 meter breed (Venetië is immers populair), dus het duurde nog even voor we er waren. Eenmaal boven, bleek onze was nog lang niet opgedroogd te zijn. Vervelend, want we moesten eruit. Uiteindelijk hebben we besloten de was te laten hangen. De hitte zou het wel drogen. Wel deden we het dakje dicht. Om onze auto in zulke drukte te laten staan met een open dak, leek ons namelijk niet verstandig. De mogelijke gevolgen hiervan? Daar zouden we twee dagen later achter komen.
Dan nu: Venetië. Met een lichtgepakte koffer gingen we te voet naar de vaporetto, het ov-systeem van boten dat men in Venetië gebruikt. De organisatie daarvan lijkt op de manier waarop men in de metro te werk gaat: een kaart met verschillende routes die gekenmerkt worden door verschillende kleuren. En ik weet niet wat het is, maar in dat soort kaarten kan ik helemaal opgaan. Dat had ik al in Londen, in Parijs en in Barcelona. Nu ook weer hier in Venetië en dat zou later in Rome wederom het geval zijn. Iets in die kleurrijke kaartjes trekt me altijd. Daar ga ik helemaal in op.
Goed, mijn guilty pleasure is nu ook bekend. Dan nu écht Venetië. Ons hotelletje was fantastisch. Heel erg oud, alsof we decennia teruggingen in de tijd, en, eerlijkheidshalve, ook het perfecte decor voor een horrorhotel. De bruine deuren, de sinistere lampen, de antieke bekleding... alles in het hotel droeg bij aan de knusse, maar duistere, sfeer. Dat vonden we fantastisch. We trakteerden onszelf op wat eten van het hotel op het afgesloten terras dat bij het hotel hoorde. Spaghetti bolognese. En niet zomaar een bord, maar de lekkerste spaghetti die ik in mijn hele leven heb gegeten.
De twee dagen in Venetië waren prachtig. Vaak hekel ik een overschot aan toeristen. Ook mezelf, wanneer ik deel uitmaak van die meute, maar een plek als Venetië is zoals je die nergens anders ter wereld ziet. De authentieke kanalen die de straten van het stadje vormen, gepaard met prachtige bruggen (zoals de bekende Rialtobrug die met zijn vele leuke, schattige winkeltjes zeker niet teleurstelde), het prachtige San Marcoplein en de knusse wandelstraatjes waar je een verscheidenheid aan winkeltjes vindt waar je in een oogwenk in verdwaalt. Als klap op de vuurpijl de tocht in een gondel. Weliswaar prijzig, maar een absolute must als je in Venetië bent. Romantisch, betoverend en rustgevend. Op een plek als Venetië is het niet gek dat er zo ontzettend veel toeristen komen. Ik nam mezelf en Geertje het plots niet meer kwalijk dat wij daarbij hoorden.
Reactie plaatsen
Reacties